თუ ეშმაკი გზას მოგიჭრის (სრულად)

ასე ხდება ხოლმე! ყველაფერი შესაძლოა ერთ წამში, თვალის ერთ დახამხამებაში დასრულდეს. ასეა მოწყობილი ეს სამყაროც და ადამიანთა მოდგმის ტვინის მექანიზმი. შეუძლია სრულიად უცერემონიოდ გადაგისროლოს ნაგვის ურნაში.

დედამიწიდან კოსმოსამდე

როგორც იქნა გათენდა ეს დღეც.მე ბარბარე ჯავახშვილი ვარ,17 წლის.დღეს 15 სექტემბერია რაც იმას ნიშნავს, რომ დღეიდან ჩემი ტანჯვა იწყება.სამწუხაროდ,თუ საბედნიეროდ მე-12 კლასში ვარ და როგორც იქნა დღეს ვნახავ მონატრებულ კლასელებს.მთელი ერთი კვირაა ამ

შოკოლადისფერი “ნაწილი მეორე“ თავი 13

-დამშვიდდი,ხო ხედავ უჩემოდ ვერაფერს აგვარებ,-გაეცინა. -ზედმეტი არ მოგივიდეს,-მივუგე მე. -გახსოვს რომ მთხოვე კიდევ ჩამიხუტეო,აი კიდევ ჩაგიხუტე.სულელო!

ისევ შენ..(4)

დილით ჩემდა გასაკვირად ადრე გამეღვიძა და უნიში წავედი. ლექციებს დავესწარი, რამდენიმე ბავშვი გავიცანი და ისიც კი გავარკვიე რომ სალის საუკეთესო დაქალი ნატა ჩემთან ერთად სწავლობდა, ეს გოგო საშინლად გავდა თავის დაქალს, ყველას კისერზე ეკიდებოდა. ასეთუ

მე მომინდა ..5

მეორე დღეს ტრადიციული სამზადისი დაიწყო, ნინი ემხარებოდა ყველაფერში, რესტორანიც ნინიმ დააჯავშნინა, დილით საშინლად გაბრაზდა როცა დედამისმა უთხრა რომ ვერ ჩავიდოდა ბაბუამისის გამო, ისედაც ა უყვარდა ეს კაცი და ახლა ხომ სულ შეჯავრდა, მოკლე კრემისფერი კაბა

ვამპირების აკადემია (თავი 2)

ეშვების მოახლოებასთან გულმა ბაგაბუგი დამიწყო.ერთდროაულად ამიტანა შიშმა და მოუთმენლობამ, რომელიც განსაკუთრებით მძულდა მგარამ ვერაფერს ვუხერხებდი.ამ სისუსტეს ვერ ვერეოდი.ეშვები ღრმად ჩამესო და ტკივილისგან წამოვიყვირე თუმცა შემდეგ ტკივილი

ქორწინება კონტრაქტისთვის (6 თავი)

ხელში ვყავდი აყვანილი, მონოტორულად მიკოცნიდა ბაგეებს, ზედა და ქვედა ტუჩებს ერთმანეთს ნაზად ანაცვლებდა, ასე ვნებამორეულმა აიარა კიბეები და თავის-უკვე "ჩვენს" ოთახში შემიყვანა. მკოცნიდა და ნელ-ნელ უახლოვდებოდა საწოლს, ერთი ხელი ჩემს ფეხს ააყოლა და

ჩემს ქორწილში შენ იქნები პატარძალი! -7-

გზა თანდათან მაღლდებოდა,ვინ მოსთვლის უკვე რამდენჯერ დამიცდა ფეხი აღმართზე ასვლისას.ჩემთვის,ჩუმად ვბუზღუნებდი და წვალებით მივყვებოდი მიშოს რომელსაც,სულაც არ ეტყობოდა რომ სიარული უჭირდა. -ევა!-გამომაფხიზლა მისმა ხმამ და მივხვდი რომ შუაგზაში ვიდექი და

მთვრალი ალუბალი 1

დილა ჩვეულებრივად იწყება... ისევ უჩუმრად ჩავდივარ კიბეებზე და გასასვლელისკენ მივიპარები. მინდა ხმამაღლა ვიხუვლო, რომ ვერავინ დამინახა და ''გამამხნევებელი'' ლექციისგან გადარჩენილი ვარ, მაგრამ დედის ხმა მამცნობს, რომ სიხარული ჯერ ადრეა. -ლილია! რას

Chocolate 5თავი

ხო უნდა გატკინო,საშინლად,მწარედ,მინდა დაგეუფლო,მინდა გაგაწვალო,მინდა ჩემი იყო,მინდა შეგშალო-მკლავებს მხვევს და თმაში თავჩარგული ვნებისგან ათრთოლებული მეჩურჩულება. -რატომ?რატომ?-მეც ვნება მერევა, ჩურჩულზე გადავდივარ. -იმიტომ რომ ჩემი ბედისწერა