აბსტრაქტული

ასე დავიწყებ ამრიგად საღამო კვდება მთვრალია მუზების ტრეფიკინგია ნოსტალგიების ბარიგა.

ჩემს გარდა არავინ შეიყვარო.(4)

-დათა! უნებურად წმოვიყვირე.არაფრისმთქმელი მზერით დაიძრა ჩემკენ.დავინახე გოგო როგორ ალმაცერად მიყურებდა.გულში რაღაცამ ძალიან მაგრად გამკრა.ასე ადვილად შეუძლია ჩემი დავიწყება?გუშინ მე რო მეფერებოდა?მე რო მკოცნიდა?მეგონა გავაფრენდი ეჭვიანობისგან..

იმდენი ჰოდაა, მემგონი ბოდვაა

ჰოდა, გზა ხარ ისევ ღამის და თქმა თუ გინდა რამის აქ ვარ, აღარვიყო ლამის ჰოდა, მზე თუ ხარ ნათელი

მადერა (1)

შესაძლოა მართლაც ბომბი იყო შიგნით ან ადამიანის ყური, ვერც აფეთქებისთვის გავიმეტებდი ჩემს მეზობლებს და ვერც ჩემ თავს – გალიისთვის. და იმ საღამოს, როცა მარტო დავრჩი და აკანკალებული ხელებით ყუთი გავხსენი, ვინატრე დროის უკან გადახვევა შემძლებოდა.

უშენოდ მოვკვდები (1 თავი)

ცხოვრება ისეთი არაა როგორიც ვგგონია, ყველაფერი შეიძლება ერთმა შემთხვევამ შეცვალოს უკეთესობისკენ ან უარესობისკენ, ზოგჯერ კი იმაზე დიდი ტკივილის გადატანა მოგიწიოს, რაზეც არასდროს გიფიქრია, წუთისოფელი მუხთალია ისეთ დროს გვიმტყუნებს როდესაც არ ელი, და

შენს მეზობლად (ნაწილი 24)

ლიზის სახლი ძალიან მოეწონა, ბედნიერი ქალი ვარო, განაცხადა და სახლის საკუთარი გემოვნებით მოწყობას შეუდგა: ავეჯი დაამატეს, ინტერიერში სხვადასხვა დეტალები შეცვალეს, მერე ბარგი შემოზიდეს და საღამოხანს, როცა ყველაფერს მორჩნენ და როგორც იქნა, მილაგდნენ,

ფარსი თამაში..

დავიღალე დამღალა ამ ფარსმა ამ საშინლმა თამაშმა ამდენი დამცირების ატანამ... ყველა წუწუნობს, ყველას რაღაც ტკივა, ყველა რაღაცას განიცდის მე მათ ვუსმენ ისინი მე არ მისმენენ, არა არც აინტერესებთ რატო ვარ მე ჩუმად... სიჩუმე ამტკივდა, არაფრობა და

სიყვარულის შიშის სინდრომი (5)

-გამარჯობა ბატონო მამუკა - ძლივს გადავაბი ეს სამი სიტყვა ერთმანეთს და შიშისგან ჩემს ტუჩებს კბენა დავუწყე -რისი შეგეშინდა კატო? - მისი ხმა ძალიან მშვიდი იყო რაც ცოტათი მეუცნაურა -არაფრის , უბრალოდ... - არ ვიცოდი სიტყვა როგორ დამემთავრებინა ამიტომ

მე შენ სიცოცხლე გაჩუქე (თავი 22)

-მოიცა... ტყუპები? როგორ თუ ტყუპები. ჩვენ... ხომ... ერთი-ანკა დაბნეული იყურებოდა ხან ექიმს შეხედავდა ხან ერეკლეს რომელსაც სიხარულისგან სახეზე ღიმილი ყურებამდე ჰქონდა.

stokholm syndrome #8

ლილი გულაღმა იწვა სინდის შელახულ, მტვრიან დივანზე, თვალებით სიბნელეს მიშტერებოდა და, თითქოს ამ ნესტიან სარდაფში კი არა სადღაც სხვაგან იყო. ამ სამყაროზე ბევრად შორს, ნაკლებად დესპოტურ მხარეში, სადაც ყველაფერი ფერადი იყო.