წავიდეს ყველა, მხოლოდ შენ დარჩი.. ♥ (თავი 1)

...... გოგონა ფრთხილად შევიდა კომპანიის ეზოში, მანქანის სარკიდან მალევე შეამჩნია მეორე მანქანაც, ''ჩემი უფროსის ჯამბაზი შვილიკო'', გაიფიქრა გოგონამ და მანქანა იქ გააჩერა, სადაც ბიჭი გეგმავდა..

ატკიებული თავი

- რატო და მითხრა რომ ან ჩემი იქნები ან არავისო მერე ჩემთან უნდა დარჩეო დღეს და საერთოდ ყოველთის მოკლედ საყვარლობა შემომთავაზა ნუ მთლად ესე პირდაპირ არ უთქვამს მაგრამ არც დიდად შულამაზებია მისმინე ის რასაც ამბობს ყოველთვის ასრულებს მისი ეს სიტყვები

უკიდეგანო სივრცე

-და მაინც ამდენი ხნის შემდეგ კიდევ გიყვარს? (ნია) -არვიცი, ალბათ კი. (ლუსი) -ალბათ? ამდენი რაღაცის შემდეგ? (ნია) -ის სხვანაირია ნია. სულ სხვანაირი (ლუსი) -და მაინც როგორი? (ნია) -სხვანაირი. (ლუსი)

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (10)

-ბოლო ცდაა... - ჩაილაპარაკა აღელვებულმა ბაჩომ. ხელები სახეზე მოვისვი დასამშვიდებლად და ალექსანდრეს გავხედე. შევამჩნიე, რომ სიღრმისკენ მიმავალი ხალხისკენ იხედებოდა. ბავშვებისთვის აღარაფერი მითქვამს, თვალზე ცრემლმომდგარი სირბილით გავიჭერი წინ ისე რომ

ჩემო დეიდულა

დღეს ჩემი საყვარელი არსების დაბადების დღეა, ვფირობდი როგორ უნდა მიმელოცა, ვფიქრობ, ვფიქრობ და რაც არ მაფიქრდება რა უნდა მოვიფიქრო, გარდა იმისა რაც უკვე იცის და მე ხომ ყველაზე მაგრად ვიცი.

One and Only (3)

დარწმუებული ვიყავი,რომ ეს ნიკა იყო,არც მეტი და არც ნაკლები,ბიჭი წუხანდელი წვეულებიდან,მაგრამ მე? მე როგორ აღმოვჩნდი მისი მანქანის უკანა სავარძელზე თანაც ასეთ პოზაში?ღმერთო რა სირცხვილია! რას ფიქრობს ნეტავ ამ წუთას ჩემზე? არა თუმცა ახლა ისე მიყურებს

შენი სიყვარულის ფობია მემართება (6)

ალექსანდრე უკან გამომყვა. - ბიჭო მოიცა, მაინც მიდიხარ? ( ალექსანდრე ) - არა გეჩვენება ძმაკაც. - კარგი მართლა, ლენამ ხომ გთხოვა, რომ დარჩენილიყავი. ( ალექსანდრე ) - არაუშავრს, ლენას მე დაველაპარაკები.

სიყვრული და ტკივილი (1თავი)

-სანდრო არ მოდიხარ? -კარგი რა თიკო ერთი წამი მაცადე და წამოვალ. -პირველივე დღეს გინდა სკოლაში დავიგვიანოთ? თან პირველ კლასში, პირველი დღე. მალე ჩამოდი რა გთხოოოვ. -აჰა მეც ჩამოვედი. დაისვენე?-კი დავისვენე. როგორ ხარ? სიმპატიურად გამოიყურები.

ორი ბილეთი ნიცაში (სრულად)

ორი ბილეთი ნიცაში (სრულად) ავტ:თეკლა იორდანაშვილი“დამაგვიანდა!” – ვთქვი მე და აბაზანაში ისეთი სისწრაფით შევქანდი, მე თვითონ თავბრუ დამეხვა. თმა რა თქმა უნდა, არც კი გამიშრია, ისე შევიკარი, უცბად ჩავიცვი, ერთი-ორი და გამოვვარდი. ქუჩაში ჩემი მეეზოვე

ყველაფერს ვერ დაივიწყებ!{თავი2}

ბოლოს გადაწყვიტა ყველაფერი დაევიწყებინაა და წარსულში დაეტოვენინა რამოხდა ასეთიო და გააგრძელა ჩვეულებრივი ცხოვრება მანამდე სანამ....ერთ დილით ხმაურმა არ გააღვიძა,მთელი სახლი ზანზარებდა,მარიამი საწოლიდან წამოიზლაზნა და საღამურებით დაუყვა კიბეებს...