ალექსადნრე (1 თავი )

ჩვენს სულში ვერავითარ შემთხვევაში ვერ გაიღვიძებს ვინმე სხვა ადამიანი, რომლის არსებობაზედაც არაფერი ვიცოდით. ცხოვრება ნელ- ნელა დაბადებას ნიშნავს. მეტისმეტად მარტივი ამბავი იქნებოდა მზამზარეული სულის მიღება საჩუქრად. ისევ სიცარიელე,ისევ წუხილი,ისევ

სულის ადამიანები [8]

მიუხედავად იმისა, რომ მონატრება ცხვირის წვერს მიწვავდა და უკვე გაუსაძლისი ხდებოდა სევდა, რომელიც ამ კედლებში გამეფებულიყო, მაინც ვერ ვჯობნიდი სიამაყეს, ვერ გპატიობდი.
ცარიელმა კუჭმა თავისი ქნა და მაიძულა საბნიდან გამოვმძვრალიყავი. შემაჟრჟოლა, ჯერ

ბიჭი კი კვლავაც ქუჩაში იდგა!

ქარს გამოესხა ათასი ხელი, აფარფატებდა ფაფუკ ფანტელებს, ფიფქებს ხვდებოდა ქვეშ მიწა სველი და უკარგავდა ფორმას, სილუეტს... და მოუთმენლად - ურჩი ფიფქები მას საკოცნელად შეეხებოდნენ, მოუთმენელი წამის ფიქრები, წარსულის ფერებს არ ეხებოდნენ!

რომელი საათია?

ახლა, რა თქმა უნდა, ძლიერ გვიანაა. გულში მწუხარებამ ღამე გაათია… მაინც არ მასვენებს მწარე სინანული, რომელი საათია? რომელი საათია? ვდგევარ ფანჯარასთან, ღამე არ იცვლება, მთელი შემოდგომა თავზე დამათია. ახლა მხოლოდ სამი იყოს, შეიძლება. რომელი საათია?

27 შაბათი (1 თავი)

უნივერსიტეტიდან რომ ჩამოდიხარ , გზად ერთი მოსახვევია. მანდ სულ ყავილები იყიდება, ფერადები და უსაზღვროდ ლამაზები. თითქოს რა, უბრალოდ მცენარეები , მაგრამ მე ისე მაბედნიერებენ ხოლმე , რომ მათ გარესე რ შემიძლია.[

საღამო მშვიდობის, ბედნიერებავ (თავი3)

მამამ,ჩემს კოტიტა თითებს თავისი ძლიერი ხელი შეაგება და ნელ–ნელა დავეშვით ქვემოდ.ვერ გამეგო შუა აგვისტოში,რატომ მეხურა თბილი ქუდი,თუმცა რაც ღრმად ჩავდიოდით ტემპერატურა უფრო და უფრო მცირდებოდა.ბოლოს ფსკერს მივაღწიეთ,მღვიმე ყინულებით იყო დაფარული.

ჩემი ამბავი (თავი პირველი)

უბრალო სამუშაო დღე გათენდა, ზანტად ავდექი ფეხზე და მზადებას შევუდექი, სამუშაო ადგილამდე დაახლოებით ერთი საათი მჭირდება ხოლმე რომ მივიდე, 10 -15 წუთი ავტობუს 30 წუთი მეტროს და 10-15 წუთიც ფეხით ავლას კიბეებისას, რომელიც ჩემს დანიშნულების ადგილს

ექიმი დეტექტივი 7

როცა მივხვდი ბერნარდმა საუბარი დაასრულა, კარზე სწრაფად დავაკაკუნე, ნამდვილად არ მინდოდა რამე შეემჩნია და მაქსიმალურად ვეცადე თავი თავისუფლად მომეჩვენებინა -ქალბატონი ემა ბაღშია და თუ რამე გნებავთ თქვენს განკარგულებაში მიგულეთ -კარგიი... თავი დამიკრა

ეს ბოლო დროა...

ეს ბოლო დროა სევდისფერი ღიმილით მცნობენ,აზრი აღარ აქვს ჩემო კარგო დღეს მზის ამოსვლას.ნაღვლიან მზერას ვინღა ჩივის, თვალებსაც გმობენ,თვალებს, რომლებმაც ძვლივს გაუძლო ამ ღამის ლტოლვას.ეს ბოლო დროა

პირველად და ბოლოს...

არ ვიცი, როდის შევხვდით ერთმანეთს და რა იყო ეს, მაგრამ თავიდანვე იგრძნობოდა რაღაც ჩვენი კავშირის მაგვარი. სასაცილოა არა? მთელი სამყარო რომ შემოვიარო ვერავის ვნახავ შენს შესაფერს ჩემთვის...