დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს. (დ ა ს ა ს რ უ ლ ი)

ზამთარია...სიცივეა....14 დეკემბერია...ისევ. მე სანდროსგან ტექსტური შეტყობინება მომდის....ყველაფერი ისეა როგორც იყო ერთ დროს...2 წლის წინ...მაგრამ ახლა გახსნას არ ვჩქარობ... ვუყურებ ჩვეულებისამებრ ხედს, ნაზად ვიწევ თმას ყურს უკან და ვხსნი

მკვლელი(თავი5)

Killers ზეწარი ფრთხილად შემოვიხვიე ტანზე და ჯერ კიდევ ანთებულ კოცონთან დავდექი, ხელით გავსინჯე ტანსაცმელი მშრალი იყო თუ არა. -კარგად ხარ ? ზურგს უკან ზეინის ბურტყუნი მომესმა, ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარემ წამოსწია თავი საწოლიდან -არ ვიცი.. ჩურჩულით

შეხვედრა შერლოკ ჰოლმსთან (ანუ შერლოკირებული)

-კაი წავედი ვიძინებ -ხვალ ადრე უნდა ავდგეთ არა? -თუ არ გინდა რომ გასაუბრებაზე დაგეძინოს ან ჩაწითლებული თვალებით მიხვედე ადრე უნდა დაიძინო მეუბნება მზრუნველად ნინი და ოთახიდან გადის. მე კი სააბაზანოში შევდივარ. თბილი წყალი გაყინულ კიდურებს მილღობს და

ის-დრაკონი (+18) II

- ახლა მეორე ხელით სცადე - ასე? - ხო ასე მიღიმის დედა და ქერა თმაში თლილ თითებს ნაზად მიცურებს. - გამომდის ? - გამოგდის ნინა - რთულია ვწუწუნებ და პატარა ცხვირს უფრო ვჭმუხნი. - მოეწონება?

ძლიერი სიყვარული თავი 2

ტანში დამაჟრჟოლა მესიამოვნა კიდეც და გამიხარდა ამ დროს კი ელენე და თავისი ზველი მეგობარი მოვიდნენ ელენემ დაინახა რომ გიორგის ქირთუკი მეფრა მხრებზე და წარბები ათამაშა შემდეგ კი

თავხედი ქმარი(10 თავი)

-არ ვიცი...მართლა არ ვიცი-ძლივს ამოვიბურტყუნე მე.დემემ ჩემი დაბნეულობა,რომ შეამჩნია გაეღიმა.ერთი ხელი სახეზე ჩამომისვა,მეორე თმებში შემიცურა და მაკოცა.იმხელმა მუხტმა გაიარა ჩემში,ისეთი გრძნობა დამეფლა,რა აქამდე არ მიგრძვნია.ჰო.პირველად არ ვეხებოდი

ყაზბეგის უცნაური 10 დღე (თავი N1)

ზამთარი იწურებოდა მაგრამ თოვლი მაინც არ მოდიოდა,კიდევერთი ზამთარი თოვლის გარეშე.. მხოლოდ ყინვით და ბურუსით იყო მოცული ქალაქი,დამტავრდა ახალი წელი და გაქრა საახალწლო განწყობა მასვე მიჰყვა საახალწლო ნათურები რომლებიც ერთადერთი იყო ქალაქში რაც

ვიციდან არ ვიციმდე...

ვიცი, რომ ვარ, თუმცა არ ვიცი როდემდე… ვიცი, რომ სანამ ვარ, ჩემი ყოფნა ისეთი უნდა იყოს, რომ მიხაროდეს, რომ ვარ, თუმცა ხშირად არ ვიცი, როგორ უნდა მოვახერხო ეს…

მე უბრალოდ მომინდა და ასე!

მე უბრალოდ მომინდა და ასე, პოეტობა ავიჩემე ვითომ, ვწერდი ლექსებს, მეც არ ვიცი რაზე, ჩემს თავს ისევ ტაშს ვუკრავდი თვითონ, ვიღრიალებ ახლა ბოლო ხმაზე!

არჩევანი (თავი 13)

მივდივართ. მიხვეულ-მოხვეული გზებით, მაგრამ ზუსტად ვიცი რომ კერ კიდევ თბილისში ვართ. მაგრამ ვერ ვცნობ რა უბანია. ბოლოს კორპუსებთან ჩერდება და მანქანიდან გადადის. მეც უხმოდ მივყვები. ერთ-ერთ სადარბაზოში შედის და მელოდება. "სად ვარ?" ვცდილობ ადგილი