ხმამაღალი ნათქვამი (თავი მეორე)

როდესაც ვიბადებით იმ წუთიდან სიცოცხლის ბოლომდე ჩვენ ვეძლევით იმ ტანჯვას რაც ადამიანისთვისაა განკუთვნილი. 2015 წლის 13 მარტი. ღამე გავათენე და ფიქრებს მივეცი თავი,მარტოობაში დავიწყე ფიქრი და დავიწყე წერა.

16 ივლისი (ნაწილი მეოთხე)

კიდევ დიდ ხანს ვიჯექი იქ და მეღიმებოდა. მერე ლანასთან ავედი.რაღაც ფილმი ჩართო და ჩამეძინა.გაბრაზდა და მეჩხუბა. -აუშენთან ერთად აღარასდროს აღარ ვნახავ ფილმს. -კარგი რა,ხელს ხომ არ გიშლიდი რატო შემჭამე. -ნახე რა,კიდევ აქეთ აქვს პრეტენზია! ხვრინავდი.

თვალები ჰქონდა საოცრად სევდიანი (სრულად)

"ყველას ცხოვრებაში გამოჩნდება ისეთი ადამიანი, რომლის შემდეგაც სხვანაირი ხდები. არ აქვს მნიშვნელობა ის დიდ ბედნიერებას მოგიტანს თუ დიდ ტკივილს, მაგრამ ისეთი, როგორიც იყავი, ვერასოდეს გახდები.

ვამპირი 4

-შენ რა გგონია ფულის ხამივარ?!თავი ვინ გგონია ესე რომ მამცირებ?!არსად არწავალ! არა! გაიგე! მთელი ძალით ვუყვიროდი ემოციისგან და სიბრაზისგან რომ ძალა გამომეცალა იქვე მდგარ კრესლოში ჩავჯექი და და ზურგით მივეყუდე, თავი კრესლოს კიდეზე ჩამოვდე და თვალები

აჩქარებული გულისცემა (თავი მერვე)

- რატო არაფერს არ მეუბნები ანასტასია , თქვი რამე გამლანძღე თუნდაც გთხოვ - თვალებში მიყურებდა და ლოყაზე მეფერებოდა , მისი ხელები მოვიშორე და უემოციოდ შევხედე - - სათქმელი არაფერია ალექსანდრე , ორ დღეში მე ჩემს გზაზე წავალ შენ კი შენსაზე, ერთმანეთს

მე – ღმერთი – ნაწილი პირველი – ამონარიდი 3

სადარბაზოში, ყოველ განვლილ კიბეს ვითვლი. ეს ერთი უწყინარი ჩვევაა, რომელიც დროის გაყვანაში მეხმარება. ფურთხით დასველებულ ადგილებს თუ თვალს არ მოვარიდებ, გონებაში ხმა ჩამესმის: – გაფრთხილება! გაფრთხილება! გულის არევის რისკი პროცენტულად მაქსიმუმს

როცა ჩვენს ქუჩაზე სიყვარული თოვს! “9“

რამდენიმე თვე ჰაერში მტვერივით აიზიდა და გაქრა,სადღაც შთაინთქა.მარიტას კი უკვე კონსტანტინეს ცოლი ერქვა,კონსტანტინეს კი - მარიტას ქმარი და გარეგნულად ყველაფერი ისე ჩანდა,როგორც ჩვეულებრივი მოსიყვარულე ოჯახი,აი შიგნით კი ყველაფერი ყირაზე იდგა.ორივე

უშენოდ ჰაერიც მეზედმეტება (დასასრული)

-ანუკა უბრალოდ ვერ შევძლებდი შენ ამხელა ტკივილისთვის გამეწირე..შენზე ჭკუას ვკარგავ ჩემო სიყვარულო.. -არ წახვიდე რა.. -მე შენს გამო დავბრუნდი და ახლა ყველაფერი შენს ხელშია თუ მეტყვი რომ დავრჩე დავრჩები მაგრამ თუ მეტყვი,რომ წავიდე ერთი წუთით აღარ

ფულზე გაცვლილი ბედნიერება (17)

ფეხაკრებით გავედი მისაღებში და ერთმანეთზე მიყუდებუო ბავშვებს გადავხედე და სიცილიც ძლივს შევიკავე... ეთო და გიო პატარა სავარძელში იყვნენ ჩაკუჭულები და მშვიდად ფშვინავდნენ.... მიშო და ლიზა იატაკზე იწვნენ და ისე ქონდათ ერთმანეთზე მოხვეული ხელები რო

თითქოს მასკარადზე

თითქოს მასკარადზე, სახე დამალული, ყველას გავუღიმებ, ტკივილ დაფარული, შენც დაგეხმარები, ჩემგან დაკარგული, მაინც ანგელოზი, თვალებ დანამული. აღარ მედარდება აქ რამ მიგვიყვანა, აღარც ის მაფიქრებს რას იტყვის ქვეყანა, ოღონდაც იცოცხლე ჩემო ფარვანავ, მზეს