პირველი ჩოგანი (2)

აქტიურად მოძრაობს, ჯერ მკბენს შემდეგ კი მწუწნის . ვკვნესი და ამოსუნთქვას ვცდილობ, ახლა მე ვიმეორებ მის ქცევებს და ტუჩებით ვცდილო მისი სული გამოწოვას. ეღიმება ისევ და ისევ. მაღიზიანებს და ახლა მე ვავლებ თმაში ხელს და მთელი ძალით ჩემსკენ ვიზიდავ,

ბედისწერა (თავი 4)

ღამით უცნაური სიზმარი მესიზმრა:-ვითომ ტატო ჩემს ოთახში შემოვიდა სისხლიანი თეთრი კაბა შემომიტანა საწოლზე მომიგდო,თვითონაც დაჭრილი იყო და მოულოდნელად იატაკზე დაეცა.დაეცა თუ არა მაშინვე ყვირილით გამომეღვიძა,სულ ცივი ოფლი მასხავდა ძალიან ცუდად ვიყავი,ის

ისევ ლამაზად თოვს (თავი3)

- აქამდე არ უნდა შეგერჩინათ ! მე ლიზასთან წავალ! ლეოპარდის ძებნა არ შიწყვიტოთ თორემ... - დავითმა შარვლის მარჯვენა მხარეს მყოფ იარაღს ხელი დაავლო და გაისროლაა მამაკაცები შეშფოთდნენ როცა ერთ-ერთი მათგანის მომაკვდავი ხმა გაიგონეს მაგრამ არცერთი არ

მეგობარი ..

ხალხის გარეშე როგორმე გაძლებ, მეგობარი კი მუდამ გჭირდება , ყოველთვის, მუდამ ! ამბობენ მეგობარი ის არის ვისთანაც არ გეშინია იყო ის რაც ხარ ! არც მე მეშინოდა , მყავდა ასეთი მეგობარი , მაგრამ ისე მოხდა რომ ერთმანეთს სულ ვჭამდით , ვერ ვუგებდით ,

ზ ღ ვ ა რ ი ! ! !

თვალებიდან მდუღარე ცრემლი ცრეცილ ლოყაზე ნიაღვარად მიედინება და მოუსასრულობაში იკარგება. ის მაინც იყოს თავისუფალი... თავში მხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებს, როგორმე გაშორდეს იმ ჭუჭყიან სამყაროს, რომელშიც აქამდე უწევდა ყოფნა.გადადგას

ბოლო დამშვიდობება

ბიჭი მიუახლოვდა და ჩაეხუტა გოგო თავიდან ცოტა შეეწინააღმდეგა მაგრამ შემდეგ მიენდო მას.ბიჭმა იგრძნო რომ ამ ჩახუტებასაც არ ჰქონდა აზრი,არ მოდიოდა ამ გოგოსგან ის სითბო,რომელიც ქვეცნობიერში შექმნა,არც ეს გოგო ყოფილა ის ქერა ცისფერთვალება გოგო,რომელიც

საყვარელი ღიმილი და "ასდ" დაუსრულებლად (თავი 12 დასასრული)

სახლის კარი კი არ შეაღო, შეგლიჯა. ჩვენც უკან მივყევით. დემეს თავისებისთვის არც კი შეუხედავს, ისე მიადგა ბატონ თამაზს. -როგორ ბრძანდებით თამაზი ბიძია? (დემეტრე) -კარგად შვილო შენ როგრ ხარ? თქვენ რას შვრებით ბიჭებო? (თამაზი)

ყველგან გამოგყვები (19)

-ეხლა ნამდვილად წამოვა ჩემთან ამაში ეჭვი აღარ მეპარება. საკმარისი იყო მოტივაცია, მადლობა ჯორჯ ჩვენ უკვე წავალთ.

მოუთმენელი (თავი 1) *18

ცარიელ ქუჩაში უაზროდ დავხეტიალებ. შემოდგომის ყვითელი ფოთლები ისევ ყრია ძირს . შაბათია და როგორც ყოველთვის უსაქმურად ვარ. მიყვირს, ქუჩაში მხოლოდ და მხოლოდ ორიოდე ადამიანი თუ შემხვდება და ისიც შეწუხებული "რა არის რა უაზრო ქარია" ვერ აფასებენ

ბინა 53 2 თავი

თავი ავაწევინე და თვალებში ჩავხედე უკან უკან დაიწყო სვლა და ამასობაში კუთხეშიც მოვიმწყვდიე თვალები დახუჭა არ ვიცი ალბათ ელოდა რომ ვაკოცებდი და ასეც იქნებოდა ვიღაცას რომ ლიფტი არ გამოეძახებინა რომ დავიძარით გონს მოვიდა და უარესად შეეფერა ლოყები