თამაში მუსიკის წესებით (სრულად)

დეკემბრის სუსხიანი საღამო იდგა თბილისში. ვერ გაიგებდი როგორი ამინდი იყო, თან წვიმდა, თან თოვდა, ყველა სიკეთესთან ერთად ქარიც ქროდა. სახლიდან გამოსულ, 16-17 წლის, ბეჭებზე გიტარა მოკიდებულ ვაჟს უსიამოვნოდ გააჟრჟოლა, აშკარად ამინდის შეუფერებლად ეცვა.

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(5 თავი)

დილით მზის სხივებმა გამაღვიძა.უჩვეულოდ კარგ ხასიათზე ვიყავი.1.ნიკამ 'ჩემი ' ოთახი გამომიყო 2.ორშაბათიდან სამსახურს ვუბრუნდები. ჯერ ესეც მეყოფა.

60/2 ანუ 30 წამი

თვალები ვაიმე თვალები აი ეგ იყო პიკი პანიკა ზუსტად მაგ თვალების გამო მივხვდი ზუსტად 30 წამში,რომ დემეტრე ხვისტანი სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემი მახსოვრობის ფურცლებზე და ვერცერთ საშლელი ვერ მოახერხებდა ამ საოცრად მიმზიდველი ბიჭის ამოშლას იქიდან

მებაღე (ნაწილი 3)

რაც პატრონმა დადა შვილად გამოაცხადა, მის მერე მოეშვა თავის ძველ საქმიანობას, გახსენებაც კი აღარ უნდოდა, მაგრამ ყმაწვილი კაცის - ზეკის, გამოჩენა კი კვლავ ახსენებდა ძველ დროს... ზეკი კი ისევ ისე განაგრძობდა ქურდობასა და ყაჩაღობას, იღბლიანი იყო, ალბათ

მოსკოვი...ჩემი ბედნიერები მიზეზი

მოსკოვი. ღამის 01:00 საათი. მე და მონტაჟისტი სერგი გაუნძრევლად ვზივართ სამონტაჟოში. ვერ გადაგვიწყვეტი და ვერ შევთანხმებულვართ თუ რა ამოვჭრათ ჩემი სიუჟეტიდან. ღმერთო როგორი მოსაბეზრებელია ეს ყველაფერი. ერთფეროვანი და უინტერესო. როდესაც საქართველოში

ჩემიდან შენამდე ზეცაც კი ერთია

ბნელა ყველაფერი უკუნით სიბნელეში იძირება გარბის, როგორც შეუძლია გარბის, მისდევს ერთადერთ სინათლის სხივს, მისდევს, რომელსაც უსასრულობაში მიჰყავს, ჩერდება აქეთ-იქით იყურება იბნევა გონებაში ყველაფერი ერევა, იკეცება სახეს ხელებში რგავს, მთელი სხეული

დროებითი საცოლე (სრულად)

თავს პატარა, გამოუცდელი, თინეიჯერი ბიჭივით ვგრძნობ, ვერ ვხვდები რატომ ვიბნევი ასე და რატომ მივლის ჟრუანტელი მასთან ახლოს რომ ვდგავარ, ზოგჯერ მგონია რომ სერიოზული პრობლემები მაქვს გულზე, არც კი ვიცი რა ვუთხრა, თუ არავისთან არ ვიბნეოდი, მასთან

ლოდინი..

ყველა ადამიანი იღლება რაღაც დოზით ბეზრდება ყველაფერი, სიყვარული და უსაზღვრო ლოდინიც კი..არ უნდათ , ხშირად გვაქვს მომენტები როცა მარტო ვგრძნობთ თავს, ირგვლის ვერავის ვერ ხედავ,ან ხედავ და უბრალოდ ვერ უმხელ რადგან გეშინია მისი ზედაპირული ლაპარაკების

ჯანდაბა! (28)

-შრეკი სად წავიდა?-ვიკითხე,ფილმის ყურებისას.მხოლოდ იმ წამს გავაანალიზე,რომ ოთხში არ იყო.-არვიცი.-მითხრა რომელიღაცამ.ოთახში ბნელოდა,მხოლოდ ტელევიზორის ეკრანი ანათებდა.სწრაფად წამოვდექი და მის საძებნელად წავედი. რაც კლინიკიდან წამოვიდა,რატომღაც აღარ

Siempre Staccato 8

ვფიქრობ, რომ ადამიანის შესახებ მისი ტემბრიდან და საუბრის მანერიდან გამომდინარე ძალიან ბევრის გაგება შეიძლება. უსმენდე პიროვნებას ისე, რომ არ გქონდეს მისი მიმიკებისა და ჟესტიკულაციის დანახვის შესაძლებლობა, ერთგვარი გამოწვევაა, რომელიც მეექვსე