" წიგნის ჭია "

ჩვენ ქედმაღალი საზოგადოებისაგან გარიყული ადამიანთა ის ჯგუფი ვართ, რომლებსაც "წიგნის ჭიები" გვიწოდეს. რაც არ უნდა გაუგებარი იყოს თითოეული ჩვენთაგანისთვის თუ რატომ მოგვაკრეს ეს იარლიყი,ყველაფრისდა მიუხედავად თითქოს მაინც ვეგუებით ამ აზრს და რაღაც

ჩრდილები სიბნელეში(2)

ორშაბათი დილის ათი საათი. როგორც წესი ყოველთვის გვიანობამდე ვნებივრო საწოლში, დავაზუსტებ თუ დამაცდიან იმ შემთხევეაში. დღევანდელი დღეც არ იყო გამონაკლის დილის ათ საათზე კაილას ყვირილმა გამაღვიძა, ის ყოველთვის მოუთმენელი იყო ასე რომ ეს მოსალოდნელი

საბედისწერო თავბრუსხვევა

-ეიი გოგონი არ გამეცნობი? - ამაზრზენი გამომეტყველებით მიახლოვდება ვიღაც ბიჭი. -გაიარე რა, არ ვარ შენს ხასიათზე - უკმეხად ვუგდებ ერთ-ორ სიტყვას და კლუბიდან გამოვდივარ. სუფთა ჰაერი სასიამოვნოდ მხვდება სახეზე, ახლოს მდგარ სკამზე ვჯდები და ვიწყებ

ახალ წლამდე მარტო ( 1 თავი )

2 საათში ახალი წელია მე კიდე ქუჩაში დავდივარ და თითქოს რაღაცას ვეძებ დაახლოებით ნახევარი საათის წინ სახლში მარტო ვიჯექი ნუ ეს ჩვეულებრივია ჩემთვის უკვე 6 თვეა არავის დავლაპარაკებივარ ნორმალურად. მაგრამ ახლი წელი რაღაც განსხვავებული მინდოდა ყოფილიყო.

Secret/საიდუმლო (თავი 21,22,23,24)

საწოლზე ვიჯექი და ჩემთვის გულში ქალბატონ ზოიზე ვბრაზობდი. ბავშვობიდან მაღიზიანებდა თავისი ჭარტალა ენით! ფიქრებიდან რაღაც ხმამ გამომარკვია. ლილიმაც წამოსწია თავი და ფანჯარას მიაჩერდა. შემდეგ კი გახარებული იქითკენ გაიქცა და გამოაღო. -ზეინ? -

შენზე ფიქრებიც კი ტვინში ჩვევად დამრჩა

ახლა უაზროა ყველა ემოცია, ალბათ საზრიანად აღარც მოვიაზრებ... სხეულს სითბოება სულ მთლად შემოცლია, თითებს ვათამაშებ ბინძურ როიალზე

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (12)

-ვაუ ამას არ ველოდი, რაც შემეძლო ირონიულად ვუთხარი და ჭიქას როგორც იქნა მოვკიდე ხელი -ჩემთან ერთად მოდიხარ, სმკაცრე იგრძნობოდა მის ხმაში და ჩემკენ წამოვიდა, ამასობაში ჭიქა მაგიდაზე დავახეთქე და მისი ერთ-ერთი ნამსხვრევი ავირე და მის მიმართულებით

ყვითელი გული (საცდელი თავი)

თვალები გავახილე და თვალზე ცრემლი მომადგა... გვირილები,გვირილები,გვირილები... ნუთუ შეიძლება ადამიანმა ყოველთვის ასე საშინლად გაიღვიძოს ? ნუთუ შეიძლება ადამიანის სევდას მხოლოდ ერთი უბრალო ყვავილი იტევდეს ? დღემდე არავინ მეგულება ისეთი ვისაც საიდუმლოს

შეგეჩვიე VII

ღმერთო თავი როგორ მისკდება. რა უბედურება ტრიალებს ნეტა ჩემს თავს. პირი როგორ მიშრება. ხელებიც შეკრული მაქვს. ძლივს გავახილე თავლები. ეს რა ადგილია? ფარდულს გავს. აქ რატომ ვარ? ან ის მეორე ვინ იყო. ამ ფიქრებში ვიყავი კარის ხმა რომ გავიგონე და

მკვლელი (თავი7)

დილაადრიან სირბილით ჩავიარე კიბეები, ჯინსის ჟაკეტი მოვიცვი და ხელჩანთა ზურგზე მოვიგდე, სამზარეულოში შესულმა ლანგრიდან მწვანე ვაშლი ავიღე, გემრიელად ჩავკბიჩე და კარის სახელურს დავეჯაჯგურე -სადმე მიდიხარ ? მისაღებიდან ზეინის ხმა მომესმა, წამით