ბოლოს მაინც ჩემთან იქნები!!!(5)

დილას უცებ წამოვხტი,გიოც გავაღვიძე,ვისაუზმეთ. მალე სანდრომ დაურეკა.-ხოო სანდრო..კაიი-ტელეფონი უკანა ჯიბეში ჩაიდო და მე გამომხედა.-რაო?-ვკითხე.-ჩაამოდითო-გამიღიმა,ოთახს თვალი მოვავლე ჩემს პატარა ჩანთას ხელი დავავლე და დაბლა ჩავედით. ყველა აქ იყო

მოგონებების ზღვაში "6 თავი"

სახე გაფითრებული, დაბნეული მისჩერებოდა ნინიასა და მის მუცელს. გაუბედავად წაიღო ერთი ხელი ნინიას სახისკენ, მეორე კი მუცლისკენ. თითქოს ვერ იჯერებდა ნინიას მის წინ დგომასა და მის გამობერილ მუცელს.ნინია ერთიანად აკანკალდა დემეს შეხებაზე. პატარებმაც

ბედნიერია გოგონა?! (9)

დილით ისევ სებასტიანის ხმა მაღვიძებს:- ლორა გაიღვიძე, უნივერსიტეტში მიდიხარ! - უკვე სერიოზული ხმა ჰქონდა.უხმოდ ავდექი და სააბაზანოში შევედი. იქიდან მალევე ჩაცმულ-დახურული გამოვედი. სებასტიანი ისევ ოთახში იყო და კარადას ქექავდა.ზედაც არ შევხედე ისე

ბინძური ტყუილი ანუ როგორ გახდა მასთან სექსის მონა (3)

ბარბარე რაღაც წკრიალის მაგვარმა მოაფხიზლა. ისე ჩასთვლემია ვერც მიმხვდარა. მაშინვე წამოხტა საწოლში და ირგვლივ მიმოიხედა. ლექსომ ძლივს გაახილა ტვალები და ტელეფონი მოძებნა იატაკზე. ეკრანს დახედა და სახე ეცვალა. მერე პასუხის გაცემის გარეშე

ისე მჭირდები, როგორც ჩაის ერთი ჭიქა წყალი 13

-აღარ ვიცი რა გავაკეთო, უკვე 3 დღეა ვეძებ და კვალსაც კი ვერ მივაგენით-ჩამწყდარი ხმით ვუთხარი ნათიას და თავი დავხარე -აუცილებლად ვიპოვით, ვერსად ვერ წავა-გამამხნევებლად მიჩურჩულა ნათიამ და ჩამეხუტა. მეც მოვხვიე ხელები და ოთახში შემოსულ აწკმუტუნებულ

შემიყვარე თუ გაბედავ (5)

მე მეგონა მხოლოდ აქ მოგიყვანდა დაეს შემოგვყვა კიდეც და წასვლას აშკარად არ აპირებს. წარბაწეული გავხედე მიხვდა და გაეცინა.–თქვენი თავი ჩამაბარეს დაკიდევ გაეცინა.ვიღაცას კარგი ოჯახი ვეგონებოდით ისე დავდიოდით. პარკში საკმაოდ ბევრი ხალხი იყო. სრულიადაც

მხსნელი 13

ნერვებმა მიმტყუნა და მანქანის კარები რომ გამოაღეს გონება დავკარგე. თვალები რომ გავახილე დედა დავინახე და ტირილი ამივარდა. ყველაზე უკეთ გამოსდიოდა ჩემი დამშვიდება. როცა ვეხუტებოდი და მის გულისცემას ვგრძნობდი ჩემდაუნებურად ვეთიშებოდი სამყაროს. ასე

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[1]

გოგონა,რომელიც ჯერ კიდევ დედის არასწორი ქორწინების მსხვერპლია..ნარკომანი და ლოთი მამა,რომელმაც ბავშვობა ჩაუმწარა და ახლა მშვენიერ წლებსაც ართმევს..დგება დღე და გოგონა არჩევანს აკეთებს...მის წინ უკვე ცხოვრება თავისი მთელი სირთულეებითაა წამოჭიმული..

ჩვენ თუ არა ჩვენი შვილები მაინც იქნებიან ერთად (სრულად)

ჩქარი ნაბიჯით მიუყვებოდა სასაფლაოსკენ გზას, სწრაფად გააღო სასაფლაოს კარები და თვალებით დაუწყო ძებმა უკუნით სიბნელეში მუხის ხეს, რომელიც შუაგულში იდგა. გეზი ხისკენ აიღო, ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავდა, მაგრამ ახლა არავინ და არაფერი აინტერესებდა ლუკას

დაფიქრდი - 1

დილის ხუთი საათი ხდებოდა სადარბაზოში ფეხის ხმა რომ გავიგე, კიბიდან წამიერადვე წამოვხტი და კიბეებს ჩავუყევი. თავბრუ დამეხვა და ოდნავ წავბარბაცდი. ბიღაც ბიჭი იდგა. შემომხედა. -აქ ცხოვრობთ? -არა, ბიძაშვილთან ვიყავი სტუმრად. -მგონი ნასვამი ხართ და