ცხოვრება იმდენად ირონიულია...(თავი 5) +18

-აქ რასაკეთებ იოანე? -მომენატრე... რაიყო არ შეიძლება? -შენ ნორმალური ხარ? -წესიერად არცკი გიცნობ, მოდიხარ და ჩემ ლოგინში წვები... -ჩემ ლოგინში შენ იწექი პირველად ისე რო იცოდე ))) -ეგ ყველაფერი არ მახსოვსთქო გითხარი, სრულ გონებაზე რო ვყოფილიყავი

საყვარელი ღიმილი და "ასდ" დაუსრულებლად (თავი 5)

გვერდით მომიჯდა, მიუხედავად იმისა რომადგილები საკმაოდ იყო. ლობიანის შეკვეთა მივეცით და ხმა აღარ ამოგვიღია. გზისგან და ლოდინისგან იმდენად იყო დაღლილი, რომ თავი მხრზე ჩამომადო და ჩამოეძინა. მთელი სხეული ამეწვა. მისი თმები სახეზე მეხებოდა და მთელი

თბილისელები (3)

-ტატაა,ტატაა! დაბრუნდი!_უკვე სახლიდან გავარდნილ ცოლს ეძახოდა პაპასკირი,მაგრამ უკვე გვიანი იყო. ტატა მუშაობას იწყებდა. -ის სი^იც ეხლა დაბრუნდა,ამის დედაშე^^ცი_გამწარებულმა გადაიცვა მაისური და სახლიდან გავარდა.

მე

იმისათვის რომ გაიცნო სხვა ადამიანები, დაამყარო მათთან კომუნიკაცია ჯერ საკუთარი თავი უნდა გაიცნო, თუნდაც რაღაც დონეზე... ეს ჩემი მცდელობაა გაიცნო საკუთარი თავი

ანანასის არომატი /5

ისეთი წვრილი წელი აქვს, ხელის მოხვევა მინდება. ძალიან, ძალიან მაგრად და ძლიერად. წითელი საცვლები აცვია და ახლა მაინც უკანკალებს თითები. გრძელი, სუსტი ფეხები აქვს. ძალიან სუსტია თავიდან ბოლომდე და მუცელზე ძვლებიც კი ეტყობა. მაჯაზე ლურჯი ვენები აქვს

მივიწყებულთა კუნძული 1

თორმეტი წლის შემდეგაც ისევე სიცხადით მახსოვს აქ მოხვედრის პირველი დღე თითქოს ეს გუშინ ყოფილიყოს.კუნძული ჩემი სამყარო, ჩემი სახლი,ჩემი თავშესაფარი გახდა. ამ ხნის მანძილზე არავის მოვუძებნივართ.

რელიქვიების მცველი (შესავალი)

ემმას თვალებში ხმლის ანარეკლი გაკრთა და მის თავზე აღმართული მახვილი მძიმედ დაეშვა ახალგაზრდა ქალის კისრისკენ. ემმა ამაყად უყურებდა მოახლოებულ სიკვდილს. ,,იყავნ ნება შენი“ წარმოსთქვა მისმა ბაგემ, თვალები დახუჭა და მორჩილად დაელოდა თავის ხვედრს.

სიცოცხლის საათი 9

შეყვარენულთან -ეს რა საჭირო იყო?-ვბრაზდები და ხელებს ვუშვებ -ხომ უნდა მიეღო თავისი -შენც მის დონემდე დაეშვი-უკმაყოფილოდ ვიქნევ თავს -დონე რა შუაშია ნინა? -რა საჭორო იყო რომ გეცემა? ძალით მიშლი ნერვებს? -არ გიშლი მე ნერვებს,შენ ხარ ასეთი უხეში

მკვდარი ოცნებები 14

-არა არაფერი მითქვამს -კვლავ ვსლუკუნებდი -ვერ შევძელი ანდრო. ის უნდა გამეშვა, სხვანაირად ვერ მოვიქცეოდი ამის თქმა დამთავრებული ძლივს მქონდა, რომ ჰოლში ჩემი და შემოვიდა წყლის ჭიქით ხელში, ჩემს წინ ჩაიმუხლა და თანაგრძნობით სავსე მზერით გამომიწოდა.

ვერ ვხვდები,რა გინდა? (თავი 4)

გიორგი უკან გამობრუნდა და სახლში ავიდა,ცოტა იმეცადინა და დასაძინებლად დაწვა,სულ ნათიას კითხვებზე და მასზე ეფიქრებოდა.ბოლოს როგორც იქნა ჩაეძინა.დაახლოებით ღამს სამი საათი იქნებოდა,გიჟივით წამოხტა და თვალები ბოლომდე დაქაჩა,რომ როგორმე