ბედნიერება გაზიარებით (დასასრული)

_ახლა გიყურებ და ვფიქრობ, ასეთი დიდი ჯილდო რით დავიმსახურე ღმერთისგან, რომ შენი თავი მე მარგუნა? - საოცრად გულწფელი იყო ამ დროს ავალიანი. შენგელიას მორცხვად გაეღიმა და თავი დახარა.

რა იქნებოდა... (11)

ვინმეს რომ ეკითხა რა არის ბედნიერებაო,იმ წუთში ვუპასუხებდი,რომ ჩემი ცხოვრებაა ბედნიერება,ის ყოველი წუთი,რომელსაც ლოლაძესთან ერთად ვატარებდი.ყველა დღე ერთმანეთზე უკეთესი იყო,აღარ სვამდა,აღარც მოსაწევს ეკარებოდა,სრულიად შეიცვალა,თბილი და მოსიყვარულე

ტანჯვით სავსე სიყვარული 2 (დასასრული)

ელენეს გათხოვების ამბავი რომ გავიგე,მინდოდა მომკვდარიყავი.სიცოცხლე აღარ მინდოდა,ბარში წავედი მაგრად გამოვთვერი,ჩემს ფულზე თუ მამაჩემის ფულზე შეყვარებული გოგო სახლში მოვიყვანე და გამოვაცხადე რომ ორ კვირაში,ზუსტად ელენეს და ბექას ხელის მოწერის დროს

იდუმალი

მეცნიერებმა დაამტკიცეს რომ ბიჭსა და გოგოს შორის მეგობრობა შეუძლებელია თუ ისინი ყოველ დღე ხვდებიან ერთმანეთს.სისუელეა მე არ მჯერა მაგის.ჩემი სიცოცხლის განუყოფელი ნაწილი ორი ბიჭი იყო,ობოლ გოგონას მათ გარდა არავინ არ მყავდა.პანსიონში ვიზრდებოდი და

ჩემიდან ...შენამდე

ცხოვრებაზე ხელი რომ ჩავიქნიე , სწორედ მაშინ მოხვედი , შემოდგომაშეპარული თვალის ფერით და ოქტომბრის მზეზე უფრო თბილი ღიმილით. მოხვედი , ჩემი აცრემლებული სახე ცხელ ხელისგულებში მოიქციე და ჩამისახე იმედი , იმედი იმისა რომ ერთ გაღიმებას , ერთ ჩახუტებას

უხილავი ძაფი (2)

-აუისე გუშინ რანაირად გავარდა ნიცა რაღაც ნიტოდ ტოო (ნიკო) -ხობრატ მეც შევამჩნიე მარა გუშინ აღარ გავეკიდე დღეს ვკითხავ (ლევანი) -შეისირო ვაჩე რასგდიხარ ჩუმად (ნიკო) -რაგინდათ? მეჩქარება წავედი მე (ვაჩე)

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, 6 - დასასრული)

- მე სულ შენთან ვარ ისეც, - გაუღიმა და განაგრძო: - მაგრამ შენ თუ ამით უკეთ იქნები, დავესწრები ოპერაციას! ნატროშვილმა გაუღიმა და აკოცა. უკვე სასწაულად ენატრებოდა მამაკაცის სითბოს ყველა წერტილში შეგრძნება. ენატრებოდა და მიიღო კიდეც, ამდენი ხნის

ტკივილამდე მენატრები...

მენატრები...აი იცი როგორ მენატრები,ისე როგორც ტკივილამდე მონატრება შეუძლია ადამიანს.ისე როგორც სიყვარულით სავსე მონატრები შეუძლია გულს,ისე როგორც ლოდინით გადაღლის შეუძლია მონატრება.არ ვიცი,არ ვიცი კიდევ რითი გამოვხატო ეს აუტანელი ტკივილი რომელსაც

ჩანახატი თავი პირველი

]უჩვეულოდ ცხელი ზაფხული იდგა თბილისში. ქალაქი თითქმის დაცლილიყო მაცხოვრებლებისგან. ქუჩაში კანტი-კუნტად თუ შენიშნავდით მოძრაობას. სიცხისგან შეწუხებული ჩვიდმეტი - თვრამეტი წლის მაღალი, ოდნავ ბეჭებში მოხრილი, ქერა ყმაწვილი ჯიბეებში ჩაწყობილი ხელებით

Chocolate 17თავი

აეროპორტიდან გამოსული თბილისის ჰაერს ფილტვებში ღრმად ვუშვებ და ვხვდები,რომ აქაურობა სიგიჟემდე მომნატრებია.სამშობლოს სხვა სურნელი აქვს,დედაზე უფრო ტკბილი სურნელი.ბედნიერებისგან გული საგულედან მიხტება და სახეზე ღიმილი არ მშორდება.უკვე ვიცი,რაც არ უნდა