სიყვარული და ტკივილი (7თავი)

-თიკო მოიცა დამელოდე. რატომ ტირი? (სანდრო) -ყველაფერი ჩემი ბრალია. -რაზე ამბობ ვერ ვხვდები. -ვერ გაიგე მამამ დედას რა უთხრა? თაკოზე ზრუნავდი სულ და ჩემთვის არ გეცალაო. ჩემი ბრალია მამა რომ წავიდა. -არა თიკო ეს შენი ბრალი არაა, ჩემი ბრალიცაა.

ჩემს ვენებში [1]

ქუჩიდან წყნარი შხაპუნი ისმოდა, თითქოს ოთახში შემოჭრას ცდილობდა, რაღაც რუხი, უნუგეშო, უფორმო, რაღაც უფრო ნაღვლიანი, ვიდრე თვით ნაღველი... რომელიღაც შორეული, უსახო მოგონება, უსასრულო ტალღა, რომელიც მოვარდება იმის გამო, რაც ოდესღაც გამორიყა პატარა

ამ ქუჩის ბოლოს.. შოთა ნიშნიანიძე

ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს, რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ. გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას, მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს. ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან,

ყველა ტკივილი სიხარულის საწინდარია (1)

"ты мой космос" თან პატარა ბავშვებს ვუყურებდი როგორ თამაშობდნენ "ეს ვინარის რახდება" ვიღაცამ ხელები ამაფარა თვალებზე -არ შეგეშინდეს მევარ -ხელები გაწიე -ჯერ გამოიცანი ვინ ვარ "არვიცი ვინაა ახლა რა ვქნა მგონი ლევანია" კანკალმა ამიტანა.

ცუდი

არ გინდა იყო , მაგრამ ხარ. ხარ და ეს არის ის რაც გიყვარს. ის, რომ ყიდი, ის, რომ გკიდია, ის, რომ ხმარობ. მერე რა, შენ ცხოვრობ ისე როგორც ცხოვრობ და არ გჭირდება გამართლება.

სიყვარული მეორედაც მოდის (13 თავი)

ოოო მოიცადე თითო-თითოდ შემეკითხე. მაშ ასე დავაკმაყოფილო თქვენი ცნობისმოყვარეობა. მეც შემთხვევით მოვხვდი დღეს იმ ადგილზე და დაგინახეთ რომ გული წაგივიდათ ქუჩაში. აქ მოგიყვანე და ანალიზი გაგიკეთეთ. სანამ გონს მოხვიდოდი პასუხიც მივიღეთ.

ლუციფერი (15) დასასრული !!

- რასაპირებ დეამინ ?? - ომი უნდათ ??იყოს ომი (კბილებში გამოსცრა და ქერა თმა უკან გადაიწია დეამინმა) - ქურუმები გვგზავნე დეამინ, ლუციფერის შიში და რიდი ბევრს აქვს ჩამოვლენ (ზეცას მომლოდინე თვალებით ახედა მალკოტმა) ალბათ უკვე აბჯარს ისხავენ მალე

MEMENTO MORI

ახლა უფრო ხშირია შეცდომების დაშვება, ახლა მოდის ივნისი, ირგვლივ მწვანე მოლია. ჩემი წმინდა სახელი პოეზიას დარჩება, ჩემი გული და სისხლი - ეს “Memento mori”-ა. დღეს სამია ივნისის, მინდა იყოს ცამეტი, ჩემს გარშემო ციხეა - მწუხარების სავანე. რომ მდომოდა

ვიღას ახსოვს ღვთისმშობელის გლოვა...

დღემდე ისევ გულზე მაწევს ლოდად, წყლის მაგივრად მას ძმარი, რომ მისცეს. ეკლის გვირგვინს ჩააჭირეს ხელი, მერე ხის ჯვარს მიალურსმეს ქრისტე... ეხლა ისე ამიდუღდა სისხლი, თითქოს გული სხეულს გარეთ მიძგერს. ვიღას ახსოვს ღვთისმშობელის გლოვა, ან თვალები ჯვარზე

ბამბის ნაყინი! 8

გიგა ძია კიდე მოვა?-ჰკითხა საწოლში შემძვრალმა ტასომ ნენეს და ხელები საბნის ზემოდან დააწყო. -არ ვიცი,ტასო,დაიძინე!-მკაცრი ხმით მიუგო ნენემ და საბანი შეუსწორა -გაებუტე?-მოუსვენრად ცქმუტავდა გოგონა