ვერ დაივიწყებ

ვერც კი გავიაზრე ისე დამათენდა, გახევებული ვიჯექი სავარძელში და თვალს არ ვაშორებდი კედელს, ცრემლები შეუწყვეტლივ წყდებოდა ჩემს გუგებს, გზას იკვლევდნენ ჩემს აწითლებულ ლოყებზე და უტიფრად მეგლისებოდა ტუჩებზე მარილაინი სითხე.

ჯანდაბა! (სრულად)

-საათი არ გაქვს?- იკითხა ისევ.ისე თავისუფალი და გახსნილი იყო წამით დავვეჭვდი,ვინმე ნაცნობი ხომ არარის მეთქი.მაგრამ არა.საერთოდ არასდროს შემხვედრია ასეთი უცნაური გარეგნობის არსება.ჩემზე ორი თავით მაღალი,ზემოდან დამყურებდა

დრო

-არვიცი რავქნა, ან ლუკას რავუთხრა ან დედას, ან რა მოვიმოქმედო ღმერთოო… ვიჯექი და გაკვირვებულ მარიამთან და ტასოსთან ვწუწუნებდი.

ჩემი ბრალია (13)

მუშტი მაგრად დაარტყა იატაკს -არვიცი თავჩაქინდრული იჯდა გოგონა -მატყუებ! -იქამდე არასდროს მინახავს , არც სახელი ვიცი, არც სახეზე მახსოვს , მხოლოდ ხმა , მხოლოდ ხმა ჩამესმის მისი

მესამე წერილი (ნაწილი 1)

ქალაქის კიდეზე, ძველი სანაპიროს სიახლოვეს, დილის ქარი ისე აწვალებდა უძველეს ნანგრევებს, თითქოს წარსულის საიდუმლოებების გასაჯაროებას ცდილობდა. ანა, რომლის გონებასაც გამუდმებით მიჰქონდა მუქი ფიქრები, იმ დღეს სანაპიროზე მყოფი პატარა კაფესკენ გაემართა.

ზაფხულის წლები

მეგონა უთქმელად ჩამივლიდა და პირისპირ რომ აღმოჩნდებოდა, ჩემს არსებობას არც კი შეიმჩნევდა მაგრამ ისიც შეჩერდა. ჩემს წინ იდგა და მიყურებდა. ვინ იცის ამ წამს მე რა ორმაგ ტკივილს განვიცდიდი, მის მონატრებულ სახეს რომ ვხედავდი.

პიტნის კალო ( სრულად )

* * * რა სცხია ადამიანის?! შეგეშინდება ისე იცის უცხოობა. ბებიამისი რომ დავმარხეთ, განა ისეთი რა პატარა იყო, რომ ერთი არ უტირია. სხვები, რომ ღნაოდნენ, მაგას რა?! მიწისძვრა რომ იყო კიდევ?! ვითომც აკვანში დაგირწევია, სულ არ გამოსულა გარეთ.

სიყვარულის ნაპერწკალი სრულად

ნატალია, 28 წლის ფსიქოლოგი, ადგილობრივ ფსიქიური ჯანმრთელობის კლინიკაში მუშაობდა. იგი ყოველთვის ცდილობდა, რომ თავისი პაციენტების მიმართ არა მხოლოდ პროფესიონალიზმი, არამედ თანაგრძნობა და მხარდაჭერა გამოეხატა.

ვეძებ ისტორიას

ვეძებ ისტორიას, დიდი ხნისწინ დაიდო, ბიჭს ქვია თორნიკე, ერთად წავლენ თურქეთში, მათი ერთად ყოფმა ხანმოკლე აღმოჩნდა ეს ბიჭი გაქრება

ბედისწერის ძალა (15)

_ ჟასმინ, კარგი რა უბრალო ხუმრობის გამო, ამას ნუ იზამ.- უთხრა იაგომ. - ნუ ართულებ შვილო, ყველაფერს. _ არა, ეს თემა აღარ განიხილება, სანამ ასე მოიქცეოდით მანამ უნდა გეფირათ ამაზე. - უთხრა და თავის ოთახისკენ გაიქცა. _ ჟასმინ!