ჩვენს გონებაში იმდენი სიბინძურეა მანდ სიყვარულს რა უნდა?!(3)

ქეთი რომ გავაცილეთ,სახლში მარტო დავრჩი.ბადა გასული იყო.რა უნდა მეკეთებინა?როგორც ყოველთვის ჩემთვის სასიამოვნო სტიქია მოვიწყვე.ბუტერბროდები გავიკეთე,წვენი დავისხი და ფილმი ჩავრთე, კომფორტულად მოვკალათდი.სავარძელში ჩამეძინა,დილით რომ გავიღვიძე ჩემს

უთხარით, რომ ვიღიმოდი / Tell her I was smiling [4]

-ერთი ნაბიჯიც და აღარ ვიქნები, - მის ტანჯვას განაგრძობდა ნუცა, - გაგახსენდები? მითხარი, რამე კარგი გაგახსენდება, თუ ერთ შიზოფრენიკ, თვითმკვლელობისკენ მიდრეკილ გოგოდ დავრჩები შენთვის .. დეამ თვალები დახუჭა.

ცუდი დასაწყისი (სრულად)

ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, არც ძალიან ლამაზი და არც მახინჯი. გააჩნია, ვისთვის როგორ. კეთილ ადამიანებს მზეთუნახავად მივაჩნივარ, შურიანებს _ უშნოდ, ნაკლებად შურიანებისთვის კი «ისე რა» ვარ. რამდენიმე საათში თვრამეტი წლის ვხდები, მაქვს ჩალისფერი თმა და

მიჯაჭვული (VI თავი)

იმდენად სწრაფად მიდიოდა მოტო, რომ თავიდან ძალიან შეეშინდა. სახეში ცივი ქარი ეცემოდა და თმებს ჰაერში უფრიალებდა. შემდეგ კი თანდათან ადრენალინის შეგრძნება გაუმძაფრდა და მოეშვა. ახლა მხოლოდ სისწრაფით ტკბებოდა და უსასრულოდ გაწელილ გზას გაჰყურებდა.

მხოლოდ ეს მინდა..

ვდგები და უაზროდ ვაშტერებ თვალებს,უაზროდ,რადგან არაფრის დანახვა არ შემიძლია...დიდი ხნის წინ დავკარგე მხედველობა და მას მერე ვარ ასეთი უბედური..არა,უბედური არა,ეს უფრო მეტია..ეს უარესი რამაა...ეს შეგრძნება არის ყველაფერი შემზარავი,რაც კი ამ სამყაროში

ოცნება ფერებს კარგავს

მინდოდა შემეცვალა ეს სამყარო რომ არ ყოფილიყო ბოროტება მინდოდა ემეფა სიყვარულს მაგრამ არაფერი გამოვიდა ადამიანი ხომ ახლა ბოროტია რომ ვერ გაგიგებს უკვე ვეღარაფერს ახლა ამდროში ხომ ბოროტება უკვე სიყვარულს ჩაანაცვლეს იცი ოცნება ფერებს კარგავს სიტყვები

გიგი ადამაშვილი (6)

გიგიმ დაიწყო სიმღერა, მთელი თავისი ენერგიით უკრავდა გიტარაზე მსუბუქად და საიამოვნოდ. პირველად ვაღიარებ,რომ უმაგრესი ხმა აქვს, ძალიან კარგად მღერის, ძალიან მომეწონა, იმაზე მეტად ვიდრე წარმომედგინა.იმ კატის კნავილს აღარ გავდა,ადრე რომ ვამსგავებდი.

ნახევარი წუთი (სრულად)

-გახსოვს რამე? -ისე რა.. -ტკივილი გახსოვს? -ტკივილი მახსოვს.. კიდევ დარტყმა მახსოვს.. ძლიერი და მეტი აღარაფერი.. -საავადმყოფო? -საავადმყოფოში რომ მიმიყვანეს.. უკვე აღარ ვსუნთქავდი..

მე და შენ... მთვარის შუქზე(თავიI)

ბევრი მეგობარი არასდროს მყოლია. ერთი მეგობარი მყავდა, რომელსაც ნინა ერქვა ისიც ჩემსავით დედასთან ცხოვრობდა. სკოლა დიდი ხანი არცაა რაც დავამთავრე ვიცოდი, რომ არასდროს მომენატრებოდა, თუმცა ზოგჯერ, როცა ვიხსენებ ისე ძალიან მინდა, რომ სკოლის მოსწავლე

წყვდიადის შეთქმულება -5, 6-

''სულ რომ სამუდამო პატიმრობისთვის განწირული გავხდე, სულ რომ ჩამოხრჩობა და დახვრეტა მომესაჯოს, ამას მაინც გავაკეთებ, რადგან ყოველთვის, როცა ეფი ატირდება და მეტყვის, ის დღეები გამახსენდაო, მე ჩავიხუტო და იმით დავამშვიდო, რომ იმ ადამიანებმა უარესი