ლელო (თავი 2)

თამაში დამთავრდა. მახოს და ქეთოს ენა არ გაუჩერებიათ. მაგათ რო გავხედე თვალები გადავატრიალე. ჩემს ამ რეპლიკაზე ალექსანდრეს გაეცინა. - ვითომ უხეში გოგო. - გავხედე. ცალი წარბი გამომწვევად ავუწიე. - ვითომ-ს გაჩვენებ ახლა. ადექი თორე ჩავრჩით დინამოზე

"ილიანი"

იმედი მაქვს მოგეწონებათ და თქვენს ემოციებსა და აზრებს გამიზიარებთ სტიმული რომ მქონდეს გაგრძელების...როგორც იქნა გავემგზავრე.. ბათუმი, მზე, ზღვა, ტალღები, ჩემი ზღვის სურნელი, ხმაური და გართობა. ჩემი და უკვე იქ მიცდიდა მეგობრებთან ერთად, მე მხოლოდ 5

ის... ნაწილი 23

აღელვებულმა თომამ ხელი მომკიდა და მთხოვა სწრაფად ჩამეცვა და გავყოლოდი.-შეგიძლია მითხრა რა ხდება ? ვკითხე და მივაჩერდი -ემილი გთხოვ უბრალოდ მენდე სწრაფად ცაიცვი და გამომყევი ყველაფერს აგიხსნი უბრალოდ ეხლა მინდა უსაფრთხო ადგილას იყო -რატომ ზრუნავ

სათადარიგო(4თავი)

კარი შემოაღო და ერთი ნახტომით კესის გვერდით დაჯდა.მხიარული ქერა თმიანი და ცისფერთვალება გოგონა.ალასკა კესის მეორე მე ადამიანი რომელიც არასდროს დატოვებდა კესის,რაც არ უნდა მომხდარიყო. _აბა?როგორ ხარ>ჩემო ბუსუნსულა _კარგად ჩემო სულის ერთადერთო _აუ

მორჩილება 12

დილით მარიამი სკოლაში წავიდა და შუადღისას,როცა სახლში ბრუნდებოდა სადარბაზოში ისევ მამამისი დახვდა. -რატო მხვდები აქ?ხომ გითხარი ნუ მოდიხართქო - გაუწყრა მარიამი -ცოტა ხანი წამომყევი,უნდა გელაპარაკო -არა - უტხრა მოკლედ და გადაჭრით -ჯიუტი

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (3)

ორივე უხმოდ ვიჯექით მანქანაში, მხოლოდ ჩემი ოხვრა თუ არღვევდა სიმყუდროვეს. შუაღამე იქნებოდა როცა ტყის შუაგულშ შევედით, ბილიკი იყო თუმცა ტრანსპორტიც ჩვეულებრივად გაივლიდა, მანქანის ფარების შუქზე ჩანდა უსწორმასწორო გზა, ხის მორები და დიდი ლოდები ეყარა

შეგეჩვიე XII

-არაჩვეულებრივი ხარ იცი? -ვუთხარი და კიდევ ერთხელ წავეტანე ტუჩებზე საკოცნელად მაგრამ თავი ამარიდა და ჩემი სხეულისგან განთავისუფლება სცადა. უფლება მივეცი ამდგარიყო. პლედი მოუხვია და ადგა ისე რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს და სააბაზანოში შევიდა. ცოტა

გრინა (სრულიად)

-ნატა და ირაკლი გაიპარნენ! გაიგეს მაიას აკანკალებული ხმა. რა? ერთხმად იყვირეს გიგამ და ლეილამ შოკი იყო მათთვის ეს ამბავი. ცოტაც და ალბათ გულის შეტევას მიიღებდნენ. -როგორ გაბედა. ღრიალებდა გიგა, ლეილა კი ცრემლებს ვერ იკავებდა.

ჩრდილები სიბნელეში(5)

შუაღამეს უკვე სალემში ვიყავით, გარშემო სამარისებური სიჩუმე იდგა, თითქოს მოჩვენებების ქალაქი იყო, რომელიც ხალხმა დიდი ხნის წინ მიატოვა. ბებიას სახეზე აღელვება ეტყობოდა, მე მინდოდა დამემშვიდებინა და სიჩუმე დავარღვიე -მგონი ამ ქალაქში არავინ ცხოვრობს,

მიყვარს შემოდგომა (3 თავი)

ასე ვიდექით ჩახუტებულები სანამ სამარადისო სიჩუმე ჩემმა ხმამ არ დაარღვია; -მერე მე შენზე პატარა რომ ვარ? -მერე რამოხდა, იმოქმედე გულით და არა გონებით: ორივეს გაგვეცინნა თვალებიდან ცრემლი გადმომივარდა. -შენ ტირი? -ხოო ამ ბოლოდროს.