სამუდამოდ სიცოცხლეში (მეცამეტე თავი)

უტაქტოები, უგულოები, გულღრძო, გრძელ ცხვირა არამკითხეები. -ისევ კინოში დაბრუნდებით? რეპორტიორების სახე არ დაუნახავს, არ მოუსმენია მათი ბზუილი. ყურები დახშული, ხედვა უარყოფილი, გრძნობა განულებული. მაგრამ ბენს შეეძლო მოესმინა, შეეხედა და ეგრძნო. ისეთ

ჯანდაბა! (20)

-მიყვარხარა მე შენ, დოქტორო ბოროტებავ!-გავიგე მისი ჩურჩული.თავი ჩემს კისერში ჩარგო და ყელზე მომაწება ტუჩები.კანზე შეხებით ვიგრძენი ჩემსავით იღიმოდა.საერთოდაც არ მანაღვლებდა გულწრფელი იყო თუ არა იმ დროს! ისიც მაბედნიერებდა,რომ ჩემს გვერდით იყო!...

ჩ ვ ე ნ ი წილი ბედნიერება!(სრულიად)

-რატო ვერ მიტანდი,მაგრად მაინტერესებს.. ახალ წლამდე ცოტა დრო იყო დარჩენილი. სკოლას ვრთავდით, და დემეც იქ იყო. -რავი, ძაან „გატიპებული“ მეგონე ჩემს უტვინობაზე გამეცინა. -შენ? გულწრფელად ვკითხე. -ვინ გითხრა, რომ ვერ გიტანდი? ეშმაკური ღიმილით

ცხოვრება იმდენად ირონიულია...(თავი 2) +18

ემილი-დილით ვიღვიძებ თითქმის 12 საათია, ვეძებ ტელეფონს ტრადიციულად გავყევი ყურსასმენებს, რომელიც სხეულზე მაქვს შემოხვეული იმ იმედით, რომ ტელეფონს ვიპოვი. დავხედე ეკრანს და 24 გამოტოვებული ზარი იაგოსგან და სალისგან იციან ჩემი გაღვიძება მარტივი

ვიკა, ჩემია! (10) დასასრული

დილით ადრიანად წავედით უშგულის ცენტრში სადაც ათობით ახალგაზრდას მოეყარათ თავი. ყველანი სპორტულად ვიყავით გამოწყობილები რადგან გზა დიდი იყო თანაც დამღლელი. გიდი მითითებებს გვაძლევდა თუ რა იყო დაუშვებელი და როგორ გავატარებდით 2 დღეს, ყველანი სათითაოდ

სიცოცხლის საათი 6

ქალბატონო დედათქვენის -ნატო გოგონი,ეს ლიფტიც რამდენხანს უნდება-ვწუწუნებ და იმწამსვე ჩერდება ლიფტი,გავრბივარ და უკან ეს გოგონა მომდევს..ზუსტად ვხედავ ჩვენს ექთანს დერეფანში,ვაფრინდები და ძირს ვაგდებ,ზევიდამ ვაფრინდები და სახეში მუშტებს ვუშენ

დაუსრულებელი ნახატი ...

წერდა და გრძნობებს სევდისფერი თან ახლდა რითმა, ცოდვის ჯაჭვებით დაბორკილი სპეტაკი სული. წერდა და ვიღაც უსათუოდ მიხვდა რომ - მიხვდა ეს იყო გოგო მხატვრისაგან ნახატი ფუნჯით.

ყველგან გამოგყვები (6)

ანა სანამ დაბრუნდებოდა ოთახში, ნინამ თავის ჩანთას დაავლო ხელი და გავარდა სალონიდან იქიდან კი პირდაპირ სახლში მივიდა. შესასსვლელში ჯორჯი დახვდა, ეტყობა სამსახურში ეჩქარებოდა.

"იმედი ყველაზე ბოლოს კვდება..."

დილა ჩვეულებრივად დაიწყო წავედი უნივერსიტეტში ვზივარ აუდიტორიაში და ვუსმენ დავითის ლექციებს. ოხ როგორ მეზიზღება ეს კაცი! ბავშვებს საოცრად ამცირებს თუმდაც იმის გამოც კი უჩხუბია რომ ძირს კალამი დავარდნოდეთ! ბავშვებს მატერიალური მდგომარეობის მიხედვითაც

ტკბილი შეცდომა-ნაწილი 12 (დასასრული)

-არგინდა დავქორწინდეთ? -რა თქვი?-გავხედე ლუკას გაკვირვებული -მინდა რომ ქორწილი გ ა დ ა ვ ი ხ ა დ ო თ-დამიმარცვლა ლუკამ -აუ გიჟი ხარ რა-ჩამეცინა და თავი ბალიშს დავადე.-თანახმა ვარ-შევხედე ლუკას და ენა გამოვუყე -სერიოზულად? -კი კი კი -მაშინ.. მალე