ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (4)

ყოველთვის ვფიქრობდი იმაზე,თუ რა მოყვებოდა ჩემს საქციელს,თუმცა ამის გააზრებას მანამდე ვერ ვასწრებდი სანამ ამ მოქმედებას ჩავიდენდი,ასევე მოხდა ნიკას შემთხვევაშიც,მას იმდენად ვენდე,რომ თავი დავკარდე,დიახ მე მასთან ყოფნის მომენტში თავს ვკარგავდი და ეს

დარჩი ჩემთან (5)

მთელი გზა გატრუნული იყო მიკრული ნია მის სხეულს.მისი სხულის სიძლიერეს და კუნთებს გრძნობდა ასე ძალიან,რომ იყო შემოკრული მასზე.მისი სუნთქვა თმაზე ელამუნებოდა.კიდევ კარგი მარცხნიდან არ ყვადა მიკრული სხეულზე თორემ აუცილებლად იგრძნობდა მის გულის სწრაფ

თავხედი ქმარი 2

-მოვედით უფროსო...ავტომობილი აგარაკთან გავაჩერე და გვერდულად გადავხედე ჩაფიქრებულს -დღეს თავისუფალი ხარ...რამოდენიმე სიტყვა მომიგდო თუ არა სწრაფად გადავიდა მანქანიდან

.....3

-არ ვიცი ლუკა გაჩერდა და ვეღარ დავძარი.-აწუწუნდა ნია. -კაი მიდი ცაკეტე და სახლში წაგიყვან, ამას ხვალ მივხედავ...-გაუღიმა ლუკამ. -ვითომ ისევ ის გაუფუჩდა?-ტუჩი მოკვნიტა ნიამ. -არა ეგ კარგად გავაკეთებინე, კაი წამო ცოდო ხარ... -მშვიდბიანი მგზავრობ

რეალობა (ნაწილი 1)

გამარჯობათ,მოგესამებით ყველა მკითხველს და მწერალს.ისტორიას ”აირჩიე შენი გზა” ს გავაგრძელებ მალე,წერას როგორც კი მოვრჩები.ახლა კი მინდა გაგიზიაროთ ერთი ისტორია,რომელზეც

მზის მკრთალი ნათება

სოფელში რა უფრო მშვენიერია, უზენაესი სიჩუმე, ვარსკვლავებით მოჭედილი ზეცა, თუ ჩემი გოთიკური ხედვებით აღქმული დილის სუსხი და ამ სუსხში გაჟღენთილი ნისლი?! ბებიაჩემს რომ კითხოთ, რომ არა სოფელი, დედაქალაქიც არ იარსებებდა. ის ფილოსოფოსია... რაღაც

ქეთა... გიყვარვარ? (თავი 22)

გიორგი სამშობიაროში იყო ნინასთან ერთად. ქეთა და კოტე მთელი საღამო ელოდებოდნენ.როგორც იქნა გამოვიდნენ ექიმი და გიო.

მიყვარხარ.....გჯერა?!#9

ყველაფერი რთულად და გულის მომკვლელად გამვითარდა. ელენე ნელნელა შორდებოდა და ისევ ლანას სიყვარულის აღდგენას ცდილობდა . ბარბარესთან მეტ დროს ატარებდა . ცოლქმარი ყოველსაღამოს სეირნობდნენ , იცინოდნენ და თითქოს სადღაც გამქრალიყო ელეს არსებობა.

ცისფერი და მწვანე (თავი 5)

თავბრუ მეხვევა, ალკოჰოლი მთელ ჩემს ორგანიზმს მოედო და უკვე ყველაფერს მექანიკურად ვაკეთებ.. სად მივდივარ.. არვიცი ვერ ვხვდები.. მე და ირაკლი სადღაც მივდივართ, არა უფრო მივრბივართ.. ოღონდ ფეხზე ძლივს ვდგავართ.. შენობაში შევედით.. ეს ადგილი მეცნო..

ჩემი ოთახის ჩუმი ჰარმონია

სულში უშენობით ზეცა ჩამოინგრა და წამმა შეკრიბა იმ დღის ანარეკლი, როცა ჩვენი ტრფობის კედლები დაინგრა, რომ ვერ შევაჩერეთ ჰელიოსის ეტლი, ოთახის კუთხეში მიგდებულს უჩუმრად ისევ თავს მახსენებს ძველი აგონია, ვიკრავ შემოსაცმელს აგდებით, ქუჩურად; ფიქრი