თოვლიანი ტიტები(ნაწილი ll)

გმადლობთ ვინც კითხულობთ.ეს ჩემი პირველი ისტორიაა და მეპატიება არ სიზუსტეები.. მსიამოვნებს და ვწერ ,მინდა ჩემთან ერთად მკითხველმაც ისიამოვნოს.ყურსასმენები მოვირგე და passenger-,,letter her go'' ჩავრთე. ამ სიმღერის მოსმენისას

ხუთი საათი (2)

ყვავილები გამოვართვი და დამპლურად სახლში ასვლა დავაპირე. ხელები დამიჭირა,მისკენ მიმწია…მგონი მთელი ხუთი საათი ვიდექით ასე...ჩახუტებულები…მერე სიჩუმე დავარღვიე:-რა ხდება?-არ ვიცი...მაგრამ კარგია,რაც ხდება,როგორც ხდება.

სულით ავადმყოფები

ო, ღმერთო ჩემო, როგორ მიყვარხართ, თქვენ, სულით ავადმყოფებო და ჩემსავით დაცემულნო სადღაც ქვესკნელში, როგორც ყოველი რელიგიის ბოროტი ანგელოზი. მე გხედავთ თქვენ სადაც არ უნდა იყოთ – მეტროებში, მიწისქვეშა გადასასვლელებში, ვიწრო ქუჩებზე, სიმყრალეში,

მესაკუთრე ჩოფლიანი! [7]–[8]

-ნოუთბუქი მაგიდაზე დევს, ფილმი აარჩიე მე პოპკორნს გავაკეთებ.ყველაფერი გაამზადა ნაკომ, საყავრელი შუთი სავსე ჯამი მის გვერდით დადო, პოპკორნი კი მათშორის მოათავსა. –რა აარჩიე?–The Longest Ride საინტერესო უნდა ჩანდეს–ვნახოთ, ვნახოთ.

საღამო მშვიდობის, ბედნიერებავ (თავი4)

მე და სალო ისე განვსხვავდებოდით გარეგნულად,ერთმანეთს მხოლოდ თმის სიგრძით ვგავდით.სალოს ქერა,სწორი თმა გაეშალა,მოკლედ შეჭრილი ჩოლკები ძალიან უხდებოდა,მის აპრეხილ კურნოსა პროფილს.მე ჩემი ხვეული თმა უკან გადამეყარა

მესხები (13)

ცუდად ვიყავი,თვალებში მარილიანმა სითხემ დაიწყო გროვა, გული მტკიოდა, ასეთი დაუვიწყარი დაბადებისდღე ჯერ არ მქონია,როგორ მინდოდა მომეკლა და გამენადგურებინა, მაგრამ ვერა, ვერ შევძლებდი მე ის მიყვარსს,მიყვარსს, ღმერთო რატომ?

სიყვარული სიცოცხლის ფასად *სრულად*

რა გინდა თქვა ამით? გეგას ვერანაირად ვერ დავტოვებთ საქმის გარეთ, მან საჭიროზე მეტი იცის..-წარმოთქვა კაცმა დაძაბული ხმით და მაგიდის თავში მჯდომსს ძლივს განათებულ სახეზე დააკვირდა.-და ვინ თქვა რომ ის უბრალოდ საქმიდან გავა

გამაღიზიანებელი ხარ (3)

-ბარბარე რას მიმალავ გოგოო_შემომატრიალა და თვალები სასაცილოდ გადაატრიალა.-ხოიცი არა, რომც მინდოდეს არაფერი მოხდება, მითუმეტეს მაგ ხეპრესთან_ხელი ჩავიქნიე და ნელა ისევ განვაგრძე საფეხურების ჩამოტოვება.-ერთხელ და სამუდამოდ

საიდუმლო [16]

დღეები ერთმანეთს მისდევდნენ და თიკა შედარებით ბედნიერი იყო. ყოველი ახალი დღე რომ მოსიყვარულე მშობლებთან ერთად იწყებოდა, ეს აბედნიერებდა. ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც კიდევ საწოლში არ იწვა და დეპრესიახელმოკიდებული სიკვდილს არ ებრძოდა, ეს მშობლები იყო.

ორეულები (II თავი)

არ ვიცი რას ვაკეთებ, რა ვიყავი, ან რა ვიქნები. ვცხოვრობ აწმყოთი და არ მაინტერესებს რა მოხდება მომავალში , ან რა მოხდა წარსულში. მე ადამიანი ვარ და ეს ჩემი ისტორიაა...-გამარჯობა, მე ნოლანი მქვია. ახალი მოსწავლე ვარ,-შევამჩნიე,-ვთქვი