იდუმალი სევდა...

არავინ გინდა, რომ რამით შეგიცოდოს.. თუმცა სულ ნაღველით ფიქრობ.. მაშ თქვი, რამ წაგართვა სიცოცხლის ხალისი.. შენს თვალებს რად ფარავს მუქი ჩრდილები?.. გთხოვ, შეებრძოლო ცხოვრებას, ძვირფასო!.. თორემ ხომ ხედავ, ცოცხლად ილევი..

გრძნობა შემოცლილი ზეცაც აგვიტირდა ...

გრძობა მიგდებული სევდა დააბიჯებს, ვნებაშემოძარცვულ ქუჩებში. იქნებ სიყვარული აქ მაინც დასჭირდეთ, იქნებ სევდამ იგრძნოს ნუგეში. გრძნობა შემოცლილი ზეცაც აგვიტირდა, რადგან უსახურ ხალხს რა დალევს. ღმერთო გევედრები ამ ხალხს შეუნდე და ზეცას ეს ცრემლები

_მშურს მათი ვინც ყოველ დღე ახერხებს შენს ნახვას ! (4)

ეს ისტორია გოგონაზეა რომელსაც თავდავიწყებით უყვარს სრულიად უცნობი მისთვის კი ნაცნობი ბიჭი,,რომელიც მას ყურადღღებას თითქმის საერთოდ არ აქცევს.ყველაფერი თითქოს იცვლება მას შემდეგ რაც ერთმანეთს გაიცნობებ..მაგრამ მხოლოდ თითქოს...............

ნინო და მისი სამოთხე

ალბათ არ არსებობს ადამიანი რომლებსაც არავინ არ ჰყავს ისეთი ვისაც ყველაფერს მოუყვებიან თავიანთი ცხოვრების შესახებ . მეგობარი იქნება ეს თუ და–ძმა, დედ–მამა ან ვინმე სხვა. ასეთ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც დედამ დამიძადა და ისევ ვიჩხუბეთ .ეს

გზა სადღაც გაქრა! 8 (დასასრული)

ეს არ ყოფილა უბრალო ტკივილი,იყო რაღაც საშინელება,მისმა ყოველმა განცდამ შეამოაღწია,დამადუმა და ხელმეორედ განმაცდევინა,მნიშვნელოვანი ადამიანის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი.ცხადად ვგრძნობდი რომ უკვე ჩემი იყო,ჩემთვის გაჩნდა და მე უნდა მეზრუნა

სობრანიე (1)

ნოემბრის სუსხი დგას, მართალია 1 რიცხვია მაგრამ უკვე მოთოვა ... საოცარი სურნელი დგას ქუჩებში, მერე რამ ცივა ... მაინც სასიამოვნოდ ხვდება ფილტვებს გაყინული ჰაერი , თბილისი საოცრად ლამაზია ამ დროს ! - "ჩემი დღიური ამოვიღე და რაც ახლა გავიფიქრე

სიყვარული და ტკივილი (7თავი)

-თიკო მოიცა დამელოდე. რატომ ტირი? (სანდრო) -ყველაფერი ჩემი ბრალია. -რაზე ამბობ ვერ ვხვდები. -ვერ გაიგე მამამ დედას რა უთხრა? თაკოზე ზრუნავდი სულ და ჩემთვის არ გეცალაო. ჩემი ბრალია მამა რომ წავიდა. -არა თიკო ეს შენი ბრალი არაა, ჩემი ბრალიცაა.

ჩემს ვენებში [1]

ქუჩიდან წყნარი შხაპუნი ისმოდა, თითქოს ოთახში შემოჭრას ცდილობდა, რაღაც რუხი, უნუგეშო, უფორმო, რაღაც უფრო ნაღვლიანი, ვიდრე თვით ნაღველი... რომელიღაც შორეული, უსახო მოგონება, უსასრულო ტალღა, რომელიც მოვარდება იმის გამო, რაც ოდესღაც გამორიყა პატარა

ამ ქუჩის ბოლოს.. შოთა ნიშნიანიძე

ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს, რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ. გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას, მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს. ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან,

ყველა ტკივილი სიხარულის საწინდარია (1)

"ты мой космос" თან პატარა ბავშვებს ვუყურებდი როგორ თამაშობდნენ "ეს ვინარის რახდება" ვიღაცამ ხელები ამაფარა თვალებზე -არ შეგეშინდეს მევარ -ხელები გაწიე -ჯერ გამოიცანი ვინ ვარ "არვიცი ვინაა ახლა რა ვქნა მგონი ლევანია" კანკალმა ამიტანა.