"გპირდები" - (18) - მეორე ნაწილი

სახლში რომ მივედი მზადება დავიწყე მეორე დღისთვის, ხვალ ხომ სკოლაში მივდიოდი. გარდერობი გამოვაღე შავი ჯინსი, შავი მაიკა და შავი მარტენზები, ხვალ ამას ჩავიცვამდი. ყველაფერი შავი, სანდროს დაღუპვის შემდეგ ერთი თეთრი მაიკაც არ მცმია, და გარდერობში ტრუსიც

მე შენ აგირჩიე, პატარა ქალბატონო! 2

-ეგღა მაკლია, გოგო გვერდით გყავს და ჩემთან რა გინდა? ასეთი გგონივარ თუ რა?-მომისმინე გოგონი, შენნაირ მახინჯს რომ ჩემნაირი ცეკვას შეთავაზებს მადლობა უნდა თქვას. აი ეს ვეღარ ავიტანე და ისე ძალიან ვლეწე როგორც არავის არასდროს. ყველა ჩვენ გვიყურებდა და

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 42)

ლელუკა ჩემთან წავიყვანე, დღეს ჩემთან დარჩი თქო ვუთხარი, ისიც დამთანხმდა, ხვალ ჩვენი ძველი მეგობრის დაბადების დღეა და ამიტომაც პირდაპირ ჩემიდან წავიდოდით, გოგოებმა უარი განაცხადეს, ეხლა ვერა და მერე წამოვალთო, არანაერმა ხვეწნამ და მუდარამ არ გაჭრა.

უსახელო გრძნობა (5)

-რეზი აბულაძე-ამის გაგონებაზე ნინა გაშტერდა. სახეზე ფერ არ ედო მკვდარს გავდა. რეზი! მისი რეზი მაგრამ.. გაბრაზებული რომ იყო? მერე რა? იქნებ რეზიმ ბოდიში მოუხადოს? მაგრამ ნიკა? ხომ მოწონს? არა არა! ხვალ ცხუბი არ ატყდეს და მეტი არაფერი მინდაო გაიფიქრა.

უწესო გრძნობები (3)

_ტკივილმა , საძაგელმა ტკივილმა გამოაფხიზლა და სახეზე შეხებამ , ვერგაიაზრა რახდებოდა ვერც იმას მიხვდა, რატომ აცლიდა უცხო სხეული მთელს ენერგიას და უსასრულობაში ექაჩებოდა, ვერაფერი გაეგო თვალების გახელაზე კი უბრალოდ არფიქრობდა იმდენად მტანჯველი იყო

ტკბილი სამაგიერო (2)

ხელის კვრით მოიშორა მასზე აკრული სხეული,თვალებში ჩააშტერდა და მერე გაშლილი ხუთი თითი მოხვდა სახეში ბატონ კონსტანტინეს. -გემრიელო-ტუჩები გაილოკა მამაკაცმა და კმაყოფილმა ჩაიღიმა. ვისღა ახსოვდა იქვე,პირდაღებული და აკანკალებული ლელი რომ იდგა. -მოდი

გამყრელიძე (19)

პროლოგი: რაც არ უნდა უარყოთ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი როცა გინდათ რომ ვიღაცას ძალიან მაგრად უყვარდეთ დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის. მაგრამ გამოცდებისთვის ბევრი სამუშაო მაქვს. იმედია მოგეწონათ. თქვენი კომენტარები მაკლია ,თვალებს რომ

მე მოვედი...

მე მოვედი... მე სწორედ მაშინ დავბრუნდი ,შენ რომ აღარ მელოდი.მოვედი და დიდხანს ვიდექი შენი ფანჯრის ქვეშ, წვიმდა ..იმ ღამით უსაშველოდ წვიმდა, წვიმის წვეთები ქაოსურად ეცემოდნენ სახურავიდან ..და მე ვიდექი სრულიად მარტო , სველი ,წვიმით და არამხოლოდ -

მეფის დედოფლის პოეზია

მე გამარჯვება კი არა–დიდი სიყვარული მაბედნიერებს, რომელსაც ყოველდღე განსხვავებულად და თანაც უფრო და უფრო მძაფრად ვგრძნობ ,,ჩემი მეფისაგან’’.. ის ყოველდღე მიმეორებს ამ სიტყვებს: ,,გახსოვდეს, რომ ხარ დედოფალი’’!..

ჩვენი ქორწინება ჯოჯოხეთია!!! (17)

ჩემს გონებაში ნათურა აინთო და ნაცნობი სახლისაკენ მიმავალ ნაცნობ ქუჩებს დავადექი... რამდენი ხანია აქ აღარ ვყოფილვარ, მომენატრა... ამ სახლში ხომ მუდამ სიხარული და სიყვარული სუფევდა...