რეალობა (დასასრული)

-დრო რომ მოგცე დაიწყებ ფიქრს საზოგადოებრივ აზრზზე, ცხოვრების ამაოებაზე, სამშობლოს წინაშე ვალდებულებებზე, ეთიკის ნორმებზე, ქვეყანაში არსებულ უმუშევრობაზე, ოზონის ხვრელზე და მშვიდობაზე მთელ სამყაროში, ბოლოს მომბეზრდება, დაგავლებ ხელს და მაინც

სიყვარული და ტკივილი(5თავი)

-სანდრო თბილად ჩაიცვი სიცივეა. -აუ კაი რა დე ხომ იცი მე არ მცივა? ... დიდუ რა სიცივეა. -სანდრო ხომ ხედავ მაია დეიდას ყოველთვის უნდა დაუჯერო, იმიტომ რომ უფროსია და შენზე მეტი იცის. -აუ თიკო შენღა მაკლდი ჭკუის მასწავლებლად. -კაი თუ არ გინდა აბა იყავი

one thing

ბავშვობიდანვე ვერ ვიტანდი სელებრითებს.. აიი ატანა არ მქონდა..ვთვლიდი,რომ მათ დედა წამართვეს..ძალიან არეულად ვლაპარაკობ?..კარგით მაშინ ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ... გამარჯობათ,მე ქეით მერედიტ პარკერი ვარ..17 წლის..არ მყავს არც და არც ძმა.. მშობლები

ჩვენ. (1)

ახლა,თუ გგონია პატარა ბიჭივით შევუშინდები მაგ ყვეაფერს და შეგეშვები, იცოდე ცდები.არც გაქცევას ვაპირებ და არც იმას, რომ სხვა თვალით დაგიწყო ყურება. ვერც იმას გეტყვი ყველაფერს ადვილად გადავხარშავ მეთქი. ვიცი, რომგამიჭირდება, ძალიან გამიჭირდება.

მინდა მიყვარდე 13 თავი

სწრაფად მომხვია ლაშამ ხელი და მანქანისკენ წამიყვანა-აქ იჯექი იცოდე.სწრაფად მომიკეტა მანქანის კარი და თითი გამაფრთხილებლად დამიქნია. -ვაიმე ღმერთო შენ მიშველე.ამოვიკნავლე და სავარძელზე მივწექი,თუმცა ვგრძნობდი ნერვიულობისგან და

გრძნობები შენზე

მიხარია ყოველი დღე.. როცა შენ ხარ გვერდით.. თავისუფლად ვგრძნობ თავს და აგარ დავდივარ მანქანის ღვედით.. სამწუხაროა რომ შევხვდით ჩვენ ასეთი ბედით.. ახლოს არ ვართ და ალბათ ყოველთვის ასე დავრჩებით..

ის ჩემშია! 3

როგორც იქნა ავედით. მანქანიდან ისე გადავედით და სახლში ისე შევედით , რომ არც მე და არც ქეთას ხმა არ ამოგვიღია. მინდოდა მეთქვა რომ ალექსანდრეზე მართლაც გავგიჟი. ასე ერთი შეხედვით და ერთი ნახვით ჩემი ყურადღება არავის მიუქცევია. ეს ალბათ იმიტომ რომ

და სიყვარული იცი როდისაა ნამდვილი..? - თ.შ.

თვალები გეტყვის (თუ ჩახედავ) რა ჰქვია ტკივილს და შენს გარეშე ცხოვრებაზე ატირდებიან. თუ შეიძლება გამოძებნო რამესთან წილი ეს პირველ რიგში უღიმღამო ამინდებია...

სულ გაგიჟდა ეს ახალი თაობა!!! (თავი მეშვიდე)

სულ გაგიჟდა ეს ახალი თაობარამეს მიმალავ?-შეპარვით ვკითხე ჩოხელს და მის მკერდზე უფრო კომფორტულად მოვეწყვე, ფეხები მის ფეხებში ავხლართე და ისე მოვეწყვე რომ თან თვალებში მეყურებინა, არაფრის მთქმელი იყო მისი შავი თვალები, ვუყურებდი და ვერ ვფიქრობდი რას

უბედური..

სუნთქვაშეხუთულმა როდემდე გავძლო, ან ჩემი ტკივლი აქ ვისღა ვანდო.. როდემდე უნდა ვეწამო მარტო?.. ჩემი სატკივარის ვინ ვნახო სანდო... რატომ გამთელა ცხოვრებამ ასე.. რატომ დამტანჯა..