რა ავირჩიო სიკვდილი თუ სიცოცხლე?

-განგა, ადექი ახლავე, შენთვის დავაყენე მაღვიძარა.-ოთახში დედა შემოვიდა, და თავზე წაფარებული საბანი გადამაძრო.-საღამური კიდევ არ გაცვია?-დამიკივლა ქალბატონდა ქეთიმ და ჩემს ამოჩემებულ, უკვე საკმაოდ გაცრეცილ მაიკაზე მიმითითა. -ამას რას ერჩი დე?-თვალებ

სამუდამოდ ჩემში დარჩები(6თავი)

-მოკედ, ნიკა დავფიქრდი იმაზე რაც ორი დღის წინ მითხარი, ორი დღეა სულ მაგაზე ვფიქრობ და მინდა ბოდიში მოგიხადო, რომ ამდენი ხნის განმავლობაში ასე ცუდად გექცეოდი. არასოდეს გიკარებდი, შენი საქციელი ყოველთვის მაღიზიანებდა, მაგრამ ეხლა ყველაფერი პირიქითაა,

...

წლები რომ გავა და მისი ჩახუტება რომ გაგახსენდება. იმედი რომ აღარ გექნება მასთან ჩახუტების. რომ უყურებ და ხელები გეყინება. საკუთარ გულისცემასაც რომ ვერ გრძნობ და ემოციასაც რომ ვეღარ მალავ. აი ცრემლები რომ მოგდის და უკანასკნელი ძალებით იკავებ.. ამ დროს

საუკეთესო მელოდია

ფერადი ილუზიებისთვის ახლახან მივხვდი ხო აქამდე არმჯეროდა რომ თუ ადრე დავწვები ადრე ავდგები, ან პირიქით მე ეხლაც არმჯერა, მაგრამ პრაქტიკამ დაამტკიცა რომ ჯანსაღი ძილი ჩემს დეპრესიას კი არ კურნავს, არამედ პირირქით წიხლებიდ ადგება და ტკენს _ხო ტკენს

ბარიერი. -19-

-ყველაფერი ძალიან კარგად იცოდი, ჩემი გამწარება გინდოდა. -აქ უკვე წამოვენთე და ვეღარ მოვუთმინე.

შენს მერე..

იცი როგორ მენატრები? ვერც კი წარმოიდგენ.სადღაც, სულის სიღრმეში ყრუდ მტკივა შენი არყოფნა. სიცარიელეს არ ვგრძნობ რატომღაც.მხოლოდ სევდა, რაღაც საოცრად ბნელი და მძიმე.გიხსენებ და ყოველთვის როცა გიხსენებ მეღიმება,ვერასდროს, ვერასდროს ვტირი.არადა ყელში

უსახელო (თავი 5)

გავიდა ერთი კვირა. დემე აღარ გამოჩენილა. პირველი ორიდღე ველოდი როდის გააჩერებდა მის შავ მანქანას ჩემი მანქანის გვერდით. შემდეგ დამავიწყდა. აი ასე უბრალოდ. ვინმეს რომ ეკითხა დემე აღარ გამოჩენილაო ვეტყოდი ეგ ვინ არისთქო, ისე ვიყავი უკვე სამსახურის

არ გადამეჩვიო (ნაწილი 4)

დღეები გადიოდა ის ქალბატონი კი თავის ბოღმას ისევ და ისევ ანთხევდა ჩვენზეეეე ყველაფერს აკეთებდა რომ ეჩვიი გაეჩინა მაგრამ მადლობა ღმერთს გასარკვევი გაირკვა და აღმოჩნდა რომ ჩემი დემე სულაც არ მატყუებს და თვითონაც ბოღმის მსხვერპლია. -პატარა რას შვრები

ისევ შემიყვარე (2)

ცხოვრება თიტქოს უფრო უკეთესი გახდა,ტკივილიც ნელ-ნელა ქრებოდა,თუმცა ვიცოდი ნიკას ერთი სიტყვა და გამოხედვა საკმარისი იქნებოდა ჩემი გულის ასაჩქროლებლად.ჩემი დაალეკოს მიმოწერა კი უსასრულოდ გრძელდებოდა, შემდე უკვე ტელეფონზეც გადავედით. ახალ წელს

მწერლის ღამეები(თავი7)

მანქანაში საქონელივით შეჭეჭყა ქალი და კარები ჩაკეტა. -მირანდა შენი დედაც..-გაღიზიანებულმა მოიკიდა ხელი ლოყაზე და ქალის ფრჩხილების ნამუშევარი რიგიანად შეაფასა..-რა ნაგავი ხარ!..-უკვე საუბრის ტონიც შეიცვალა და მისუსტებულ ქალს მხარზე ხელი მოუჭირა.