მოსამსახურის ქალიშვილი.[7]

-მაშინ რატომ იბნევი,როდესაც გიახლოვდები,რატომ თრთი,როდესაც გეხები? -არ ვთრთი!- გაიბრძოლა მარია -აი,ახლაც-ტუჩებზე ხელი ჩამოუსვა მამაკაცმა და მარიამ თვალები დახუჭა,სხეული რაღაც სასიამოვნო გრძნობამ მოიცვა-გონებას კარგავ.. -ჰო,ვკარგავ..-ამოიბუტბუტა

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 9)

–კარგი, ანუკი, ხვალ დაგირეკავ. მშვიდობიან ღამეს გისურვებ.–მობილური ტელეფონი გადავდე და პლედი მჭიდროდ შემოვიხვიე. გარეთ წვიმდა და სითბოს ძიებაში ვიყავი. –აბა, რა უნდა გეთქვა?–საწოლის კიდეზე უნებართვოდ ჩამომიჯდა. არ ვიცოდი როგორ დამეწყო. კეფა მოვიქექე

პირველყოფილი მშვენიერება

ბოლო ღამე... შემოდგომის ფერები... კვლავ ნაცნობი მწუხარება დაბრუნდა, იგის თვალმა იცნო მისი ხელები, გაუკვირდა, ნეტავ ჩემგან რა უნდა?! არ ესმოდა იგის მთვარის ტირილი, ღამე წუხილს ვერ აკლებდა ვერაფერს, სადღაც შიგნით ძვალს უღრღნიდა ტკივილი, ხვალე ბოლო

ოდესმე გყვარებია? (2)

სიყვარულის ისტორია...ვერცხლისფერი ჰიუნდაი მყავდა. ჩემი ოჯახი მაღალი სოციალური ფენის წარმომადგენელი გახლდათ, მაგრამ ჩემთვის რომ შემოგეხედათ ამას ვერც კი იფიქრებდით. რაც შეეხება მანქანას, ისეთ საშინელ დღეში იყო, ჰიუნდაის გარდა ყველა საშინელი ფირმის

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (6)

ემი წახვალ და ბოდიშს მოუხდი - უკვე მერამდენედ ვაჯავრებდი მათეს ხმას და ისევ ნერვები მიშლებოდა.. არაუშავს მისტერ უჟმურო, ჩემი დროც მოვა

მაგიაზე შეყვარებული 7

ამდენი ტყვილი ცხოვრებაში არ მითქვამს, დედას თითქმის ყველაფერი მოვატყვილეთ, გარდა ელენას სახელისა. მამამაც გაიცნო, მოეწონათ სტუმარი, მაგრამ მაინც უკვირდათ ჩემი მოულოდნელი საუკეთესო მეგობრის გამოჩენა. - მე და ელე დავიძინებთ.

გამოძიების თეორია (1)

სანამ თვალის დახამხამებას მოასწრებდა, სწრაფი ნაბიჯით მიეფარა კაპიუშონიანი ავტოსადგომების შენობას. ჯიბესთან იარაღს თითები შეახო, მოემზადა და გაიქცა, მაგრამ მისულს არაფერი დაუხვდა. არავითარი ნიშანწყალი იმის, რომ აქ, რამდენიმე წამის წინ, ვიღაც იყო.

უსიყვარულოდ [3]

-ელენე, ჩემო პატარავ,კარგად ხააარ? (სანდრო) -არა (მე) საერთოდ არ ვარ კარგად, ან რატომ უნდა ვიყო კარგად. -გთხოვ უბრალოდ გადმოდი, ვილაპარაკოთ,გევედრები (სანდრო) - სანდროო დამცინი? ვილაპარაკოთ? რაზე? რაზე უნდა გელაპარაკო, ან შენ როგორ შემოგხედო

ეცადე სიკვდილამდე შეინარჩუნო იმედი

1 კვირის წინ ჩემს ცხოვრებაში ალბათ ყველაზე აუტანელი სიტყვების მოსმენა მომიწია. 18 წლის ასაკში ექიმმა გაყინული და უემოციო ხმით მითხრა ,რომ თავის ტვინის კიბოთი ვიყავი დაავადებული და თუ სასწრაფოდ არ დავიწყებდი მკურნალობას მოვკვდებოდი.

უცნაური ბიძაშვილი (თავი5)

სკოლიდან გამოვედი და სახლისაკენ წავედი, დღეს არაფერის თავი არ მქონდა, რაც უფრო ახლოვდებოდა ხვალინდელი დღე უფრო მეტად ვითრგუნებოდი,სკოლიდან გამოვედი და სახლისაკენ წავედი, დღეს არაფერის თავი არ მქონდა, რაც უფრო ახლოვდებოდა ხვალინდელი დღე უფრო მეტად