თინათინი (პროლოგი)

თინათინი... სიმართლე გითხრათ, არც კი ვიცი რა დავწერო მასზე. ერთი ჩვეულებრივი გოგონა იყო, ჩვეულებრივი ქართველისთვის დამახასიატებელი გარეგნობით. არც მაღალი, აწოწილი ფეხები,გამოყვანილი წელი და სტანდარტული ზომები ქონდა. 1.70 ძლივს იქნებოდა. მუქი ფერის

ახლა ისე ვარ რომ...

ახლა ისე ვარ რომ ირგვლივ, ყველაფერს ვლეწავ! დანის გულთან მიკარებას ვერაფრით ვერ ვბედავ ვჭედავ, და მივუყვები გზას სადაც ნისლია არაფერი ჩანს და მჭამს ის აზრი რომ ხვალე უნდა მოვკვდე მოვსწყდე სამყაროს, და ვერ გავშალო ფრთები

ლელო (თავი 10)

მიუხედავად იმისა, რომ აქ ნიკუშასთან ერთად ვარ, მთელი დღე მას ვართობ, მზიან ამინდში ვენახებში დავსეირნობ, საღამოს კი ვერანდაზე მშვიდად ვკითხულობ წიგნს, ჩემთან ერთად ორი ნათესავი ცხოვრობს, რომლებიც თავს უაზრო კითხვებით არ მაბეზრებენ, ყოველ დღე ჩემს

69 დღე ტყვეობაში ( თავი 2)

ლილემ თვალები გაახილა,თუმცა სიბნელის მეტი ვერაფერი დაინახა,რამდენჯერმე დახამხამების შემდეგ კი სიბნელეში ბიჭის სულუეტი გაარჩია,გონებაში სრული ანშლაგი ჰქონდა,ვერაფერს ვერ იხსენებდა და საშინლად გადაღლილი იყო,სხეულში სისუსტეს გრძნობდა რაც ნარკოტიკების

წითურა ღმერთები

-ერთი ამას შეხედეთ, ჩვენი საყვარელი სოფი! სანდრომ წინსაფარი მესროლა,რომელიც დავიჭირე, და წელზე შევიკარი. - დილა მშვიდობისა, სანდრო. - ახალი ამბავი გაიგე? - მკითხა, და თან ახალი ოფიციანტისკენ შებრუნდა. მისი ხელები დაკავებული იყო სუფთა თებშებით,

ექსპრონტად

მე მინდა რომ მეგობრობაც და სიყვარულიც სრულფასოვანი იყოს, არ აკლდეს ფერუმარილი,ვფიქრობ ყველა პროფესიონალურად უნდა მიუდგეს ცხოვრებას და შესაბამისად, ის იდეალური იქნება. შეიძება რაღაც ბიძგი გვჭირდება, რომელიც დაამსხვრევს სირთულეებს და ყველაფრის შეცვლას

ლი'ს

აღარ მინდა მოსალმებით დავიწყო წერილის წერა. აზრი არ აქვს, ვიცი, ამ ნაწილს მაინც გადაახტები, რადგან მეც ასე ვიქცევი, ყოველთვის. და შენ ჩემი სულის ანარეკლი ხარ, ჩემი ჩვევები ახარისხებული. ადრე მიყვარდა მისალმება, უცხოსაც და ნაცნობსაც ერთნაირ

უხილავად შემაყვარე თავი (2 თავი)

დილით ემოციებით სავსემ გაიღვიძა. სამსახურში პირველი დღე ჰქონდა და არიცოდა როგორი გარემო და თანამშრომლები დახვდებოდა ამავე ფიქრებით მიიღო შხაპი და მოემზადა, სალის მიესალმა მხიარულად ტრადიციას არ უღალატეს მეგობრებმა ფინჯანი ყავა დალიეს და გზას

ძველი პიანინო - 18

ბავშვები არ ივიწყებენ უსამართლოდ გატანილ სიმწარეს და არც პატიობენ. წლების მანძილზე გულში ჩაბუდებულმა, მიძინებულმა ტკივილმა ერთ დღესაც გამოიღვიძა და ისე ძლიერად ამოხეთქა, რომ გაყუჩებას აღარ აპირებდა... და აღარც უკან დასახევი გზა ჰქონდა... ან სად

ნუ თითქოს არაფერი

აჟიტირებული?მე?ნუ კარგი ვაღიარებ..ამდენი ხნის მერე მგონი ხვალ გნახავ და უკვე ერთი სული მაქვს როდის გათენდება.ვფიქრობ რა ჩავიცვა,თმები უკვე მოვიფიქრე..ხვალ კულულა გოგო ვიქნები. ჩვენ გვიყვარს კულულები ეს კარგია..კარგია რომ ყველაფერი ერთნაირი