ღამის აივნის შეხვედრა, ანუ რაც გინახავს კიდევ ნახავ! (თავი 10)

„ვეჭვიანობ თუ მეჩვენება?“_გაბრაზებით ვეკითხები ჩემს თავს, თან მრისხანე მზერას ვავლებ არემარეს.-ბატონო ტატო, ხომ ვერ მეტყვით რომელი საათია, თორემ საღამოსთვის ძალიან მნიშვნელოვანი გეგმები მაქვს._აზარტული ტონი მერევა ხმაში.-და ხომ

იდუმალი 2

-ჯესი! ჯესი ძალიან გთხოვ გაიღვიძე!-ჩამბლუყუნებდა ტომი ყურში და მძაფრად ვგრძნობდი არყის სუნს. -აქ ვინ შემოგიშვა შე ლოთო ყარხარ !-გაბრაზებულმა ვუთხარი და თავიდან მოვიშორე.-ჩემი ძმა ჩამოდის და უნდა დავხვდე,მეჩქარება

our hands 12

მოიწია და კისერში მაკოცა, ტანში დამაჟრჟოლა და გამეღიმა მის საქციელზე -გაჩერდი ახლა თორე გულიკო გვცემს.- მხარი ავიქნიე და მოვიშორე -მმ, ძნელია გაჩერება.- წაიზლუქუნა და ფეხზე ადგა, ხელი გამომიწოდა და მეც ამაყენა-წამოდი გარეთ და

შენ ჩემი სასწაული ხარ! 6

მთელი ღამე თეთრად გაათენა ანდრონიკაშვილმა ყველაფერზე ერთად ფიქრობდა.ძალიან მგრძნობიარე იყო ამას ისიც ერთვოდა რომ თავისი საყვარელი დაიკოსგან შორს მოუწევდა ყოფნა.როგორ არ სურდა ამ კაცთან დარჩენა,როცა ისიც ახსენდებოდა

ბატონო გამომძიებელო (სრულად)

-სახლში ვიყავი-ამ ისტორიით უკვე უთვალავჯერ მოყოლით პოლიციის თანამშრომლებისადმი, მანამ სანამ გამომძიებელი წარსდგებოდა ჩემს წინაშე, დაღლილმა ამოვისუნთქე და განვაგრძე.- საათი დაახლოვებით 7 საათი იქნებოდა. შვიდიდან რვის

Blow Up/1

ვუყურებდი, თვალმოუშორებლად ვუყურებდი და ნელ-ნელა მთელ სხეულზე მეკიდებოდა ცეცხლი. აუტანელი სურვილი მიპყრობდა, ერთდროულად ყველაფრის სურვილი. არადა, როგორი პატარა იყო, როგორი უმწეო. იჯდა და ჩაის სვამდა. ერთადერთი იყო იმ პატარა კაფეში, ვინც მარტო იჯდა

ცივი სხეულები 3

უკვე გათენებულიყო,მაგრამ ბიჭს მაინც წიგნში ჰქონდა თავი ჩაქინდრული და კითხულობდა.თვალები სასიამოვნოდ უციმციმებდნენ.წარბები კი მაღლა ჰქონდა აშვერილი და ტუჩებს იწვალებდა. წიგნი ხმაურით და დიდი ზარზეიმით დახურა

"რწმენა"

ერთხელ ერთმა ჭკვიანმა პროფესორმა, უნივერსიტეტში ერთ-ერთ სტუდენტს დაუსვა შეკითხვა:პროფესორი: -ღმერთი კარგია?სტუდენტი: -კი. პროფესორი:-ეშმაკი კარგია?სტუდენტი: -არა.პროფესორი: -მართალია. მითხარი ერთი შვილო, არსებობს

ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?! (9)

შუაღამე იყო, კარების გაღების ხმამ რო გამოაფხიზლა... თხელი პიჟამოების ამარა ვიწქი დიდ ლოგინში და გაყინული სხეულის გათბობას ვცდილობდი... ფეხის ხამაზეც კი ვცნობდი დამიანეს უკვე, თვალები მაგრად დავაწირე ერთმანეთ და რაღაცის

მშვენიერი ლედის ვნებიანი ღამეები -12- დასასრული

ბედნიერებიდან უბდურებმდე,ერთი ნაბიჯიაო ამბობენ,მართალი ყოფილა...აკანკალებულ ხელებს ყელზე ვისვამ,ისეთი გრძნობა მაქვს თითქოს ვიხრჩობი.მუცელში იმედგაცრუება და ზიზიღი მიბუყბუყებს,მინდა ვიკივლო,ვიტირო და ემოციებისგან დავიცალო,