მე – ღმერთი – ნაწილი პირველი – ამონარიდი 2

საწოლიდან ვდგები. ასე ვიცი ხოლმე, თუ შუაღამეს გამეღვიძება, კიდევ ოცი წუთი დაძინებას ვცდილობ, მაგრამ უკვე შევეგუე იმ ფაქტს, რომ ეს ოცი წუთი უბრალოდ დაგარგული დროა. ტრადიციულად ვამოწმებ „ფეისბუქს.“ შეტყობინება არ არის. მეგონა ჩემი ერთჯერადი მეგობრის

ნაჩუქარი ბედნიერება-1

მიუხედავად იმისა, რომ შუადღე იყო, ოთახს ბუხარის ცეცხლის გარდა არცერთი სხივი არ ანათებდა. ყველა ფარდა ჩამოფარებული იყო. ყველა სინათლე ჩამქრალი. გარეთ წვიმდა. მე კი ბუხრის წინ პუფში ვიყავი ჩაშვებული, თბილად ჩაცმული, პლედ შემოხვეული და სიცივისაგან

მურმან ჯინორიას კომპოზიცია

წინაპართაგან წავიდა ყველა, სხვა ხალხის ისმის აქ ჟრიამული, მომწყურდი, ახლა, ისე მომწყურდი, ვით უბინაოს ყოფნა ბინაში, ღმერთო ! როგორ მოხდა, წვიმა მოსისხარი, თითქოსშეუწყვეტი კუპრის ნაკადია, აღარ გათენდება ღამე სასიზღარი?! რომელი საათია? რომელი საათია?

გაიღიმეთ,ჩიტი მოფრინავს![3]

ეს ზღვა რომ შავია,დამნაშავეა,დამნაშავეა ვინ არის?-ბათუმის ნესტიანი ჰაერი ღრმად შევისუნთქე ფილტვებში და კვლავ განვაგრძე სიმღერა.თქვენ არ იცით მე ეს ქალაქი როგორ მიყვარს,თავისი ყველა ქუჩით,შენობით,საერთოდ ყველაფრით.დღემდე არ ვიცი რატომ,მაგრამ აი ასე

სიმშვიდიდან სიგიჟემდე,ძვირფასო!(დასასრული)

-მამიკოს ელოდა ალბათ-კვლავ მომაჯადოებელი ღიმილით გაუღიმა მამაკაცმა და კიდევ უფრო ძლიერად შეაყვარა თავი -მამას კიარა ბიძას!-შეუსწორა ღონემიხდილმა გოგონამ -მე და შენ და-ძმა არასდროს ვყოფილვართ და არც არასდროს ვიქნებით! ახლა კი სჯობს თეკლამ და კაკიმ

ეშმაკი და ანგელოზი ოცდამეერთე თავი

ქორწილიი.. თურმე რა დამღლელი ყოფილა ეს ყველაფერი.წარმომიდგენია ნინი როგორი დაღლილი იქნება თუმცა ქმარი მოუწყობს განტვირთვის ღამეს.სახლის კარი მთელი ძალით შვგლიჯე და ფეხსაცმელები შემოსასვლელში მივვყარე,მასვე მივაყოლე ქურთუკი და ჩემი საძინებლისკენ

ისევ მტკივა და ისევ ვჩუმდები

ისევ მტკივა და ისევ ვჩუმდები, ღამეს ვათენებ, სახლში ვბრუნდები, ვცდილობ ვისწავლო ისევ ღიმილი, და აღარ ვიყო მე პილიგრიმი. აღარ დამხვდება ოთახში მზერა, თითქოს მობეზრდა ამ სახის ცქერა, მოკვდა ყოველი მე რისიც მჯერა, აღარ გამომდის უფრთებოდ ფრენა.

ერთად ყველაფერს შევძლებთ!(3)

—რაა?შენ ჩემი ძმა მოიცა ეგ როგორ ვერ გავიგე მე ძმა არასდროს მყოლია —ვიცი ვიცი ანა რომ ახლა გაურკვევლობაში ხარ მაგრამ დამიჯერე ეგრეა მე გოგოასა და ნინას შვილი ვარ გესმის შენი ძმა ვარ აქ არ ვცხოვრობდი ახლა გავიგე ეს ამბავი და ჩამოვედი მეც ეხლა გავიგე

ვნებებზე ეჭვიანი (თავი 3)

-დავიჯერო აღარ გინდა?-ტუჩებს სასიამოვნოდ ამოძრავებს.ვაღიარებ,რომ მინდა შევეხო,მაგრამ თან არ მინდა..არ მინდა,რომ.. -მისმინე..ეს ხელს შეუშლის..-თავდაჯერებული ტონით ვამბობ,თმას ვისწორებ და ტექსტში ვიხედები.

ნიძლავი თუ სიყვარული

მე მარიამ ყიფიანი 19 წლის ვარ მყავს მშობლები და პატარა და ნინიკო მე თბილისში მარტო ვცხოვრობ ბინაში ვსწავლობ საკმაოდ კაპასი ვარ როგორც ჩემი მეგობრები მახასიათებენ ეხლა უნიში უნდა წავიდე ჩემ გოგოებს ველოდები როდის გამომივლიან აი ტელეც მირეკავს -გოგო