უცნაური ამბავი 1 თავი

დილის 6 საათი იქნებოდა სახლიდან რომ გამოვედი, ჩვეულებრივი უბრალო სპორტული ჩაცმულობით, აჩაჩულ დაჩაჩული, ამდროს მაინც ვარ უბრალო ჰო უბრალო ადამიანი, გააფხული ახალი მოსული იყო, ჩემვის ასეთ ამინდში სირბილი სასიამოვნო იყო

ცასა და მიწას შორის ( 13 )

- საოცარი სურნელი გაქვს, თავგზას მირევ ანა, ახლა თუ არ ავდგებით ვატყობ სადილამდე აქ მოგვიწევს ყოფნა, - სასაუბრო თემის შეცვლის დიდოსტადი ბრძანდებით ბატონო დანიელ, -გულიანად გამეცინა და მკლავებიდან დავუძვერი, -წყალს გადავივლებ და ჩამოვალ.

„მალული ტრფობა“

„წერილი ბარიშს აიშესგან, მადლობა იმ სიყვარულისთვის ფარულად რომ გამომატარე.“ ყველაფერი ზუსტად მაშინ დაიწყო როცა ცხოვრება ჩვეულებრივი დინებით მიედინებოდა. მალული ტრფობა რომელზეც არც კი იცი, ერთმშვენიერ დღეს, რომ, ამ ამბავს რომელიმე წიგნში წააწყდე

მალე ღრმად დამეძინება

დამეძინება? ყოველ ღამ ერთი და იგივე კითხვა მაქვს საკუთარ თავთან პასუხიც ერთია რომ მალე ტკბილად და ღრმად ჩამეძინება თითქოს მომავლის გეგმებთან ერთად ჩამეძინება და ფანტაზიად დარჩება თავში თავში რომელიც ძალიან მტკივა და ზედ თმაც აღარ შერჩენია თავი

უწინ...

ის დღე და ის წელი რომ არა ალბათ შევძლებდით დღეს ერთად ყოფნას,მაგრამ ვიყავით მხოლოდ წარსულის შავი აჩრდილნი და "ჩვენ" წარსულს დიდიხანია დავვიწყებოდით...ახლაც შორიდან ვუყურებდი. ვუყურებდი, როგორი ბედნიერი იყო

მზისთვალება

თითქოს ზუსტად გრძნობ მთვარის მოჩვენების მსგავსად,რომ ვიღაც გესაუბრება..შენი შინაგანი ხმა არ გასვენებს..ტკივილი იწყება,გარედან აღწევს..ჯერ კანს,შემდეგ ქსოვილებს არღვევს და გულთან მიდის..გარტყამს.. და არ იცი ეს მოგკლავს თუ კიდევ გაცოცხლებს..მაგრამ მე

შენ ხარ აისი დასასრული

-სამუდამოდ-დინჯად დავუქნიე თავი და მის მაგეებს დავწვდი.ჩვენი ისტორია ჯერ კიდევ არ დასრულებულა, ვაპირებთ კიდევ ბევრი ბედნიერი მოგონებები შევქმნათ და გავაკეთოდ ის, რაც წლების წინ უნდა გაგვეკეთებინა. მელანო ხშირად მოდის

ადამი

ამ სამყაროში ფულის გარეშე. ვერ იარსებებ. არ ვიცი სხვაგან, როგორ ხდება, მაგრამ აქ ასეა, ფული წყვეტს შენი ცხოვრების ხარისხს და ზოგჯერ იმასაც საერთოდ იცოცხლებ თუ არა.ფულმა არ იცის მობეზრება, რაც მეტი გაქვს მით მეტს ესწრაფვი

სიცრუე,რომელიც არ ვიცოდი 17

გაოცებული ვუყურებდი ჩემს  წინ,სარკეში,მდგარ ჩემნაირ ქალს,მაგრამ ის მე არ ვიყავი. არასდროს დავუშვებდი ასეთი ვყოფილიყავი...და მაინც,ანარეკლი ყოველთვის შენ ხარ... რამდენიც არ უნდა  მემტკიცებინა საკუთარი თავისთვის

ფიქრებით დიალოგი თავი 23 დასასრული

და ჩემი მკლავი ხელებში მოიქცია, - სერიოზულადდ? რა არი ეეს? ხმამაღალი სიცილით ატრიებდა ჩემ მკლავს და მეც გაბრაზებულმა გამოვწიე, - ნუ იცინი მაღიზიანებს, კოპებ შეკრულმა ვუთხარი, და წამოდგომა ვცადე, - ასე ვმოქმედებ ბეიბ?