დასაწყისი (თავი 4)

ნიტა დამიძახა გავშეშდი გისმენ მივუბრუნდი -გუშინდელზე მინდოდა ლაპრაკი. -რამოხდა გუშინ? -შენ რა არგახსოვს? ჩვენ ერთმანეთს ვაკოცეთ. -ააა ხო გამახსენდა (ძაით გავუღიმე) არუშავს მაგისმერე ალბათ ათს აკოცე ან რამნიშვნელობააქვს. -შენ რა ეჭვიანობ ?

სიცოცხლეს დაბრუნებული [ 3 ]

იას გავუთიშე და ალექსს მივუბრუნდი -მოხდა რამე? -ტასო ეგრე რატომ იქცევი? (აშკარად ნაწყენი იყო) -როგორ ვიქცევი? (გამიკვირდა)

ყველაფერი ტყუილით დავიწყეთ(6)

რეზის მივუახლოვდი ხელები კისერზე შემივაწყვე და ყელში ვაკიცე. -ეს რისთვის? -იკა გვიყურებს და ვითომ შენს მოთაფვლას ვცდილობ რა....ჩურჩულით ვუთხარი....ხო წამოხვალ მთაწმინდაზე?? იცოდე ბოლოჯერ გეკითხები მეტჯერ აღარ გკითხავ და ეხლაც თუ უარით გამისტუმრებ

წერილი ჩემს ჯერ არ დაბადებულ გოგონას

შენ ჯერ არც კი ჩასახულხარ.შენ წარმოიდგინე უკვე მიყვარხარ,სასაცილოდ ჟღერს არა? გეთანხმები.წარმოიდგინე რა გრძნობაა როცა აღმოაჩენ რომ შენში ცოცხლობს სხვა არსება და ეს შენ ხარ. ჯერ სულ პაწაწინა მერე ნელნელა იზრდები იზრდები და სულ უფრო მეტად გჭირდება

Bikers' Life (12)

წინა თავში დაშვებული შეცდომები ჩემი ბრალი არ იყო. სწრაფად ვწერდი და რამდენჯერმე წინადადების გადასწორების მერე აბდაუბდა გამომივიდა. გადახედვაც ვერ მოვასწარი და იმედია ამის წერის დროს მაინც არ შემექმნება დროის პრობლემა.

დასაწყისიდან დასასრულამდე

ხანდახან როცა გვინდა რომ დრო სწრაფად გავიდეს ძალიან ნელა გადის და როცა გვინდა რომ შეჩერდეს უცებ გაირბენს, ისე რომ უკან მოხედვასაც ძლივს ვასწრებთ. ხანდახან ყველაფერი ცუდი კარგით იცვლება, ხანდახან - პირიქით. რაღაცის დასაწყისსა და დასასრულს შორის ბევრი

სიყვარულის უარმყოფელი(ნაწილი6)

ფრთაშესხმული სოფო დეიდასთან მიიჩქაროდა ერთი სული ქონდა ენახა და ყველაფერი მოეყოლა, იცოდა ინგას მის სიხარულს გაიზიარებდა, ბინაში როგორც კი შევიდა ინგას წინ მჯდარ ნამტირალევ დედამისს მოკრა თვალი, დედამისმა როგორცკი

მგონი შემიყვარდი (12)

- აუ კარგი რა, ხომ იცი რომ სამსახური ჩემთვის ყველაფეროა... -შენც ხომ კარგად იცი, რომ არაფერი არ მაქვს იმის საწინააღმდეგო, რომ შენ იმუშავო, მაგრამ ამ სიტუაციაში... ჯერ არ ვიცი.. დანარჩენი სახლში ვილაპარაკოდ არ მცალია ეხლა..

ქირურგებსაც შეგვიძლია სიყვარული - თავი 1

ოპერაციები, სიკვდილი, სიცოცხლისთვის ბრძოლა, ეს ყველაფერი ჩემი საქმეა. ნატალია ბოკუჩავა გახლავათ, ნეიროქირურგი. მალე 35 წლის გავხდები. ერთ-ერთი წამყვანი ქირურგი ვარ და ამით ძალიან ვამაყობ. მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი იმ დღეზე როდესაც იტყოდნენ ეს ქალი

***

ქარია.ალბათ წვიმაც მალე დაიწყებს ციდან ცრემლებად დაღვრას.ჩვენს ქუჩას მივყვები."ჩვენი" ჩემს ოცნებებში თორემ ამ ქუჩაზე ერთად მხოლოდ რამდენიმე მეტრის დაშორებით გვივლია.ჩუმად.ულაპარაკოდ.მაგრამ რად უნდა ამ ყველაფერს საუბარი.მივდივარ მონოტონურად და