არ შეიძლება! თავი 8

სიყვარული მთის ჰაერივითაა.. სუსტები მას ვერ უძლებენ. ოთარ ჭილაძე იმ ღამეს როგორ მეძინა ვერ გერტვით, მთელი ღამე შაკუნა მესიზმრებოდა, ხვალ არა და ზეგ სახლში წავიდოდით და არვიცოდი ეს უნდა გამხარებოდა თუ პირიქით. თვალები რომ გავახილე 9 საათი იყო,

მგონი შემიყვარდი (2)

გოგო, გათხოვდი და პირველივე დღეს ვიღაც ძალიან სიმპატიურ ბიჭებთნ ერთად ზიხარ კლუბში? ნეტავ შენი ქმრის თავში ჩამახედა, ალბათ ეხლა გონია, რომ მისი ცოლი სადე მაღაზიაშია ან სახლში დედამისთან ან თუნდაც დაქალებთან ერთად და ეს აქ ხუთ უსიმპატიურეს ბიჭთან

შენს მეზობლად (ნაწილი 11)

საგამოცდო კვირა სწრაფად გავიდა. მეგობრები ერთად დადიოდნენ უნივერსიტეტში მიუხედავად იმისა, ვის როდის ჰქონდა გამოცდა, ერთად ემზადებოდნენ და ერთადვე ერთობოდნენ. კვირა, რომელიც როგორც წესი, მომქანცველი

თვალებმა გაგყიდეს მარიამ (19)

ტელეფონი სწრაფად გამიშითა,დავჯერო გუშინდელზე გაბრაზდა? ასეთი უხეში ბაჩო არ მახსოვს.გაბრაზდა და გადაუვლს ალბათ.ნანუკამ დამირეა მოემზადე 6 საათისთვის მზად იყავი და მოდი რესტორანშიო. მეც მოვემზადე,ატმსფერი მოკლე გრძელმკლავიანი ტაზე მომჯდაი კაბა

სხვისი ბალახი თურმე უფრო ქორფა ყოფილა

სხვისი ბალახი უფრო მწვანე,ქორფა გგონია, ვეღარ ისვენებ და ახლისკენ მიილტვი უმალ. სხვის ოთილიეს ანაცვალებ ლამაზ შარლოტეს, მერე თავს იკლავ მასზე ფიქრით,გარბიხარ ფრონტზე. რატომ იქცევი ასე მაინც,გამაგებინე? განა არ გკმარა,რაც გარგუნა განგებამ,კარგო?

წაიკითხავს ღმერთი ?

მზის სხივებმა მიგვატოვეს ვგრძნობ გადაღლილ სიმარტოვეს თან თვეებმაც იმარტოვეს წვიმით ტალახი დატოვეს არც რომ წვიმდეს და არც თოვდეს საჭმელს არავინ ითხოვდეს წყენა უცბად გაგვირბოდეს დავანებოთ თავი ბოდვებს არც რომ წვიმდეს და არც თოვდეს

შენ ჩემი გახდები?! (თავი 37)

-ცხოვრებას გაუბოროტებიხართ და შეუცვლიხართ, ადრე კეთილი იყავით. -როდის ადრე? -4 წლის წინ... სანამ ალექსანდრე ნაკაშიძის ცოლი იყავი და მას სიცოცხლეს არ გამოასალმებდით!.. სისხლმა ტვინში ამასხა.

მარტო

ბევრს დავდიოდი ცხოვრების გზაზე,ბედნიერების ძებნაში ვიყავ,არ მიცხოვრია აწმყოთი არა,სულ მომავალის ჭვრეტაში ვიყავ.ფიქრები ჩემი ნაწილი იყო,მხოლოდ ოცნებით ვცხოვრობდი ქვეყნად,სულ, მუდამ ბრძოლა მიწევდა იმის,რომ შემეცვალა ჩემი ცხოვრება.

ჩემი პრინცესა დაგარქვი (თავი მეხუთე )

კახეთში რამოდენიმე დღე კიდევ დავრჩით. გიორგი დიდად არ მაწუხებდა, თვალში არ მეჩხირებოდა. ცდილობდა წყნარად და სათუთად მომქცეოდა, ამან შედეგიც გამოიღო. აქამდე თუ მისთვის შეხედვისაც კი მრცხვენოდა ახლა ველაპარაკებოდი

მიჯაჭვული (X თავი)

ოთახში შესულმა, მხოლოდ ახლა იგრძნო მთელი დღის დაღილობა და დასაძინებლად გაემართა საწოლოსკენ როდესაც მინაზე კაკუნის ხმა შემოესმა. სწრაფად მივიდა დიდ ფანჯარასთან, და ჩამოფარებული ფარდა გადასწია. იმ წამს საერთოდ არ უგრძვნია შიში.