ტაისია ამირეჯიბი (3 თავი)

სწრაფი ნაბიჯებით მიუყვებოდა სანაპიროს,საშინლად გაცოფებული იყო.არ იცოდა საიდან მოდიოდა ამდენი აგრესია,ყველაფრის და ყველას განადგურება სურდა.ნუთუ ამ ყველაფრის მიზეზი ტაისია იყო?

თვალებს ვხუჭავ

თვალებს ვხუჭავ, თვალებს მიღმა გხედავ. ვახელ თვალებს , აღარა ხარ ქრები. გარეთ ისევ წვიმის მელოდია... სულში ისევ ქარიშხალი კვნესის.

შენი მშვენებით

თავს ვიტყუებ მარად და მარად სიმართლეს ვჩქმალავ და ვფარავ ათასჯერ მაინც დამინახავს და არც კი მითქვამს რომ მისმა ხილვამ სული გამინაბა

ტაისია ამირეჯიბი (2 თავი)

ტაისიასთან უნდა შესულიყო,რომელიც თავისთვის ემზადებოდა და ოთახში არავის არ უშვებდა,მაგრამ როცა კიდევ ერთი ადამიანის ხმა მოესმა შეჩერდა,რომელიც აშკარად ქალს ეკუთვნოდა,უფრო ახლოს მიიწია და უკვე სიტყვების გარჩევაც დაიწყო:

ერთხელ...(17)

-მე დიმიტრის გამო გამოგყევი ცოლად,რადგან ის თავს არ მანებებდა, რომ გამომასახლებდნენ, მასთან მომიწვდა მათხოვრობა, ამიტომ ამას მერჩივნა სიკვდილი. ახლა ის აღარ არის. შემიძლია მივიღო ჩემი ქონება,გაგშორდე და ხელშეკრულებით გათვალისწინებული ჯარიმაც

ზღაპრები ძილის წინ 1_6 თავი

ამბობენ, როცა ყველაზე მეტად გტკივა, სწორედ მაშინ, ტკივილისგან რომ არ გაგიჟდე გონება ეძებს რაიმეს, რაზეც ყურადღებას გადაიტან. წამიერად დარდს დაგავიწყებს, თითქოს ცდილობს ამოისუნთქოს, გადაიტვირთოს და განახლდეს. თუ ამას ვერ ახერხებს, უბრალოდ ცოტა ხნით

ერთხელ...(16)

გარდაიცვალა დიმიტრი უზნაძე, გამოჩენილი ქართველი ვაჟკაცი, სამაგალითო მამა, ქმარი და შვილი. დიმიტრი იყო ცნობილი ბიზნესმენი და მეცენატი. ის ყოველთვის მზად იყო დახმარებოდა ყველას, საკუთარი ქალიშვილის, ევას, გარდა. დიმიტრი ნამდვილად სამაგალითო პიროვნება

ტაისია ამირეჯიბი ( 1 თავი)

მრავალსართულიან სასტუმროში,ბოლო სართულზე მოთავსებული ნომერი მას ეკუთვნოდა და შავ პენუარში გამოწყობილი აივნიდან გაჰყურებდა ზღვას,რომელსაც უკვე ვერ იტანდა,არადა ერთდროს ყველაზე მეტად უყვარდა,სიმშვიდეს ჩუქნიდა,რაც საშინლად სიამოვნებდა,მაგრამ ახლა,როცა

ერთმანეთის პირისპირ(3)

-რას ინებებთ?-კაირამ ჩვეული მშვიდი ტონით დასვა შეკითხვა და ყურადღება არ მიუქცევია სტუმრის დაჟინებული მზერისთვის -დასაწყისისთვის შენი სახელი რომ გვითხრა -ეს ბარია ბატონო და არა გაცნობის სააგენტო, თუ შეკვეთას არ აპირებთ დაგემშვიდობებით -მომწონს შენი

ოთხმოცდაათიანები

1995 წელს როცა მე ექვსი წლის ვიყავი ბაბუა მომიკვდა. მისი სიკვდილით თითქოს ოჯახს საყრდენი გამოეცალა. მამაჩემმა ვერ ივარგა და ბოლოს სულაც მიგვატოვა. პატარა ვიყავი , ალბათ ცხრა_ათი წლის . ბოლომდე არც კი მესმოდა რა რთული იყო ცხოვრება.