როცა ჩვენს ქუჩაზე გაზაფხული მოვა (3)

-სად არიან ამდენ ხანს? ნუცამ ეჭვის თვალით დახედა საათს.ნანუკამ რვა ნომერი კენტი ამოიღო და ცივად მაგიდაზე დადო -ხო გეუბნებოდი დავრჩეთ მეთქი მინის ვიტრინას გახედა.ჩუმი ქარი იყო

ვიდრე ყვავიან შროშანები [6]

_პატარა ძუ,კნავ! ახლავე გააჩერე მანქანა, შენ არ იცი ვისთან გაქვს საქმე_ღვარძლიანად დამემუქრა და გამიღიმა. გამიღიმა ისე, როგორც მაშინ, ტყეში, როცა შიშველს და განადგურებულს მიყურებდა. გული მერეოდა და ფანჯარა ჩამოვწიე, ყოველი შემთხვევისთვის. _ერთ ბებერ

სტუმრად გამცემლიძეებთან (სრულად)

მეშვიდე სართულზე, მარჯვენა მხარეს ერთი ოჯახი ცხოვრობს. მეზობლებს რომ ჰკითხოთ, რამდენი ხანია, რაც აქ დაიდეს ბინაო, პასუხს ვერავინ გაგცემთ. გამცემლიძეები ხომ ამ კორპუსის აშენებისთანავე დასახლდნენ ნუცუბიძის პლატოზე.

მე, როგორც

მეტროები ბავშვობიდან მომწონს, განსაკუთრებით კი ეს ადგილი, ეს მტვრიანი კიბეები, სარაჯიშვილის მიწისქვეშეთი, სადაც ჩემთვის, რაღაც იდუმალი, შეუცნობელი და შემაძრწუნებელი ხდება. აქაურობას ტაძრად ვთვლი, რადგან მხოლოდ აქ შევიგრძნობ უმაღლეს სიმშვიდეს და

შურისძიების წყურვილი

2006 წელი 15 აპრილი. საინმფორმაციო გამოშვება გვაცნობებს, რომ რიკოთის უხელტეხილთან მოხდა ავარია, სატვირთო და მსუბუქი ავტომობილი შეეჯახა ერთმანეთს, სატვირთოს მძღოლი მსუბუქად დაშავდა, ხოლო მსუბუქი ავტომობილის მძღოლი და მძღოლის გვერდით

Dead Feelings - მკვდარი გრძნობები თავი II

ხმა არ გაუცია, უბრალოდ დაჯდა და წიგნის კითხვა განაგრძო. რამდენიმე წუთის შემდეგ ვკითხე თუ რა წიგნს კითხულობდა. - ფოლკნერი - სული რომ ამდიოდა - ჰმმ… საინტერესოდ ჟღერს. გამიგია მაგრამ არასდროს წამიკითხავს. - აუცილებლად უნდა წაიკითხო - კარგი, წავიკითხავ

მთვარესთან ნაფიქრი

ბრძოლის გარეშე ნამდვილი ბედნიერება არ არსებობს. მებრძოლი კი ყოველთვის პოულობს ახალ იარაღსა და ახალ გმირობის ძალას. მაგრამ სრული ბედნიერების მიღწევა შეუძლებელია, თუ მთელი ენერგია, მთელი სიცოცხლე არ შევწირეთ ადამიანთა კეთილდღეობას.ძალიან საჭიროა

რა მოხდებოდა თუ...

ზაფხული ოფიციალურად დასრულდა. 2 თვიანი დასვენების შემდეგ, ანუ პირველ სექტემბერს საქართველოში დავბრუნდი. ზოგჯერ მართლაც საჭიროა საკუთარ თავს მივცეთ უფლება,რომ დავივიწყოთ ყველაფერი, გავთიშოთ ტელეფონები, კომპიუტერები , ყველა მსგავსი ნივთი და უბრალოდ

შენ ჩემი ყოველთვის იქნები

მე ვარ თამუნა სიხარულიძე 18 წლის ვსწავლობ სამედიცინოზე აი მივედი კიდც და ჩემი სასწავლებლის ეზოს თვალი მოვავლე,სიწყნარე იყო მაგრამ დაბალ ხმაზე მანქანის სალონიდან მუსიკის ხმა ისმოდა რომელიც შესასვლელთან გაეჩერებინათ და ბიჭები ისხდნენ შიგნით,მძღოლის

მორჯულება 4 თავი

ვაი ასეთ დაწყებას..-რაა?მხოლოდ ესღა წამოიძახა და ჯერ კიდევ სავარძელში მჯდომი,გაფართოებული თვალებით მიაჩერდა ბატონ ლევანს,რომელიც იღიმოდა..ვერ გაეაზრა რა მოხდა,დაბნეული უყურებდა..გაახსენდა რამდენიმე წუთის წინ როგორ ელაპარაკა ამ ყველაფრის უფროსს და