უშენობას ვეგუები ვერ

უშენობას ვეგუები ვერ, უშენობა მანადგურებს,მკლავს მე არ ვიცი რა გრძნობაა ეს არ ვიცი და ვერცა ვკითხავ სხვას!

სიყვარულის ფერები

წამწამები გაქვს თავთუხის ყანისა, თვალები ხომ მელნის ტბაზე მუქი გაქვს, შენს ტუჩებზე ცისარტყელა იელვებს და დრო მოვა ჩვენი პაემანისა...

სიყვარულის მაძიებელი თავი 2

ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა.უცნობი ნომერი. -გისმენთ-ვუპასუხე ტელეფონს. -გამარჯობათ,ლიზას ვესაუბრები?- გაისმა მონოტონური ბოხი ხმა. -დიახ და თქვენ ვინ ბრძანდებით?- ვიკითხე გაკვირვებულმა. -მე ნიკოლიზის ადვოკატი ვარ. ანდერძის თაობაზე გირეკავთ. -მას რა

ქეთა... გიყვარვარ? (თავი 14)

გავიდა 1წელი, ქეთამ სკოლა დაამთავრა კოტემ კი უნივერსიტეტი. ორივემ საკუთარ კარიერაზე დაიწყო ფიქრი. კოტეს ბიზნესმენობა უნდოდა ხოლო ქეთა კი ურთიერთობებზე აბარებდა. გამოცდების დრო იყო.

( *** )

ერთ დროსაც ჩემო, ვიცი, მივხვდებით, რომ არ გვიღირდა დრო ამ ბოღმის ზრდად და თუ ოდესმე ისევ შევხვდებით, შემომეკედლე გრძნობით... ანაზდად!

ბედისწერა

ჩვენ ადამიანები მოკვდავები ვართ ერთ დღეს დავიბადებით ერთ დღეს დავიღუპებით ჩვენ ვერ ავირჩევთ დაბადების წელს, თვეს, რიცვს,დაბადების ადგილს მაგრამ მომავლის შეცვლა ყოველთვის შეიძლება. მე ქეთი წერეთელი ვარ.ეს სახელი იმიტომ

სიყვარული როგორც ასეთი (ნაწილი 12)

თმა გადამიწია და მითხრა - ეს საცურაო კოსტუმი ძალიან გიხდება ხელი უხეშად ჩავაწევინე როცა ლაზარეც მოვიდა - რახდება აქ? - და საშინლად გაბრაზებული მოდის - არაფერი ლაზარე უკვე მიდის ვუპასუხე შეშინებულმა - მიდის კიარა შენ... ლაზარემ მუშტი პირდაპირ ცხვირში

მკვდარი ოცნებები

შურისძიება . . . ბევრისთვის ეს სიტყვა საკმაოდ ცუდად ჟღერს და მისი ბუნებისთვის სრულიად უცხოა. ბევრისთვისაც, იგი გაუგებარი რამაა და სამწუხაროდ მის არსს ბოლომდე ვერ სწვდება. მაგრამ, ამისდა მიუხედავად, არიან კატეგორია ადამიანებისა, რომლებისთვისაც,

ტკბილი შეცდომა- ნაწილი 2

-ნინა დედა ადექი. გათენდა. მოემზადო უნდა. ნინამ გადაღლილი თვალები დააშორა ერთმანეთს. ხელები მაღლა აწია და თავი უკან გადაწია. -ახლაც ვერ ვიჯერებ შენს ქმედებას. სხვა დედა ალბათ მოკლავდა შვილს ასეთი რამე რომ გაეკეთებინა. არვიცი მამაშენს როგორ ვუთხრა.

სასურველი (თავი 1 და 3) დასასრული

ოცამდე ვითვლი ნელადა საკეტს ვატრიალებ. ოთახში ვიჭყიტები იქ კი არავინაა. რაღაც უცნაური შეგრძნება მიპყრობს და ადგილზე ვტრიალებ. სად მინახავს ეს ოთახი კიდევ? ვეკითხები საკუთარ თავს მაგრამ პასუხი არ მაქვს. ღმერთო რატო მეცნობა? საწოლის ბრას ვაკვირდები და