La última confesión!

ახლა კი გიშვებ და ვიცი, რომ არ დაბრუნდები, ვიცი, რომ სხვისი ჩრდილისფერი გიმღვრევს ოცნებებს და მაინც შენზე აღუკვეთელ ფიქრებს ვუნდები და ისევ შენთვის ვიმორჩილებ წამის ცდუნებებს!

როცა სინათლე ქრება თვალებიდან 10 თავი

-კიდევ რამე არ მოგწონს-შემომხედა დაეჭვებულად, ისეთი სასაცილო იყო, ცალი წარბი აწეული, დოინჯშემორტყმული და მაგრად მოკუმული ტუჩებით -სასწაულად გამოიყურები, ნუ გაქვს ეგეთი მოწყენილი სახე, მერე რა რომ შეყვარებული ყავს, ეგეთები დაგიშურებია?! -კაი რა შენ

"კარგი" გოგოს დღიურები (თავი 15)

უკვე ორი კვირაა რაც არავინ არ მინახავს. რატომღაც სახლში ვარ ჩაკეტილი და გარეთ ცხვირსაც არ ვყოფ. სახლში ყოფნაზე არავინ არაფერს არ მეუბნება და მეც აქ ვარ. ოთახის თეთრ კედლებს ვუყურებ და ვიხსენებ ყველა იმ მომენტს როდესაც კიდევ ვმეგობრობდი გიოსთან და

პეპელა 11

_ ლუკა ხომ? _ მშვიდ ტონს ისე იბრუნებს, ნინაკას ძალიან უკვირს. _ ხო ლუკა, შენ? _ მე იესო ქრისტე _ უღიმის და თვალს უკრავს _ ადი შენ, გეჩქარებოდა _ მერე ნინაკას უყურებს და თავით კორპუსისკენ ანიშნებს _ ლუკა, გინდოდა რამე?

სამყაროსავით ბერდება გულიც.

ვერაფრით გეტყვი როგორ მიყვარდი. შენ საარსებო იყავი წამი და როგორც ბაღში წითელი ვარდი, მე სიყვარულის ყვავილად მწამდი.

life!

ეს ჩანახატი რამოდენიმე თვის წინ დავწერე. არ ვიცი როგორ, მაგრამ წერისას ეს გამოვიდა, თავისი მძიმიან, ყველაფრიანად. დაიწერა მაშინ, როდესაც წერა ძალიან მინდოდა ( ეს იშვიათად ხდება ახლა). არ ვიცი, რა არის, როგორი არის, მაგრამ ეს ასეთი მომწონს, ასეთი

მუშვან!

იმედია მოგეწწლინახევრის წინ, ლაილას ძმამ ნოემ ძალიან ბევრს მიაღწია, წლლებია დაუღალავად მუშაობდა და პატარა ბიზნესით ახლა უზარმაზარ ბიზნესმენად იქცა, რაც მთავარია ყოველივე ეს სუფთად მოპოვებული იყი და სწორედ ეს აბედნიერებდა ლაილას. გინდ დაიჯერეთ და

და ნარჩენი

სამყარო შესდგება ჩემგან მე შევდგები სამყაროდან ჩვენ არაფერი გვაქვს გასაყოფი არა მატერიალური ნეხვ* არამედ სულიერი მოძრაობა აი რაზე შეგვიძლია ვიდაოთ ჩვენ ..

პირადი ნარკოტიკი (თავი 3)

უნდა მენახა ანი სანამ წავიდოდა. ჯანდაბა მთელი ერთი თვე. ვეღარ ვნახავდი ამ ერთ კვირაში ისე მიმაჩვია თავი, ასე მეგონა ვეღარ გავძლებდი.... ამ ფიქრებში აეროპორტთან როგორ მივედი ვერ გავიგე მალევე შევამჩნიე ლუკა და მის უკან ანი რომელიც ჩემსკენ მორბოდა.

მუდამ აქ(1)

ჩვენ ცხოვრებაში არსებობს ცარიელი ადგილი ტკივილისთვის.ჩვეულებრივ ეს ადგილი ძალიან პატარაა,თანდათანობით კი იზრდება და ზომაში იმატებს.მის შეჩერებას ვცდილობთ,თითქოს რაიმე შედეგს გამოიღებს.ეს იგივეა თევზს ხმელეთზე,უწყლო სივრცეში არსებობა მოსთხოვო.ის