ფიოდორ დოსტოევსკი-თეთრი ღამეები

არსებობს ღამეები, რომლებიც მხოლოდ მაშინ შეიძლება არსებობდნენ, როცა ახალგაზრდა ხარ. ეს არის ღამე, როდესაც ცა ისეა ვარსკვლავებით მოჭედილი, ისეთი ნათელია, რომ შეხედავ თუ არა, უნებურად საკუთარ თავს ეკითხები: ნუთუ ასეთი ცის ქვეშ გაბრაზებული და უხასიათო

მაგრამ პოეტთან უსულგულო სიკვდილს რა უნდა

მწამს, სიკვდილამდე უნდა ვზიდო ეს მძიმე ტვირთი, ალბათ სულ მალე ჩემს ცად ფრენას იხარებს მტრედი. მე ამ ცხოვრების ბოლოს წინა თარიღებს ვითვლი და მე უბედოს ერთხელ მაინც მეწვევა ბედი.

უხილავად შემაყვარე თავი(6 თავი)

დილით მომზადებისას როცა ფიქრობდა სალის და ლილეს ამ ამბავზე რა ემოციების მოზღვავება ექნებოდათ ეღიმებოდა.მოემზადა და უცებ აღმოაჩინა რომ ხელზე სალის ნაჩუქარი სამაჯური აღარ ეკეთა,მას არასოდეს იხსნიდა და ახლა...ესემესის ხმა: ,,იმედია არ გაწუხებ,თორე

შემთხვევითი არჩევანი(ნაწილი13)

უცნაურია ცხოვრება, როდესაც თავს ბენდიერად გრძნობ დიდი უბედურებაც მაშინ დაგატყდება თავს. მაშინ როდესაც ბედნიერი უნდა ვყოფილიყავი, მაშინ დავკარგე ყველაზე ძვირფასი რამ რაცკი გამაჩნდა. ერთი სული მქონდა როდის დაიბადებოდა ჩემი პატარა, როგორ გამიღიმებდა,

ჩვენ დღეს სიკვდილთან ბრძოლა წავაგეთ (I ნაწილი) (I თავი)

აუ დაეტიე შენ მანდ, სილამაზე მსხვერპლს მოითხოვსო, არ გაგიგია? და ნუ მაჩქარებ თუ გინდა ლამაზი მეწყვილე გყავდეს გვერდით.  მსხვერპლსო გამიგია, მარა მთელი მსოფლიოს შპაკლის სახეზე მიტკიცინებასო არა. გადაიხარხარა დათომ და მანქანას დაეყრდნო.

გიჟი ექიმი მატარებელში (6 თავი)

-ხო კაი-გაეცინა ნუცას ლექსოს საქციელზე-მოკლედ თექვსმეტი წლის ვიყავი ფილადელფიაში წავედით დასათვალიერებლად მერე კი ნიუ იორკში ვაპირებდით წასვლას ხოდაა-ნაფაზი დაარტყა- მგზავრობის დროს გზატკეცილზე ერთ-ერთ ბართან გავჩერდით საჭირო ოთახის გამო შიგნით, რომ

MOBSTER (საცდელი თავი)

-ბიჭო მერამდენი უნდა მიატოვო ? - ტატო შემომივარდა ოთახში და წინ დამიდგა . -ვა უკვე გაბაზრდა ? -ცინიკურად შევხედე და შარვალი ჩავიცვი . -გადი !-მკაცრად ვუთხარი საწოლზე მწოლიარე შიშველ ,გოგოს . ისიც დამემორჩილა , აკრიფა თავისი ნივთები და ოთახიდან

გაცვეთილი ფრაზებით

ქრებიან ადამიანები..უკვე იმედებს და მოგონებებსაღარ ტოვებენ ისე მიდიან..თოვლზე აღარ რჩება ნაფეხურები.. ფერადები აქაურობას ვერ უძლებენ და აივნით მიდიან...ზღვას ერევიან..იხრჩობიან..

არაერთხელ მდომებია

არაერთხელ მდომებია ფუნჯი ვან გოგისავით მომესვა ტილოზე და გადმომეცა ჩემი სამყარო.შექსპირივით ჩამექსოვა გაყინულ ხელებში მოქცეული კალმისმიერ დახაზული ასოების გროვით შექმნილი დიტყვების თავისებურებანი და არაერთხელ მდომებია ვყოფილიყავი თავისუფალი როგორც

69 დღე ტყვეობაში (თავი 6)

ლიამ!-ნაცნობი ხმა მოესმა,თვალები ოდნავ გაახილა და მის გვერდით მწოლიარე გოგონას გახედა. -ლიამ!-ყვირილი განმეორდა,რასაც კარზე დაბრახუნების ხმა მოჰყვა. -შენი დედაც... ჰარი!-დაიღრინა ლიამმა-რა ჯანდაბა გინდა ამ დილაადრიან? -გამიღე კარები,ახლავე!-ყვირის