ელფთა სამეფო: შავი ჯადოქარი - თავი მეთორმეტე - დამშვიდობება

ჯადოქარს სერვერალდისთვის უცნაური, მაგრამ ძალზედ საინტერესო ამბები მოუყოლია. თურმე, საერთოდ არ ყოფილა მისთვის ისეთი, როგორც მასზე ამბობდნენ. უბრალოდ, მრავალწლიან მარტოობასა და ყველასაგან იდუმალად ცხოვრებას მისთვის დაღი დაემჩნია

მეგი პორპინსი

გამარჯობა, მე შიო ვარ და ჩემი საოცარი ძიძის, მეგის, შესახებ მინდა გიამბოთ, რომელსაც მერი პოპინსთან მსგავსების გამო - პორპინსი შევარქვი. მერი პოპინსი ვინ არის? - კარგი, მაშინ ჯერ პამელა ტრევერსის წიგნი წაიკითხე!

ელფერის სასახლის ქურდი (სრულად)

მწვანე ხასხასა მინდორში რუ მიედინებოდა. მასში ოქროსფერი, მწვანე, წითელი თევზები ჯგუფებად დაცურავდნენ. უეცრად გოგონას შიგ ქვა ჩაუვარდა, თავისი ერთადერთი ზურმუხტის ქვა და ყველაფერი წამში შეიცვალა.

მე და ლუკასი

საწოლიდან თავბრუსხვევით ავდექი,თვალებს ძლივს ვახელდი.მეძინებოდა. სარკეში ჩემს სილუეტს მოვკარი თვალი,არ შემიხედავს. ეგრევე ფანჯარასთან მივედი.გამოვხსენი,ჰაერის დიდი ნაკადი ვიგრძენი..ავიხედე მაღლა.როცა ცა დავინახე ირონიული სიცილი შემყვა.

ვტყუივარ შენთან (თავი 4)

არ გაბედო !- თორემ არ ვიცი რას გიზავ!-საკუთარ თავზე გაღიზიანებულმა ვუყვირე ევას და დერეფანში გაქცეულს უკან დავედევნე. - ევა გთხოვ, ასე არ გააკეთო . სცენაზე გამავალ კულისთან ორივე შევჩერდით .ორიოდე ნაბიჯის დაშორებით იდგა ჩემგან და სცენაზე მდგარ

და ალბათ… (თავი 9)

ალბათ, თითქმის ყველას ცხოვრებაში დგება მომენტი როცა , საკუთარ თავში იკეტები , და ფიქრობ რომ , საკუთარ თავს არ ეკუთვნი, ეს ფიქრი თავს არ განებებს შინაგანად გჭამს , და გაიძულებს რომ საკუთარი თავის რწმენა საბოლოოდ მიწასთან გაგათელინოს , თუმცა დადგება

წვიმს...

წვიმს...მე კი მეცემა წვიმის წვეთები, მოვიწყინე...ეს წვიმის გამოა ვხვდები, მძლია ფიქრებმა ამიტომ ვნებდები, ვსველდები,მივდივარ არ ვჩერდები

ახალი სიმღერა (სრულად)

პატარა ბავშვის გულუბრყვილო სიხარული ატყვევებს ჩემს სხეულს და პარალიზებულს მხდის. მხოლოდ გაბრწყინებულ გუგებში მოხტუნავე ეშმაკუნებით მემჩნევა, რომ ერთი სული მაქვს სალოს დღევანდელი აღმოჩენა გავიზიარო.

ელფერის სასახლის ქურდი (თავი 19) დასასრული

ამდენი ხანი ქმრად არ მაღიარებდი და ახლა უფრო მეტი მოგინდა, ვიდრე ჩემთან ძილი?! _ რააა?! _ დაიყვირა უცბად ქალმა და სწრაფად წამოდგა. კაბა გაისწორა და კაცს შეხედა: _ მე სასახლეში მივდივარ! კაცმა ისევ გაიცინა: _ იქ დიდი ძაღლია... _ აქ კი მხეცი! _ მიუგო

და ალბათ… (თავი 8)

ალბათ, თითქმის ყველას ცხოვრებაში დგება მომენტი როცა , საკუთარ თავში იკეტები , და ფიქრობ რომ , საკუთარ თავს არ ეკუთვნი, ეს ფიქრი თავს არ განებებს შინაგანად გჭამს , და გაიძულებს რომ საკუთარი თავის რწმენა საბოლოოდ მიწასთან გაგათელინოს , თუმცა დადგება