ნაცრისფრად წვიმს.

ვუყურებ ცას. მონაცსირფრო ღრუბლებს და ვხვდები რომ მალე გავრეკავ. მახსენდება იმ ადამიანებთან გატარებული დრო, რომლებიც ჩემთან აღარასდროს იქნებიან. უფროსწორად ჯერ არა.

ეშმაკი დედამიწაზე?ხუმრობთ არა?! (4)

მომაკვდინებელი ფიქრები მაშინვე მშორდება როდესაც ლუციფერის ოთახს გვერდს ვუვლი და საშინელი ხმები მესმის.ფუ უკვე დაიწყეს.საქმე არ მაქვს და ისევ დაძინების მცდელობებში ვიღლები.აუ არ დაიღალნენ მაინც? გადავწყვიტე დაბლა ჩავიდე.სამზარეულოში შესული

,,მე"

არსებობს რაღაც ათვლის წერტილი,განუსაზღვრელობა,დასასრული..არსებობს გრძნობები,მოგონებები..არსებობს დასაწყისი,შესავალი,კვლავ დასასრული.

სექსუალური ფეხბურთელი (16)

მთელი საღამო ვალს ვცეკვავდით,ერთმანეთს არ ვშორდებოდით, ან ვცეკვავდით ან ვიჯექით ერთმანეთზე ჩახუტებულები,ჩემებმა როგორც ჩანს ყველაფერი იცოდნენ და ამიტომ თავისუფლად ვიყავი თანაც მამაჩემი ლუკას იცნობდა. მარიამი და გიორგიც ასევე იყვნენ აი მიშო და ლანა

ქვეყნად ერთი გზით მოვედით... (თ.ჯ)

თითქოს ერთი გზით მივალთ და თითქოს ერთ გზაზე ვჩანვართ... მე მარჯვნივ ვდგავარ, შენ მარცხნივ, მაგრამ გვერდიგვერდ არ ვართ! მზეს შენც უმზერ და მეც ვხედავ, წყაროს წყალს მეც ვსვამ პეშვით, შენ გვარიანად გიჟი ხარ, მეც დავემსგავსე შეშლილს.

მინდა მიყვარდე 5 თავი

თვალი ვერ მოვხუჭე მთელი ღამე,აბები ოთახში დამრჩა იქ შესვლა კი სიკვდილის ტოლფასი იყო ჩემთვის.არ ვაღიარებდი რომ მსიამოვნებდა დადას ყურადღება თუმცა მეორე მხარეს ეშინოდა მისიც და იმისიც რომ არ შემყვარებოდა.სწრაფად წამოვდექი და დაბლა დავეშვი,სიმშვიდე

ტკივილი წავა და ბედნიერება მოვა (თავი 4)

გაოგნებული ვიყავი, ამ გოგოს რა გრძნობები არ გააჩნია? არც გამომლანძღა ეს როგორ გააკეთეო?არც კი დაუყვირია? და ასე უცებ დამიჯერა? ჰაჰ, დარწმუნებული ვარ მალე მოვარჯულებ. რალამაზი თვალები აქ მაგ ბოქსიორს ჰა? კარგი კი მხია და. ჩემთვის მივდიოდი და თან

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (5)

ნერვებს მიშლიდა ის ფაქტი, რომ ალექსანდრე მიმორჩილებდა და ჩემზე მოქმედებდა. ნერვები მეშლებოდა, რომ ცხოვრებაში პირველად სიტუაციის კონტროლი არ შემეძლო. ნერვები მეშლებოდა, რომ ეს ხისთავიანი მომწონდა. იმწამს ყველაფერი ნერვებს მიშლიდა, ემოციების

ლამაზი გრძნობა (თავი 8 დასასრული)

ერიკმა მანქანაში ჩასვა და წაიყვანა თავის სახლში,კარებები ჩაუკეტა.მერე ისევ გადაიკიდა ზურგზე და შეიყვანა სახლში.მდივანზე დასვა,კარები ჩაკეტა დანარჩანი ისედაც ყველაფერი დაკეტილი იყო.შემდეგ თვითონაც გვერდით მიუჯდა: - რატომ მომიტაცე?

ცხოვრების ფრაზა

ყველაფერი ისე ლამაზად და უჩვეულოდ დაიწყო მეგონა,არასოდეს მიეცემოდა დავიწყებას.მაგრამ ბედისწერა ხშირად გვიცრუებს იმედებს და გაწბილებულები ვეღარ ვაცნობიერებთ სად ვუშვებთ შეცდომას...