უსათაურო (სრულიად)

მიყვარს ღამე, მთვარე, ვარსკვლავები. ვგიჟდები მთვარეზე, ვაკვირდები თოთქოს რაღაც საიდუმლოს მალავს ეს უსიცოცხლო ბურთი მაგრამ რას? ყოველ საღამოს ვცდილობ ამოვიცნო ის კანონზომიერება რაც მთვარესა და ვარსკვლავებს შორის არის დამყარებული. რაღაცნაირად სევდიანი

შემოდგომის ფოთლებს წავყვები და ნოემბერი დამიწერს დრამას...

ახლა, 22 ნოემბერია, მე კი ქუჩაში, მარტო, წვმის თანხლებით ტანგოს ვცეკვავ, თან ხმამაღლა ვღიღინებ: ,,შემოდგომის ფოთლებს წავყვები და ნოემბერი დამიწერს დრამას..." წითელ კაბას ვისწორებ, ამავე ფერის შარფსაც მჭიდროდ ვიხვევ ყელზე და ჯადოსნური სეზონის

უცნობი ნაცნობები

სამი საათი დაგვჭირდა იმისთვის რომ ტყიდან გავსულიყავით და მანქანასთან მივსულიყავით. ეს სამი საათი კი შეუმჩნევლად გავიდა, ბიჭები ხუმრობებით გვახალისებდნენ. რამოდენჯერმე შევისვენეთ წყალი დავლიეთ, წავიხემსეთ ზოგჯერ კ უბრალოდ ვიჯექით და ვსაუბრობდით.

წარსულის ლანდები თავი 12

საავადმყოფოში ერთმანეთის მიყოლებით ირეოდა შეშლილი სახეები, ყველას ფიქრი ლოცვისკენ იყო მიმართული, ეს იყო თითოელულის სასჯელი, წუთები რომელიც გაუსაძლისი იყო, ექიმის მოლიდინი და ამბავი რომელიც ბევრი ადამიანის ცხოვრებას განსაზღვრავდა, დემეტრე ერთ წერტილს

სოფლის ნობათი [6]

ზედმეტად მოუხერხებელი იყო სავარძელი დასაწოლად, მაგრამ მაინც მოთავსდნენ. ფეხები სავარძლის თავზე დააწყო, თავი დემნას მკერდზე ედო. მართალია, დემნა არაკომფორტულად იყო, თუმცა არაფერს ამბობდა. მთელი ღამე თათულის ყურება და მისი ძილის დაცვა, მეორე დღეს

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (12)

ორსულობის გამო მაღალქსულიან ფეხსაცმელებს ვერ ვიყენებ,დაბალ ძირზე მაცვია შუზი,ახლა ჩემი ფეხსაცმელი მარმარილოს ჰოლში შესვლისას აღარ კაკუნობს და ეს ძალიან მაკლია,ჩემს მაგიდასთან ვჯდები და კომპიუტერს ვრთავ.თითქოს ყველაფერი რიგზეა,ყველაფერი ისეა როგორც

სამუდამოდ სიცოცხლეში (დასასრული)

სიცოცხლე მოთმენაა, სიკვდილი კი ეს გარდაუვალი ტანჯვა და ტკივილია, მათთვის ვინც რჩება სიკვდილის მიღმა, იგი შინაგანად გცლის, გრღრღნის და გფიტავს. სწორედ ამიტომ არსებობს ბედნიერი დღეები რომ შეძლო ის ტკივილი გადაიტანო რაც საყვარელი ადამიანის დაკარგვით

...და წამომივა მკვდარსაც ცრემლები...

მოხვალ ცხედართან,ჩემს წინ დადგები, ხოდა პირველად მაშინ შემხვდები, მაშინ ინანებ, გაგახსენდები, მაშინ მიხვდები, გვიანი არის. თუ ჩემთან მოხვალ, ჩემს წინ დადგები, გთხოვ მაგ ხელებით,ნუ შემეხები, გთხოვ არ შემახო ეგ თბილი ბაგე, გთხოვ არ დამადგე

ვიკა, ჩემია! (ლაშა და მარიამი) (5)

-მოიცა ანუ ერეკლე შენი მეზობელია ხო?.მარიამი ლანა და ვიკა ოთახში ისხდნენ და მარიამის ისტორიას განიხილავდნენ. -ხო ჩემი კარის მეზობელია.თავი დაუქნია გოგონამ. -ფეისბუქი აქვს?.ინტერესით იკითხა ლანამ. -არვიცი მგონი კი. -მაშინ ვნახავ მოიცა.ლეპტოპი

ქარის წისქვილი -3-

''-ვხვდები, რომ გულის გადაშლაზე უარს იტყვი და არც შენს პრობლემებს გადმომილაგებ წინ, მაგრამ გასეირნებაზე რას იტყვი? მე ძალიან მშველის ხოლმე. რა, გგონია მხოლოდ შენ ხარ ცუდ ხასიათზე?-ჩემს დასაყოლიებლად სასაცილო კითხვებს იშველიებს ის. -როგორც ვხვდები,