ნაკვალევი მეორე ნაწილი (9 თავი)

ტაქსს ვაჩარებთ და ვახოს მიერ ნახსენებ რესტორანში მივდივართ. არ ვიცი რას ველი ამ სტუმრობიდან. უბრალოდ მინდა ძველი მეგობარი მოვინახულო. რატომღაც იმედი მაქვს, რომ იქ ჩემი ტკივილის წამალს მივაგნებ. თითქოს გზა აბნეული ხსნას ვეძებდი და

მე ვარ კატალეია(4თავი)

საშინელი ტკივილი განვიცადე, ტკივილი რომელიც ტერორისტებმა მომაყენეს... ტვინი მაშინვე გამეთიშა მაგრამ არსებობდა ერთი რაღაც. თეთრი სხივივით დამტრიალებდა თავს და მისკენ მივყავდი.- მე იქ მელოდებიან! არ წამიყვანო გთხოვ! - ვევედრებოდი ამ შუქს.

პირველი დეკემბერი

მე ვუყურებდი, როგორც დღევანდელ ტელევიზიის ეკრანს მწვანედ ანათებს ამ ბოლო დროს სულ ხო და ასე ხდებოდა მანამ სანამ დედაჩემმა მამაჩემი არ მოკლა უგულო გახდა მგონი სწორედ იმ დღეს პირველი დეკემბერი იყო უჩვეუულოდ გათოვდა თბილისში

სასახლის მიღმა ყველაფერი სხვაგვარადაა

იდუმალებით მოცული მისტიური სასახლე, მისი წარსულისა და მასში მცხოვრები ოჯახის ისტორი. რა უხარიათ რა წყინთ, რისთვის იბრძვიან ამსასახლეში მცხოვრები ყველა თაობა. ინტრიგების ხლართვა და სასიყვარულო ტრაგიკული ამბები.

ჯანდაბაშიც წასულხარ ხომ გაგიგია აქაც მევარ და იქაც მევარ

ცხოვრება არც ისე ხანგრძლივია რომ ისე იცხოვრო როგორც ხალხი ამბობს ამიტომ არის რომ ხალხის აზრი და არასდროს ვულსმენ მათ იმიტომ რომ განმსჯიან სულ ხალხს რაც სურს იმას ამბობს და იჯერებს და არა იმას რაც სიმართლეა სიმართლე ხო ყოველთვის მწარეა, ამიტომაა რომ

მე ის აღმოვაჩინე [2]

-ჰეი შენ! "სიმპაწიაგა"!- გასძახა ბარბარემ და ახარხარებულ გიორგის ყურადღება არ მიაქცია - მოდი ერთი მასაჟი გამიკეთე წელზე თორე დავინვალიდდი ქალი - ამოილაპარაკა დამანჭულმა და სიმთვრალით გათამამებულმა. ბიჭის ირონიული მზერაც კი ვერ მოქმედებდა მასზე

როცა ქარია გარეთ (3 თავი)

დილით ადრე გამეღვიძა. სასწრაფოდ ჩავიცვი და ყავა დავასხი ფინჯანში. წიგნი ჩანთაში ჩავდე, შემდეგ აბაზანაში შევედი და მოვწესრიგდი. მზად რომ ვიყავი ყავაც გაგრილებული იყო. დავლიე, პალტო ჩავიცვი, ქუდი დავიხურე, ფეხსაცმელი მოვირგე და ჩანთა ხელში დავიჭირე.

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (9)

- იმიტომ, რომ უკანასკნელმა გარემოებებმა იქონია გავლენა! - მაშინ, ჩუმად ვიქორწინოთ... - ისევ ჩურჩულზე გადავიდა, თითქოს კვლავაც კონფიდენციალურ ინფორმაციას გასცემდა. - ჩუმად? - ეცინებოდა ისევ, სახე კი უაზროდ ენამებოდა ცხელი ცრემლებით.

რა იქნებოდა... (1)

ნოემბრის სუსხიანი საღამო იდგა,გზაზე გადავდიოდი აკანკალებული,შიშით კი არაფრის მეშინოდა უბრალოდ ისე ძალიან ციოდა,რომ ერთიანად მტეხდა ტანში და სიცივე ტკივილს მაყენებდა.უეჭველი მოთოვდა ამსაღმოს,და მე როგორ ძალიან მიყვარდა თოვლი,სიბნელეში დავუყევი ჩემი

Chocolate 10თავი

-გამატარებ?-ვეკითხები და ვუღიმი,ვუღიმი,მაგრამ ვგრძნობ მიჭირს,მიჭირს ცრემლების შეკავება.ხმას არ იღებს,მხოლოდ მიყურებს,დაჟინებით. -სარა-მისი თბილი ხმა მთელს სხეულზე მედება და მინდა მთელი ხმით ვიყვირო,როგორ მენატრება,როგორ მინდა მისი შეხება.-რაღაც უნდა