პეპელა 19

_ არ გაივლის, ტყუილია, არ დამავიწყდება. იცი, ძალიან მძიმე იყო და ზემოდან მაწვა. მეგონა ხუმრობდა... უხეში იყო, ხელებს მაგრად მიჭერდა. ტუჩებიც დამსკდარი ჰქონდა. პირიდან სასმლის სუნი ამოსდიოდა _ ყვებოდა და ნინაკა ვერ აჩერებდა, ვერ ბედავდა მის გაჩერებას

ცხოვრება ისეთი, როგორიც არის (თავი პირველი)

რა არის ჩვენი ცხოვრება? ერთი გარდამავალი წამი, რომელსაც განვიცდით მზის ამოსვლიდან - მზის ჩასვლამდე. სიცოცხლე? სიცოცხლე მაშინაა ღირებული, როცა ხარ ადამიანი, როდესაც გული სავსე გაქვს სიკეთით, სიყვარულით და ბედნიერებით.

საბედისწერო რომანი თავი 2

-მოწესრიგდი და უნდა დავიძინოთ ხვალ ადრე უნდა გავიდეთ. მეც მას უსიტყვოდ დავებორჩილე და აბაზანაში შევედი. ნახევარ საათიანი ნებივრობის შემდეგ გამოვედი მხოლოდ პირსახოცისარამარა, გეზი ჩემი ჩანთისკენ ავიღე ტანსაცმელების ასაღებად რომ მუცელზე სანდროს გრძელი

1.სალომეა-ცეცხლი

გოგონა მეტისმეტად დაბნეული მიშტერებოდა ფურცლებს, რომლებმაც მისი მომავალის შესახებ აუწყეს. ახლა უკვე მუნსითის( ანუ პატარა ქალაქ-სახელმწიფოს) ყველაზე პრესტიჟული(და სიმართლე , რომ ითქვას ერთადერთი) უნივერსიტეტის სტუდენტი იყო. მის გვერდში მდგარ

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 4 და 5)

-მიყვარხარ! -თქვა ლუკამ და ატმის წვენი მოსვა. -რაღაც არ მახსოვს ჩვენი შეთანხმება, რომ გქონდა უფლება მუდმივად გაგემეორებინა ეს... -პირგამოტენილმა ვუპასუხე და უცბად ჩამეცინა. -ეს ჩემი პირადი უფლებაა... -გამიღიმა მესხმა.

როცა გიყვარს...

გააოცებული ვიყავი ყველაზე მეტად მის ნახვას არ ველოდი. არ მეგონა თუ მოვიდოდა. -რა თქმა უნდა გეგა -შენი ამბავი გავიგე და ძალიან მეწყინა

თავხედი ქმარი(11 თავი)

მთელი სხეული მიკანკალებს.არ ვიცი რა ვთქვა,როგორ მოვიქცე.ყველაფერს ჯობია ავუხსნა,მაგრამ მომისმენს?ნუ მე მაინც ვცდი. -დემეტრე ყველაფერს აგიხსნი ოღონდ მომისმინე კარგი? -გისმენ!

ყველაფერი ისევ შენთვის (8)

მე მინდოდა ოჯახი. ქმარი რომელსაც ყველაზე მეტად ვუყვარვარ, შვილი რომელსაც ყოველ ორ წუთში ერთხელ არ მართმევენ.

მოგონებები

ჩემი მოგონებები სად წავიდა? სად გაქრა? ვეკითხებოდი ჩემს თავს, მეგონა გადამავიწყდა თუმცა არა, ისინი მე თავად ამოვშალე. გადავწყვიტე რომ არ მჭირდებოდა ის რაც ტკივილს მაყენებდა. გადავწყვიტე ძველი წამები და წუთები მომეშორებინა და უკან აღარ გამეხედა,

იასამნისფერი (თავი მესამე)

იმაზე ფიქრი რომ დემეტრე შეიძლება ორი კვირა ვერ ვნახო მოსვენებას არ მაძლევს. საღამოს კაფეში წავედი. ირენე როგოროც ყოელთვის თბილად შემხვდა. ისევ ყავა შევუვეთე და წიგნის კითხვა დავიწყე. რამდენიმმე წუთში ჩემს წინ ვიღაც დაჯა. შეხედვა არ დამჭირვებია,