არ შეიძლება ! თავი 3

მეორე დღე კარგად დაიწყო, ვიდექი ფანჯარასთან და ვხედავდი როგორ მიდიოდი ნინია სახლიდან, თავის ბარგს ტაქსში აწყობდა და აშკარად არიყო კმაყოფილი იმით, რომ ყველას ეძინა და არავინ შეიწუხა თავი მისი გაცილებით. აბაზანაში შევედი , მოვწესრიგდი, ყველა

უშენოდ (სრულად)

_ დარწმუნებული ხარ? _ კი _ შვილო, დაფიქრდი მაინც, ახალგაზრდა ხარ, ყველაფერი წინ გაქვს... _ ხოდა მაგიტომ _ შენმა ქმარმა იცის? _ აუცილებელია გიპასუხოთ? _ გკითხე უბრალოდ...

არ შემიყვარდები!*8*

ყველა გაშეშებული იდგა,გაოცებისგან რა ექნათ აღარ იცოდნენ,სანამ ექიმმა არ თხოვა პალატის დატოვება.კორიდორში იდგნენ და ელოდნენ ექიმი როდის მოვიდოდა და აუხსნიდა რა ჯანდაბა მოხდა..სანდრო ადგილს ვერ პოულობდა,გაგიჟებული იყო..გონს მოვიდა მარა ეს რა საოცრება

მიჯაჭვული (II თავი)

-რა გააკეთე ბიჭო, ზედმეტი პრობლემები არ გვჭირდება. რა აუცილებელი იყო მოგეკლა?!-ერთ-ერთმა მათგანმა მაორეს შეუღრინა და სასწრაფოდ ბავშვისკენ გაემართა. სალოსთვის ჩასავლებად გაშვერილი ხელი ჰაერში გაუშეშდა, როდესაც სირენების ხმა გაისმა. -ძაღლები მოდიან.

მოგიტაცებდი, როგორც პატარას! (5)

ბოლომდე ვერ გამოვფხიზლდი თუმცა მაინც მოვახერხე ადგომა. პალატა სულ ბარბაცით დავტოვე და რეანიმაციისკენ გავიქეცი, ირგვლივ ნაცნობი არავინ იყო ამიტომ ერთ-ერთ ექთანთან მივედი. -ნატალია კანდელაკი, ის ცოტახნისწინ მოიყვანეს აქ შეგიძლიათ მითხრათ რომელ

თვალებმა გაგყიდეს მარიამ (16)

მეც არ გავუძალიანდი,ვიცოდი ისედაც დაძაბული იყო და მინდოდა მისთვის მაქსიმალურად მესიამოვნებინა.ტანაცმელი გაიძრო შემდეგ კი მეც გამანტავისუფლა ტრუსისა და ბიუსჰალტერისგან.ნელა შემომისვა წელზე და კედელზე ამაყუდა,ტუჩებზე დამეძგერა,ასეთი ველური და ვნებიანი

სექსუალური ადვოკატი (9)

დედაჩემის პასუხით გაკვირვებული შევლასლასდი ჩემ ოთახში და ყველაფრის გაანალიზება თავიდან დავიწყე...ნამდვილად ვერ ვიტყვი იმას, რომ ნიკოლოზზე ყურებამდე ვარ შეყვარებული ან მასზე მზე და მთვარე ამომდის. მაგრამ ფაქტი ფაქტია

ანგელოზი - თავი 1

ჩემი თბილისი ძალიან მიყვარს, განსაკუთრებით შემოდგომაზე. მიყვარს როდესაც ყვითელი ფოთლებით მიმოფანტულ ქუჩას მივუყვები. დედა დღემდე მეჩხუბება ქუჩაში წანწალის გამო მაგრამ უკვე აღარ ვუსმენ 35 წლის კაცი ვარ უკვე.

ისევ ფიქრები "მასზე"

ისევ ფიქრები "მასზე"დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის მე – საიქიოს მთვარით ნაბური. და მომენატრა ცის უფრო კარგის მზე ოქროსფერი და უდაბური.

თვალებმა გაგყიდეს მარიამ (15)

არ ვიცოდი უნდა მეთქვა თუ არა ბაჩოზე მარიამის დეიდის შესახებ,თუმცა გული მეუბნებოდა რომ არ უნდა დამემალა ეს ამბავი.დეიდას შესაძლოა დედაც მოჰყოლოდა და ბაჩოს რომ გაეგო ნამდვილად ეწყინებოდა.წყლიდან ამოვედი,თმები გავიწურე და შეზლონგზე გავწექი.