4love.ge-გზა წინ სწრაფვისთვის და განვითარებისთვის!

ერთხელ აუცილებლად უნდა მეთქვა ის, რაც ვთქვი! ეს ჩემი წრფელი დამოკიდებულებაა ამ საიტის და საიტელების მიმართ! და მართლაც, ეს საიტი ჩემთვის ყოველდღიურობის განუყოფელი ნაწილია... ყოველდღიური სიამოვნება, პოზიტივი, მოუთმენლობა...

24 მაისი.(სრულად)

არ მახსოვს ბოლოს წესიერად,როდის მეძინა.ახლაც აივანზე ვზივარ ყავით ხელში,განადგურებული..განადგურებული ალბათ უფრო იმიტომ,რომ მინდა ვუყვარდე..მაგრამ,უკვე დიდი გოგოვარ და მესმის,რომ ყველაფერი ისე არ ხდება ჩვენ როგორც გვინდა.არც ის ვიცი ცოლად რატომ

ჭავჭავაძის ასულო ჩემი ხარ! (11)

-11-ანასტასია რომ არა ის არაკაცი შემომაკვდებოდა,როცა ანასტასიაზე ვიყავი მოხვეული გავიგონე თოფის ხმა თავიდან ვიფიქრე რომ მე მომხვდა და ტკივილს ვერ ვგრძნობდი მაგრამ როცა ვიგრძენი როგორ ჩამოუვარდა ჩემი კისრიდან ტასოს ხელები და ძალაგამოცლილი ჩემს

ცნობისმოყვარე (სრულად)

უცნობმა კი იარაღი დაუმიზნა, შემდეგ წუთს კი კახა ბიძია სავარძელზე გადაესვენა, მე კი ხმამაღლა შევკივლე. ვხვდები, რომ ჩემს კივილს ის ვერ გაიგებდა, მაგრამ იმავე წამს ჩემსკენ მოაბრუნა თავი და ბინოკლში კარგად დავინახე მისი ცივი მზერა. როგორც კი მივხვდი,

მე დავიღალე . . .

მე დავიღალე და ბრძოლისთვის ძალა აღარ მაქვს, ისევ დაცემის მძიმე დარტყმას ვეღარ გავუძლებ. ცოტაც მოიცა და ქვეყნიდან მე თვითონ წავალ, ოღონდ მანამდე ჩემს სულს ცოტა სითბოს ვაჩუქებ.

დაბრუნება (6)

-ეს რას ნიშნავსსს ? როგორ თუ შენი მთლიანი წილი მიეცი ? ჰა ? იმედია,ჩემიც არ აჩუქე, ან საერთოდ არ უნდა გეთქვა თუ ამერიკაში აპირებდი წასვლას, ჰა ? მე მარტო მტოვებ ? მარტო რა ვაკეთო,შენს გარეშე ? ჯერ დათო,მერე მშობლები ახლა კიდევ შენ მტოვებ, რატომ ?

გაურკვევლობა(თავი2)

არც ვიქტორიას და არც ჰარის იმ შემთხვევის შემდეგ არ უნახავთ ერთმანეთი. ყველანაირად ცდილობდნენ თავი აერიდებინათ ერთმანეთისთვის და კარგად გამოდიოდათ კიდეც, მაგრამ ერთ დღეს, როცა ვიქტორია ლოგანთან შევიდა ყველაფერი სხვაგვარად მოხდა. ხომ გაგიგონიათ

სიყვარული და ტკივილი (29თავი)

მაიას გამო თიკო ძალიან ღელავდა. სურდა ეს სანდროსთვის გაემხილა, მაგრამ პირობას ვერ დაარღვევდა. ყველაფერს უხალისოდ აკეთებდა, რაც სანდროს არ გამოპარვია. -თიკო რა გჭირს შეგიძლია მითხრა? -რა უნდა მჭირდეს? რაზე საუბრობ? -რავიცი რაღაც უხასიათოდ ხარ, რა

ჯილდო (2 ნაწილი)

ლონდონი, 1854 წელი. *მე მოვალ შენთან,მოვალ მაშინ, როცა დადგება ჟამი. მოვალ შენთან და წყვდიადს შემოვიფარებ სუდარად, წყვდიადი ფარავს მკვდართა ძვლებს...*

ნათლია

და თუ ოდესმე მკითხავენ ვისით ამაყობო მე ვეტყვი რომ შენით ვამაყობ იცი ყველაზე მეტად რა მწყინს? არავის ახსოვხარ საკუთარ დედას აღარ ახსოვხარ.