წარსულის სიყვარული (ნაწილი 15)

მუცელზე თითების შეხებამ გამომაფხიზლა,, ბედნიერმა დავაშორე ტუჩები ერთმანეთს და კოცნის მოლოდილში გავიყურსე -დილა მშვიდობისა ფისო,,ცხვირით ყელში მომეფერა თუ არა ვიგრძენი როგორ დამიარა ჟრიანტე

მაკოცე!… დაირღვევა მისჯილი დუმილი

მაკოცე!… დაირღვევა მისჯილი დუმილი, მაკოცე, მომიკალი დიდი ხნის წყურვილი… მაკოცე, დავივიწყებ დაკარგულ საათებს, არ მინდა ეს გრძნობა ოდესმე დამთავრდეს… მაკოცე… შენს თვალებში ნაღველი ჩამდგარა, გაკოცებ!… მეც მოგირჩენ ტკივილებს პატარავ… ღამდება, მთვარის

წარსულის ლანდები თავი 13

კარების გაღების თანავე თვალში მოგვხვდებოდა პატარა, საყვარელი ბუჭუნა, ქერა კულულებით და ცისფერი თვალებით, ვერ იტყოდი რომ გიორგის გავდა, მაგრამ ერთი შეხევითაც ეტყობოდა რომ მისი შვილი იყო და ქალი რომელიც მისი ფიზიკური სილამაზის მიუხედავად დიდ ტკივილს

გმირის აჩრდილი (ნაწილი 3)

უკან მობრუნება ცუდი აზრი იყო, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი მოსაუბრე სახლიდან მითვალთვალებდა, თან ნუგოს ნახვა ნამდვილად მინდოდა, ამიტომ ქუჩას ავუყევი ზემოთ ნახსენები რვა ნომერი სახლის მოსაძებნად. ფაქტი იყო, რომ თვალთვალის ობიექტთან მოულოდნელმა

უცნობის თვალთახედვა (ნაწილი I) 04:36

ის, რაც ქვევით იქნება მოთხრობილი, ჩემი ცხოვრების ნაწილია, რომელსაც ადრე ეგრეთ წოდებულ 'ნოუთში' უკვე კარგახანია ვწერ, არ ვიცი რამდენად საინტერესო იქნეა თქვენთვის, მაგრამ, მნიშვნელობა არ აქვს. უბრალოდ მსურს ეს აზრები, რომლებიც უკვე ყოველ წუთს

უსათაურო (სრულიად)

მიყვარს ღამე, მთვარე, ვარსკვლავები. ვგიჟდები მთვარეზე, ვაკვირდები თოთქოს რაღაც საიდუმლოს მალავს ეს უსიცოცხლო ბურთი მაგრამ რას? ყოველ საღამოს ვცდილობ ამოვიცნო ის კანონზომიერება რაც მთვარესა და ვარსკვლავებს შორის არის დამყარებული. რაღაცნაირად სევდიანი

შემოდგომის ფოთლებს წავყვები და ნოემბერი დამიწერს დრამას...

ახლა, 22 ნოემბერია, მე კი ქუჩაში, მარტო, წვმის თანხლებით ტანგოს ვცეკვავ, თან ხმამაღლა ვღიღინებ: ,,შემოდგომის ფოთლებს წავყვები და ნოემბერი დამიწერს დრამას..." წითელ კაბას ვისწორებ, ამავე ფერის შარფსაც მჭიდროდ ვიხვევ ყელზე და ჯადოსნური სეზონის

უცნობი ნაცნობები

სამი საათი დაგვჭირდა იმისთვის რომ ტყიდან გავსულიყავით და მანქანასთან მივსულიყავით. ეს სამი საათი კი შეუმჩნევლად გავიდა, ბიჭები ხუმრობებით გვახალისებდნენ. რამოდენჯერმე შევისვენეთ წყალი დავლიეთ, წავიხემსეთ ზოგჯერ კ უბრალოდ ვიჯექით და ვსაუბრობდით.

წარსულის ლანდები თავი 12

საავადმყოფოში ერთმანეთის მიყოლებით ირეოდა შეშლილი სახეები, ყველას ფიქრი ლოცვისკენ იყო მიმართული, ეს იყო თითოელულის სასჯელი, წუთები რომელიც გაუსაძლისი იყო, ექიმის მოლიდინი და ამბავი რომელიც ბევრი ადამიანის ცხოვრებას განსაზღვრავდა, დემეტრე ერთ წერტილს

სოფლის ნობათი [6]

ზედმეტად მოუხერხებელი იყო სავარძელი დასაწოლად, მაგრამ მაინც მოთავსდნენ. ფეხები სავარძლის თავზე დააწყო, თავი დემნას მკერდზე ედო. მართალია, დემნა არაკომფორტულად იყო, თუმცა არაფერს ამბობდა. მთელი ღამე თათულის ყურება და მისი ძილის დაცვა, მეორე დღეს