salvation/ხსნა (თავი 8)

კარზე ზარის გაბმულმა წკრიალმა გამაღვიძა. ქეთი ვერ იქნებოდა, რადგან გასაღები ჰქონდა თან კვირა დღე იყო და ასე ადრე არა მგონია დაბრუნებულიყო. ხალათი მოვიცვი და ზლაზვნით გავედი. თორნიკე შემრჩა ხელში.

ქმრის ვალი გავისტუმრე (9 თავი)

არც თუ ისე დიდი ხანია ილოს იცნობს, მაგრამ დაეფიცება რომ ასე სახე წაშლილი და გაცეცილი ილო ჯერ არ ენახა. ტკივილიანი და განადგურებული. თითქოს რამე სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანესო.

ნოემბრის წვიმა (დასასრული)

ნიკოს სახლიდან სასოწარკვეთილი გამოქცეული პირდაპირ მამაჩემის სახლისკენ გავეშურე. ის იყო ერთადერთი, ვისაც ვადანაშაულებდი ამ სიტუაციაში.

არის ქალბატონო სერჟანტო !! (თავი 5)

დილით მარიამს შედარებით ადრე გაეღვიძა.. საბასთან ძალიან ახლოს იწვა.. მართალია არც მის მკერდზე სდებია თავი და არც მისი ხელები უგრძვნია წელზე, მაგრამ ისევ მისთვის ამოუცნობი გრძნობები მოეძალა.. ხელები სახეზე მოისვა, საკუთარ თავს სიმშვიდისკენ მოუწოდა

უცნობ–ნაცნობი სხეულები

ჩვენი მთავარი პერსონაჟის ცხოვრება მეტისმეტად ერთფეროვანია. ყოველი დღე იწყება ერთნაირად.იღვიძებს სრულიად უცხო გარემოში უცნობ–ნაცნობ სხეულთან ერთად,შემდეგ როდესაც ცოტა აზრზე მოვა, იღებს თავის ტანსაცმელს და სირბილით ტოვებს სახლს,რომ უკან არავინ

sms 8 თავი

„იპოვე ის!“ - თავზარდაცემული კიდევ დიდხანს ვდგავარ გაუნძრევლად და ყურადღების მოკრებას ვცდილობ. უნდა მივწერო. თითებს ძლივს ვიმორჩილებ, ტელეფონის ხელში ჭერასაც ვერ ვახერხებ, მაგრამ მაინც ვწერ ტექსტს. „ ვინ? ვინ ვიპოვო ირაკლი, მინიშნება მომეცი.“ -

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [2]

-შეეშვით მას, რომ გაიღვიძებს მერე მოეფერეთ რამდენიც გინდათ- გავლა დავაპირე როცა წინ სოფო გადამიდგა, გაცოფებული სახით... -ოუქეი, ჯობს მე წავიდე -თავის დაძვრენის მიზნით ვცადე, რომ სოფოსთვის თავი ამერიდებინა და მაშო ჩემს საძინებელში წამეყვანა, მაგრამ

ესეც გაივლის I

ესეც გაივლის როდესაც ტელეფონს დავხედე გული შემეკუმშა, თითქოს ისე მიიწურა და დაპატარავდა რომ ვეღარც ვგრძნობდი მის არსებობას. ეს იყო ზარი რომელმაც გონებაში ამომიტივტივა წარსულის მიძინებული ტკივილი. მოგონებები სურათებივით იცვლებოდნენ ჩემს წინ და უამრავ

მიშგუ ლილე (ჩემი მზე) 1

-ლილე! მგონი შეყვარებული ხარ. ეზოდან, მეძახის ჩემი მეგობარი. -რა შემატყე ჟორჟიკ? ვიღუშები და მაინც მეცინება. -თვალები, რომ გიბრწყინავს? ეჭვის თვალით მიბრუნებს კითხვას. -შემეშვი. უაზროდ ვიქნევ ხელს და შიგნით შევდივარ. მოფუსფუსე ჩემ მეგობრებს ვუყურებ

მზის ჩასვლა (თავი მეცამეტე)

-ლიზა, ახლა ვერაფერს გეტყვი, გთხოვ დაწყნარდი, აქ დამელოდე და არ ინერვიულო. ცუდი არაფერია. -სად მიდიხარ? -მოგვიანებით აგიხსნი, ახლა უნდა წავიდე.