ჩანიშნული გვერდი (1)

ოთახში, სადაც მხოლოდ ბუხრის ცეცხლი ანათებს მკაფიოდ, ვზივარ და ცეცხლის ალს შევყურებ. აი ისეთი ოთახია ადრე რომ ვოცნებობდი. მყუდრო, წყნარი, თბილი, ფანჯრებზე წვიმის წვთებით და ბევრი მოგონებით. თავი სადღაც სხვა განზომილებაში მგონია, თითქოს აქ

მიშგუ ლილე (ჩემი მზე) 3

-გპირდები, ხორც სულ დაგიკეპავ და გამოცხობაშიც დაგეეხმარები. მესმის, აწ უკვე, კარგად ნაცნობი ხმა. მეღიმება, მაგრამ ჩვეულ, როლს ვირგებ. -მადლობა. მარტოც მოვახერხებ. გამარჟვებული სახით ვუყურებ და ჩემი ზეიმი ჯერ ადრე ყოფილა. -ხოდა, მაგას რა ჯობია. შენ

შურისძიების საფასური!..2

ამღვრეული თვალები ქონდა გზას არც კი უყურებდა....არცკი შეუმჩნევია წითელი ნიშანი, გადასასვლელზე გადადიოდა როცა მანქანამ ზუსტად მის ფეხებთან დაატორმუზა, კარი გაიღო და ულამაზესი გოგონა გადმოვიდა. ჟურნალიდან გადმოსულს გავდა უნაკლო სხეული და ულამაზესი

სიყვარული თუ შურისძიება?(მეთერთმეტე თავი)

- იმიტომ, რომ შენგან თავი დამეღწია. ცაბაძე, შენ ჩემთვის არაფერს ნიშნავ, ამიტომ ნუ გგონია, რომ რამე გამოგივა. - ლიზ, ასე რატო იქცევი? ასეთი რა დაგიშავე? ელიზაბედ, ძალიან მიყვარხარ, გეფიცები შენნაირად არავინ მყვარებია. შენ კი მუდამ ეგრე მექცევი,

თუ გადარჩი,ცოლად მოგიყვან( სრულად )

-ჯერ მხოლოდ 24 წლისა ვარ,გუშინ ჩამოვედი სამშობლოში,ერთი მუჭა ...ჰო კაი ერთი ტომარა თხილის გამო,როგორ მოვკვდე? ბოლო ბოლო გათხოვებაც კი ვერ მოვასწარი,ისე მკლავ-ამ ბიჭის ჯიქობა საოცარ ხასიათზე მაყენებს და იმის მაგიე,რომ მეშინოდეს ვმაიმუნობ და ხმას

დამნაშავე თუ მსხვერპლი?!{დასასრული}

-ჩემ თვარიელებას თუ მორჩი შეგიძლია შემოხიდე!უთხრა და მარიამი სახლში შეატარა.... მარიამი ამაყად მიაბიჯებდა,მისი ხასიათი ისეთი ცვალებადი იყო ვერ გაუგებდი ვერაფერს.მიშომ მიუთითა მდივანზე დამჯდარიყო..

გოგონა ვარდისფერი შარფით

შენს თვალებში ხელმეორედ ვიბადები, მიყვარდები და თანდათან ვბერდები… მინდა, რომ სულ ჩემთან ერთად იყოს შენი სუნთქვა ... ხელს, რომ მომკიდებ, მინდა სისხლმა ჩქეფა დაიწყოს და სიამოვნების ჟრუანტელმა შემაგრძნობინოს, რომ ცოცხალი ვარ და მიყვარხარ... - ეს რა

მომგებიანი ბილეთი (დასასრული)

-ესეიგი...-ლექსო რაღაცის თქმას აპირებს, თუმცა მირზა აწყვეტინებს: -ამის დრო არ არის! გასული ვიყავი, იმის შესამოწმებლად რომ საფრთხე არ გვემუქრებოდა, ხოდა გავიგე, რომ შავი ფურგონი დაინახეს ხალხმა, საახეები კი არ დაუნახავთ. ხოდა აქედან უნდა

მწერლად დაბადებული 3

-ოოოო, პატარა ქალბატონო.. სად მიიჩქარით? -მეე... მეე... -აბა ახლა წამოდი! მე შენ განახებ! -ყურში ხელი მტაცა და სახლისკენ წამათრია. -არა გთხოოვ! გთხოოვ! ის დამსჯის.. გამიშვი!! გთხოოვ!-ვყვიროდი განწირული ხმით-გული არ გააქვს? გთხოვ გამიშვი.. ბოდიშს

ბელა (თავი 3)

მალე მიას კართან ვიდექი და ველოდებოდი როდის გამიღებდნენ კარს.-ვაიმე ბელა,გენაცვალოს დეიდა შენ, როგორ მომენატრე შვილო-მითხრა დეიდამ და ჩამეხუტა. -მეც ძალიან -ვუთხარი და მეც შემოვხვიე ხელები. -გაიწიე ქალო ნუგაგუდე ბავშვი, მიმიშვი მეც-კარში ბიძაჩემი