ფრთები საქანელაზე 1

მამაკაცი იწვა და მთელი სხეულით თრთოდა. უკვე იცოდა, რომ მოაკითხეს. მის წინ მდგარი სხეული არ ქრებოდა და მამაკაცი უხმოდ ტიროდა. სხეულს გაფითრებული, ცარცისფერი სახე ჰქონდა და ისეთი წითელი თვალები, აქამდე რომ არსად ენახა. უღიმოდა. მამაკაცი ტიროდა, სხეულს

წამიერი პაემნები("იცეკვებ ჩემთან ერთად?")

როცა ცუდად ვარ,ვიხსენებ. თვალები ამენთო, ვიფიქრე ვსო- აი შევიცანი ყველაფერი და მთელი ცხოვრება ვიმყოფინებ. საჭმლის ნარჩენები მიყრია საწოლის გვერდით, ყველაფერს ვაკეთებ რომ არაფერი გავაკეთო. ჩემ თავს წინ ვაყენებ და ვეუბნები- აი შენ რომ უფრო კარგი

დილამშვიდობისა პრინცესა !!! (თავი პირველი)

ლოლააა გიჟივით შემომივარდა ევა ოთახში .... -გოგო რა გინდა დამაძინე -ადექიი დღეს ხომ ლილეს დაბიდუბიაა წავიდეთ საშოპინგოდ რაღაცეები ვიიყიდოთ და 8 საათზე რესტორანში მივდივართ ... -ხო ვიცი გუშინნ ხო დავგეგმეთ დღევანდელი დღე....მაგრამ კაი რაა ჯერ ხომ

"ბავშვის ჩივილი"

როცა საუბრობთ და ვცდილობ სიტყვა ჩავურთო, თქვენ მე მაჩუმებთ -"ჯერ ბავშვი ხარ, ჯერ ნუ ერევი" მე მხოლოდ ვცდილობ თქვენს აზრს, ჩემი აზრიც დავურთო, თქვენ კი რატომღაც თავქარიან ბავშვში გერევით.

ჩემიდან შენამდე ზეცაც კი ერთია (თავი 1,2

ბნელა ყველაფერი უკუნით სიბნელეში იძირება გარბის, როგორც შეუძლია გარბის, მისდევს ერთადერთ სინათლის სხივს, მისდევს, რომელსაც უსასრულობაში მიჰყავს, ჩერდება აქეთ­იქით იყურება იბნევა გონებაში ყველაფერი ერევა, იკეცება სახეს ხელებში რგავს, მთელი სხეული

ხის სკამი

მოთხრობა შეიძლება ჩაითვალოს ერთ-ერთ ბანალურ ისტორიად, რომელიც პატარა გოგონამ "მიაჯღაპნა". მაგრამ ეს ყველაზე მეტად შემიყვარდა. ისტორია მიმდინარეობს არა XXI, არამედ წინა საუკუნის პირველ ნახევარში. შეიძლება ითქვას, მთელი ისტორია მთავარი როლის

სათვალე (7)

მის ჩამოსვლას ავღნიშნავდით. ლალიკო და საბა კი ხვდებოდნენ სიხარულით, მაგრამ მე? ვიცოდი რომ ყველაფერი აირეოდა, მასთან ერთად ხშირად მომიწევდა ყოფნა, ანდრონიკესადმი რაც კი გრძნობა მქონდა ყველაფერი გამინელდებოდა. მის დანახვაზე სული მეხუთებოდა, გული

ცის კაბადოკზე

ცის კაბადოკზე ანგელოზთა ისმის ღაღადი თითქოს სამოთხეში ანგელოზების ზარ-ზეიმია ღმერთს უხარია მონათესავე სულების ნახვა თითქოს უფალსაც ჩასდგომია თვალებში ცრემლი.

დავიჯერებდი

დავიჯერებდი უბრალო სიტყვებით გამოთქმულ აზრებს და ჩემს ნააზრევს, უფსკრულის პირას მდგართაგანი ვარ, რომელიც არ ხტება შიშით თუ დაბლა რა დახვდება.

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 8)

ეს ხომ ადრე თუ გვიან მაინც უნდა მეთქვა. და მაინც უნდა გამეკეთებინა არა?! რატომ უნდა მეცადა უფრო დიდხანს როცა საშუალება მქონდა რომ შანსი გამომეყენებინა. ისევ მეშინია! მეშინია რომ... ჩემს სიყვარულს ისე ვერ გამოვხატავ როგორც საჭიროა. ვფიქრობ რასაც