პეპელა 2

_ დე, დაუსხი რა წყალი შროშანებს _ სამზარეულოდან ესმის ელენეს ხმა და ეღიმება. უფრო მეტად სევდიანად, ვიდრე ოდესმე. _ კაი, დავუსხამ _ წყალს იღებს და აივანზე გადის. შროშანებს ეფერება, მერე აივანზე მდგარ "საქანელა სკამზე" ჯდება და ფეხებს აივნის

ყველგან გამოგყვები (13)

-ანა ამიხსნი რა გადაწყვეტილებაზე ლაპარაკობ? რა გადაწყვეტილება მიიღო ჯორჯმა შემ მაგივრად!!-მაგიდიდან წამოხტა ნინა. -ნინა... მამაშენი ჩემზე დღემდე გაბრაზებულია მიუხედავად იმისა რომ ამას არავის არ აჩვენებს. მას თავიდანვე რომ ცოდნოდა შენი გაშვილების

შენთვის

პატარა ლექსია, აქ პირველად ვწერ, იმედია მოგეწონებათ და ახლა როცა გზები ითვლიან ნაბიჯებს.. ნოემბრის ქალაქში მე უშენობა მაგიჟებს.. ვერ ვთმობ შენს სიტყვებს, უაზროდ ნაპირებს და ვერც ჩემს სულში, მაშინდელ

შევსებული არსებობა 5,6,7,8

_ რა მინდა და რა არა მე უკეთესად ვიცი! ჩათვალე, რომ ჩემია.. დღევანდელ საქციელზე მერე ვილაპარაკოთ – თითოეული ფრაზა ისე ზიზღით და მრისხანებით გამოსცრა ალექსანდრემ კახა მიხვდა ცოტაც და აფეთქდებოდა.. ხმადაბლა შეიგინა და სწრაფი ნაბიჯით გაეცალა მათ.

შენ ხარ ქარიშხალი,ჩემს უდაბნოში(1,2,3,4,5)

-ჩამოვა ელენე და ვეტყვი,რომ ვიცრუე-გაბრაზებულმა ტუჩები მოვკუმე და თვალები დამიწვრილდა,მერე ისევ მისკენ შევბრუნდი-მაგიჟებს ასეთი კმაყოფილი სახე,რომ გაქ,ნუ ღიღინებ თორე ...თორე...-ვერ მოვიფიქრე რა შემეძლო გამეკეთებინა თორე რა?-წარბები მაღლა აზიდა-რა

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (13)

დიდი თხოვნის შემდეგ ჯდება ეტლში და გარეთ გამყავს სუფთა ჰაერზე,ვგრძნობ როგორ უჭირს ესე ყოფნა,მისი ტკივილი მეც მტკივა,ვხვდბი რომ საკუთარი თავი სძულს ამის გამო.როცა ვიგრძნი მისი დაკარგვის საშიშრობა მაშინ მივხვდი თუ როგორ ძლიერ მყვარებია,სიყვარულზე

წვიმა ტიროდა

"წკაპ წკუპ წკაპ წკუპ და მეწვია მუზა" ირგვლივ დაეფრთხო ბუნების ძილიც წვიმის ცრემლები შეშინებული ფოთლები თრთოდენ წვიმის ცრემლები ეხეთქებოდა გალუმპულ ფოთლებს და ქმნიდა ნოტებს თავის სევდაზე უყვებოდა

უცნობის თვალთახედვა (ნაწილი III) 22:58

ის, რაც ქვევით იქნება მოთხრობილი, ჩემი ცხოვრების ნაწილია, რომელსაც ადრე ეგრეთ წოდებულ 'ნოუთში' უკვე კარგახანია ვწერ, არ ვიცი რამდენად საინტერესო იქნეა თქვენთვის, მაგრამ, მნიშვნელობა არ აქვს. უბრალოდ მსურს ეს აზრები, რომლებიც უკვე ყოველ წუთს მიღრღნის

მე ის გიჟი ვარ რომელსაც..

მე ის გიჟი ვარ რომელსაც, აღარ ასვენებს მუზები, მუდამ სიყვარულს ვუმღერი, და ამ დროს ვეღარ ვჩუმდები. ვარსკვლავებს ვეთამაშები, მიწაზე ვეღარ ვბრუნდები, გაარს მახვევია ოცნების, თეთრი ვეება ღრუბლები. დღე-ღამე არეული მაქ, ბუნებას ვესაუბრები,

იცოცხლე ჩემთვის

ლიკა თანდათან დაუბრუნდა ჩვეულ ცხოვრებას, თითებიც დაიმორჩილა და ხატვა კვლავ მისი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი გახდა. ანდრია მის ცხოვრებაში აღარ გამოჩენილა და მისი არსებობაც ლიკამ მოგონებებისათვის განკუთვნილ გონების ბნელ კუთხეში გადამალა. მის