ჭირვეული სტუმარი (15 თავი)

მეთხუთმეტე თავი - ერთი კვირა საკმარისი იყო პრობლემის მოსაგვარებლად? - ხმაჩამწყდარმა ვკითხე მამას. - არ ვიცი... ჯაბამ გუშინ დარეკა, როგორც მითხრა დამნაშავეთა ჯგუფი უკვე დააკავეს, შესაბამისად აღარც საფრთხე ემუქრება!. ხვალ ჩამოაკითხავენ და...

TAXI (1)

კლუბიდან ოდნავ ნასვამი გამოვედი.არასდროს მიყვარდა გონების დაკარგვამდე დალევა,სულ ერთხელ დამემართა და იმის შემდეგ იმდენი აღარ დამილევია.მანქანის გასაღების მოსაძებნად ჩანთაში დავიწყე ქექვა,მაგრა გამახსენდა რომ მანქანით არც მოვსულვარ,არადა როგორ

ბედისწერის ძალა(თავი 8)

სანამ მე შინგნით ვიყავი ვცდილობდი სასაცილო მომენტები გამეხსენებინა წარსულიდან.პირველი რაც გამახსენდა იყო თათას დაბადების დღე.ორი თვის წინ რომ იყო და შეიძლება ითქვას რომ არის ერთადერთი ნათელი მოგონება.იმ დღეს გვიან ავედი თათასთან.თავიდან წასვლა

უსაზღვრობა საზღვრებს არ მოიცავს (თავი 1)

-ჩემი "ღვთაება" ხარ -რაა? -რატომ მიწერე ეს ყველაფერი იმ იდიოტს ჰა? -შენ ვინ გეკითხება მომწოსნ და მივწერე -არ გრცხვენია? -რისი უნდა მრცხვენოდეს? -ბიჭს რომ წერ -შენ ვერ ხარ ხო? -შენ გოგო შ*გ ხომ არ გაქვს? -წესიერად ილაპარაკე თუ შეიძლება როცა

თუნდაც შემთხვევით (5)

-დედიკოს მოატყუე! - გაიღიმა და ფეხზე ხელი დამადო. -არ მომიტყუებია რაღაცეები დავუმალე უბრალოდ. არის განსხვავება! -თითქმის ერთი და იგივეა-შიგადაშიგ მომანათებდა ხოლმე თავის ცისფერ თვალებს. -შენ არასდროს ატყუებ ხოლმე დედიკოს?- ეშმაკურად გავუღიმე.

მომგებიანი ბილეთი 5

-ლექსო, მომხსნი ამ თოკებს თუ აქ მოვიწყო ტუალეტი?!-ვეკითები მას. ჩემკენ მოდის და თოკებს დანით ჭრის. -ადექი!-მკლავზე ხელს მკიდებს და გარეთ გავყავარ. მეორე ოთახში მირზა ზის და დანით, ტოტს თლის. -უკან მიიხედე!-ვეუბნები გარეთ გასულს. -კიდევ რა

"ჭაობი" ( 5- ვიღაც საიდუმლოს მალავს )

შუაღამე იყო ნოე,რომ ნათელას შეძახილმა გამოაღვიძა.ქალი მის მკლავს ეჯიკავებოდა და თან დაუსრულებლად ჩურჩულებდა რაღაცას.თვალები მოიფშვნიტა და ნამძინარევი ხმით მოთხოვა წესიერად ამიხსენიო,მერე კი როცა გაიგო გოგოს ჭრილობა გაეხსნა და სისხლი ისევ სდიდო ფეხზე

ქმრის ვალი გავისტუმრე (8 თავი)

---არ შემაწყვეტინოთ, -დაიწყო ბებომ და ღრმად ამოისუნთქა- წლების წინ, როცა ოჯახი შევქმენი ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად ნიკოლოზ გაბუნიასთან, ბედნიერად ვცხოვრობდით, მაგრამ ჩვენს ბედნიერებას რაღაც აკლდა, ის რაღაც იყო, ის რომ წლების განმავლობაში შვილი არ

თესალონიკიდან... (1 ნაწილი)

ნიკე ვარ, 17 წლის. კი, ეს ის ასაკია, როდესაც ფიქრობ, რომ ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ გაქვს, მაგრამ რეალურად მე ასე აღარ ვფიქრობ. რაც შეეხება სახელს, შეიძლება ითქვას, რომ გარკვეულ ასპექტში ვერ ან არ ვამართლებ, მაგრამ ეს რა თქმა უნდა ჩემიდან არ

სიყვარული კარზე არ აკაკუნებს

ბარიდან გვიან დავბრუნდი სახლში,, ძალიან დაღლილი, არაფრის თავი აღარ მქონდა ,, წყალი გადავივლე და დასაძინებლად წავედი. ძალიან რთულია იყო დრამერი თან ამხელა ქალაქში. ძილშიც კი მუსიკაზე ვფიქრობ, ჩემი ცხოვრების ნაწილია. ჩემი ჯგუფი ქალაქში ცნობილია, ბევრი