სამთვალა ყორანი (სრულად)

- ბებიაა მე გიჟი არ ვარ ბებიაააა. მე დებორა ვარ დებორა თეთრ კოლიდორში სასოწარკვეთილი ხმა აღწევდა და გაცრეცილ, უფერულ გარემოს კიდევ უფრო მეტ სითეთრეს სძენდა.- ახალია?წარბები აათამაშა დაბალმა, პუტკუნა ქალმა და გამხდარ,

მოკლედ, ამ საქმიდან არაფერი გამოვა

"ეჰ, ქალბატონო დეიდა, თქვენ სწორედ ისეთი ადამიანი ბრძანდებით, როგორიც მე წარმომიდგენია, რომ ადამიანი უნდა ბრძანდებოდეს..."

ბოლო სამბა

დავიწყეთ ცეკვა, ავყევით სამბას,რიტმში აყოლილ გრძნობებსაც ვტკეპნით,და ჩვენს, შესახებ დავტოვებთ ამბავს,ერთმანეთს თვალებით გრძნობებსაც ვესვრით,და შენ დღითი-დღე ვნებებში მაბამ,შენი შეხებით ვარსკვლავებს ვეტრფი.მაღალ ქუსლებზე

ყველაფერი დასრულდა

ჩემი ტკივილი რომ ენახა ღრუბელს დაიწყებდა სკდომას გაზაფხულზე დაიწყებდა თოვას, ზაფხული დაემსგავსებოდა შემოდგომას..წვიმა შეაშრებოდა მიწას, ეს ტკივილი აატირებდა დედამიწას...ზღვა დაიწყებდა ღელვას, ცაზე გამოჩნდებოდა ელვაც...

ფსკერიდან ზევით..

"ვისაც კითხვა ეზარება,მისთვის დიდი ჩანაწერია,ვისაც არა,მისთვის საინტერესო.

შენ დამიბრუნდი მაშინ, როდესაც უიმედოდ ვიდექი საკურთხეველთან.(მეორე

გუგაც გაჩუნდა, ჩამეხუტა უსიტყვოდ ვისხედით. მისი სიტყვები მედგა თვალწინ, რაღაც უცნაური შეგრძნება მქონდა, ბოლოს სიჩუმე ისევ მე დავარღვიე. -გუგა ხომ არ წავიდეთ? გვიანია უკვე და... -წავიდეთ კი, თან რაღაც აცივდა, ჰო მართლა, მაპატიე თუ რაიმე გაწყენინე.

სიყვარულო ჩემო (ნაწილი2)

თუმცაღა ვალდებულება მაიძულებდა ნიკთან ერთად ამ ღამის გატარება,ვფიქრობდი მე რომც არა მასწავლებელი იულია ჩემს მეწყვილედ მაინც და მაინც ნიკს აირჩევდა.გადავხედე ანა,სდიდხნიანი ყოყმანის შემდეგ ანას იმედიანი სახის წყალობით დავთანხდი ამ აზრს და

უზენაესი სამართალი

აბა, ჩე გევარა, ნეტავ მართლაც აღშფოთებისგან მაცახცახებდეს უსამართლობის ხილვის დროს, ხომ ვიქნებოდი შენი მეგობარი, არა? მაგრამ, არა, ჩე, მე უსამართლობისას არათუ აღშფოთებისგან ვცახცახებ, არამედ ვკვდები. ვკვდები, ოღონდ ეს სიკვდილი საერთოდ არ ჰგავს

ჰელოუვინის ღამე

ლილემ დილით თვალები ზანტად გაახილა და მის ნაცრისფერ და არეულ ოთახს მოავლო თვალი.საშინლად ეძინებოდა რადგან გუშინ მთელი ღამე ხატავდა და არ დაუძინია.უნდა ამდგარიყო რადგან სკოლაში ქონდა წასასვლელი და არ

ჩემი სამოთხე (თავი 4)

ცხოვრებაში პირველად ვგრძნობდი,რაღაც უცნაურს,განსხვავებულს.ადამიანი მთელი სიცოცხლე გაორებულია,გაორებული კი არ არის ყველაფერი ორი აქვს მომადლებული ბუნებისგან,არა მარტო ფეხი,ხელი,თვალი თუ ყური-ფიქრიც,მიზანიც,თვალსაზრისიც,სურვილიც.მდინარესავით ორ ნაპირს