უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე..!

უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე და მე ვხვდები ვერ გაგიშვებ ისევ, არ წახვიდე გთხოვ მითხარი რამე, მე უშენოდ ვეღარ გაძლებ ვიცი.

ცისარტყელასფერი(იმედგაცრუება)

“ეს არ არის რაიმე ვულკანის ამოხეთქვის მსგავსი და არც ისეთი რამე, რომლის ხმასაც ყველა გაიგონებს,მაგრამ ყველაზე მტკივნეული სწორედ ის არის, რაც მხოლოდ შენ გესმის.” -როგორ ხარ?

Rainbow (7)

- კარგი. - თავი ღიმილით დაუქნია და კარების ჩარჩოს მიეყრდნო. - ჭკვიანად! - ისევ გაუმეორა, ტუჩები გემრიელად დაუკოცნა და სიცილით გავიდა კარში. ახალისებდა ნიტას გამოშტერებული სახე, როცა კოცნაზე მიდგებოდა საქმე. გაბადრულმა მიკეტა კარი და ისევ ისე

მიყვარხარ (თავი1)

გამარჯობა მე ვარ ნიტა 18 წლის.მყავს სამი საუკეთესო მეგობარი ქეთა,ნინი და ტასო.ჩვენ ვსწავლობთ უნივერსიტეტში.ჩვენ ერთ ფაკულტეტზე ვსწავლობთ.ნინის ყავს ძმა 19 წლის და ისიც სულ ჩვენთან ერთად დადის.ძალიან დიდ დროს ვატარებთ ერთმანეთთან.ნინის ძმას ირაკლი

უჰაერობა

დრო? ყველაზე საოცარი რამაა, რაც კი ცხოვრებაში არსებობს. შეიძლება რამდენიმე წამის დაგვიანებითაც კი შეცდომა დაუშვა. ან რამდენიმე წამით ადრე გაუაზრებლად წამოროშო რამე. დრო და ისევ დრო. ტკივილითა და მოგონებებით აღსავსე. ვინ იცის რამდენჯერ მოვკვდი ამ

სასიყვარულო სურათები 5

რომ მცოდნოდა,უკანასკნელად ვისმენ შენს ხმას,ჩავიწერდი თითოეულ წარმოთქმულ სიტყვას,რათა მომესმინა ისევ და ისევ უსასრულობამდე.რომ მცოდნოდა,შენთან ყოფნის უკანასკნელ წუთებს ვითვლი,გეტყოდი ,,მიყვარხარ" და არ ჩავთვლიდი სულელურად,რომ შენ ეს უკვე იცი.მე შენ

ვერ გხედავ, გგრძნობ! (ნაწილი 2)

ისევ მძღოლის გვერდით სავარძელზე მსვამს და გვერდზე უხმოდ მიჯდება. სავარძელს ძალა გამოცლილი ვეყრდნობი და თვალებს ვხუჭავ, სახის დალაგებას და აბობოქრებული სულის წყნარებას ვცდილობ. დაძაბულობისგან ლამის გული წამივიდეს. ყველა კუნთი და ძვალი მტკივდება.

სიმპათიური სტუმარი ( 18 თავი)

ისევ ვერაფერი ვუთხარი წინა საღამოს. დალაპარაკება მინდოდა მაგრამ ისევ ვერაფერი ვთქვი, ისევ ისეთი სიმყუდროვე იყო რომ მენანებოდა უაზრო ბგერების მიმოსაფანტად. არა მორჩა, დღეს უნდა დაველაპარაკო. - გაბრო დღეს შევხვდეთ კარგი? სალაპარაკო მაქვს. - კარგი, მეც

მთელი ცხოვრებაა გეძებ

მთელი ცხოვრებაა გეძებ, მთელი ცხოვრებაა გნატრობ, იცი?!… შემეშალე ერთხელ, ახლა მოგაგენი ვატყობ. აი, ის ღიმილი სადაც ერთ დროს დავიკარგე უკვე, ჟამის გარდახდომის დროდან, ახლა სიგიჟისკენ ვუხვევ. აი… გაწვიმებას იწყებს, ხალხიც მოეფარა კედლებს, მე კი

..მან მითხრა, რომ არ ვუყვარვარ.

მას არ ვუყვარდი. ვიჯექი ფანჯარასთან და თვალს ვადევნებდი წვიმას. წვეთები ნელ-ნელა გორავდა ფანჯრის შუშაზე, ჩემი ცრემლების სინქრონში. მას არასდროს ვყვარებივარ. მაგრამ უბრალოდ აღმერთებდა ჩემს თმას. ამიტომ, სიმართლის გაგების პირველივე დღეს, მაკრატელი