შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 2

ლიფტის კარი იღება , ჯერ ჩანთებს ვაწყობ შიგნით მერე მეც შევდივარ , ღრმად ამოვისუნთქე ახლა წარსულისკენ ვდგამ ერთ ნაბიჯს , ერთი სული მაქვს ჩემს სახლში როდის შევაბიჯებ , ვერც კი წარმოიდგენთ ეს რამდენად კარგი სეგრძნებაა, ცრემლებით ამევსო თვალები კარი

ყველაფერი გაქრა

ყველაფერი გაქრა, როგორც მოჩვენება ღამის... შორით მოჩანს თეთრი სივრცე და წარსულში მიხმობს ეს, ძვირფასო, ტყუილია, არ დამტოვებს დარდი ჩემი სულის მიტოვებას სიკვდილიც არ ფიქრობს...

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი...

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი. სული საზღვარს გადასცდება ფრენით, ახლაც მახსოვს მისამართი შენი.

რისთვის გიყვარდი?..

რისთვის გიყვარდი? მისთვის რომ სევდის უღელს ვერ წევდი დასუსტებული? რისთვის გიყვარდი? მისთვის რომ ფიქრებს არ გაეხადე

შეგეჩვიე VI

უკვე აშკარაა საიდან გაჩნდა ჩემს სხეულში უცნობი ნივთიერება. ალბათ ლოლიტა მწამლავდა ნელ–ნელა ამ დროის განმავლობაში. მაგრამ ჩემგან რა უნდა. ამას რატომ აკეთებს. ნამდვილად იოანეა ამის მიზეზი. რატომ უნდა ჩემი მოკვლა სულ რამოდენიმე კვირაში მე ხომ ისედაც

,,მონატრება''

ისეთი ღამეებიც არსებობს, ვინმეს რომ უნდა ელაპარაკო, მაგრამ სიჩუმით ელაპარაკო. ეტყვი სიჩუმეს, გიპასუხებს სიჩუმეს. ილაპარაკებთ ასე ბევრ სიჩუმეს. ყველაფერს გაიგებთ და გააგებინებთ და იქნებით კარგად. ყველაზე ძნელი იმათი პოვნაა, ასე რომ შეგიძლია

არ ღირს ყოველივე დაინახო

არ ღირს ყოველივე დაინახო, არ ღირს ყოველივე მოისმინო, თუ გინდა ცხოვრება გაინაღდო ზედმეტი დარდი მოიცილო.

,,სიყვარული,, N1

,,ვინც იბადება, იმის ცალიც იბადება, მაგრამ საუბედუროდ, იმ ათასობით უსახურში იმ შენი ტოლფასის პოვნა ჭირს. არც ის შენი ნამდილი ნახევარი არგია სხვას და არც შენ - სხვის ნახევარს. ორივეს დაღლილი წამებაა და ძებნა უპოვარისა. ხანჯლით შუაში გაჩეხილი არიან

სულ სხვა ფინალს სთხოვენ

მოდი ამ ლექსით მწერლების სადღეგრძელო შევსვათ... ხოდა მკითხველებს კი მოგმართოთ, ნუ მოსთხოვთ იმის შეცვლას, რაც ჩაფიქრებული აქვთ და ნუ გადაახვევინებთ. უბრალოდ დატკბით, როგორც ჩაიფიქრა და როგორც წერს მწერალი. გინდ აქ. გინდ ეს უკვე ცნობილი მწერალი იყოს,

ნინი and დამიანე (XVI ნაწილი)

მთელი ამ დროის განმავლობაში დემე არ მომშორებია, სულ იქ იყო სანამ ვხატავდი. მესაუბრებოდა და მართობდა, ყავა მომიტანა და ერთად დავლიეთ. ნახევრად, რომ მოვრჩი ხატვას უკვე აღარ შემეძლო, ხელები დამეღალა. -დღეისთვის საკმარისია._დემეს ვუთხარი და ფუნჯები