ლილიანა თავი 2

-ჩემი წასვლის დროა... -თქვა ერეკლემ და საწოლიდან ადგა -რომელი საათია? -თვალების ფშვნეტით შევეკითხე მე -ათის ნახევარია... დღეს არ მუშაობ? ან არ სწავლობ? -სამუშაოზე მივდივარ,თუმცა ორ საათამდე დრო მაქვს... -კარგი,მე წავალ,რაღაც პატარა საქმეები

შეხებას ვითმენ

სალის(ტერეზა) ჩემგან. ალბათ ასე ფიქრობს კაცი გვერდითა განყოფილებიდან. მიუხედავად მისი უსასოო ქმედებისა , არის რაღაც მასსი მისტიური და საინტერესო. ისეთი რამ რაც მიზიდულობას ზრდის.ნოემბრის ამ სუსხიან საღამოს ჩვენი მთავარი გმირი ფეხმორთხმული სავარძელში

- blue - ( თავი 1 )

დასაწყისი როგორც ყოველთვის რთული დასაწერია , ყოველთვის ბანალური გამომდის , ალბათ იმიტომ რომ სწორედ დასაწყისით აინტერესებ მკითხველს , ამიტომ ხშირად ვფიქრობ თუ როგორ დავიწყო მოთხრობა ... და ბოლოს მაინც ბანალურად ვიწყებ ...

ყველგან გამოგყვები (2)

მეორე დღეს ნინა სკოლაში არ წასულა, დედამისთან ერთად დარბოდა საბუთებზე რომ მოეწესრიგებინა ყველაფერი. სახლში მხოლოდ შუადღეს მიაღწია.

არ ვარ კარგად!

სათქმელს მისი თვალები ერთ სიტყვაში ატევენ: „ბედნიერება“ სევდა კი- სევდა კივის. ხანდახან ყველაფერი გვღლის. ხანდახან გვინდა ყველა გაქრეს ჩვენი ცხოვრებიდან. გადავეშვათ უსასრულობაში, ვიყოთ მარტო და არაფერზე ვიფიქროთ. ხანდახან ყველაფერი იმდენად გვღლის

მკერდში როგორ დამითბა

მენაცვალე? გენაცვალე! მკერდში როგორ დამითბა მოფერება შენ მასწავლე სიყვარულის გარითმვა. ვხედავ ამ ლექსს რომ კითხულობ თვალი როგორ გიბრწყინავს გული მიმდის რომ გიყურებ ბედნიერს და პირმცინარს

და..

პირველ ნოემბერს ჩემ ოთახში ბუზი შემოფრინდა და ის დღემდე აქ არის. ბუზი იმიტომ, რომ ბუზსს ჰგავს, ისე კი, რაღაც ზეციური ფრინველია, – სერაფიმის მსგავსი. მისი პირველი ბრძნული წინადადება ასეთნაირად ჟღერდა: ეს ცხოვრება სასწორია, ყველაფერი უნდა

კომბოსტოს არომატი /4

_ არ გაინძრე. შენ არაფერს აკეთებ _ ამბობს ჩემს ყურთან. რაღაც თანხმობისმაგვარ სიტყვას ვამბობ და ვშეშდები. ის ახლა ყურის ბიბილოს მისველებს და მცხელა, საშინლად. ჩემს წინ დგება, მე ვუყურებ როგორ იხდის მაისურს და ძირს აგდებს ჩემს შარვალთან. არ მეხება.

წითელი ტანგო

-დიახ, გვერდზე, რომ იყურებდე შემამჩნევდი. -შეთესტან ოვედი, ბიჩემის დასათვალიერებლად არ მოვსულვარ. ვღიზიანდები. -ვიცეკვტ თემა გადააქვს. მე დაბნეული ვუყურებ. -ამბობენ ტანგო დეპრესიას შველისო, ამბობს და ფეხზე მაყენებს

ის (1)

-ნეითან,-გაბრაზებულმა ქალმა ფეხი დააბაკუნა მაგრამ ბიჭს არ მოუხედავს მომცრო თეთრი სახლის კარი მიიბრახუნა. -აპატიეთ საერთოდ ასე არ იქცევა ხოლმე,-ქალმა უხერხულად გაგვიღიმა -კი როგორ არა,-ჩავისისინე მე რაზეც დედაჩემის მუჯლუგუნი მივიღე გვერდში -ესეიგი