სულს მოგცემ - 2

ხელით ანიშნა ანანოს ირაკლის და კოკას რომ ან ახლავე მივიდოდნე მასთან და აუხსნიდნენ რას აკეთებდა ეს კერნკერჩო აქ ან არადა ყელს გამოჭრიდა ... -რა იყო გოგო - როგორც კი ყველა მასთან მივიდა მაშინვე ანანომ დაიწყო ლაპარაკი ბიჭებს ხმა რომ გაეღოთ ერთმანეთზე

მეცამეტე თვე (1)

ისევ თავჩაქინდრული დაუყვა დაღმართს. ამ წვიმაში, არანაირი სურვილი არ ჰქონდა ატალახებული ტროტუარისთვის ემზირა. ბევრს უყვარს წვიმა, მაგრამ ამ "ბევრში" ანაბელ კალანდაძე არ შედიოდა. საერთოდ, ის არც ერთ დაჯგუფებას არ მიეკუთვნებოდა, რომელსაც საერთო მიზნები

სიყვარულის თავგადასავალი

წვიმიანი დღეა, როგორც ყოველთვის ვზივარ ფანჯარასთნ და გარეთ ვიყურები თნ ვფიქრობ.რაზე? არ ვიცი, ალბათ ყველაფერზე. მაინც რა ლამაზია წვიმა თითო წვეთი ეს ბრწყინვალე კაშკაშა.

მამის საყვარელი... 1

გოგონა ნერვიულად დაიარებოდა მისაღებში წინ და უკან,ხანდახან თუ მიუახლოვდებოდა ერთ-ერთ კარს და ცდილობდა გაეგო იქ რა ხდებოდა მაგრამ მის ყურთასმენას არაფერი სწვდებოდა. კარზე ზარის ხმა რომ შემოესმა იქით წავიდა და მისკენ რამდენიმე ნაბიჯის გადმოდგმის

OLd TIME....

ახლა უბრალოდ ემოციებმა იკლეს, ეს წვრილმანები ვეღარ მაბედნიერებს,უბრალოდ ღიმილს მგვრის სახეზე. ახლა ბედნიერებისთვის უფრო მეტი რამ მჭირდება და ამ მეტის მოპოვება ცოტა არ იყოს რთულია…

The psychopath (II)

ახლა,აქ,თქვენ წინ ვდგავარ... მე შეშლილის პერანგი მაცვია,იმ შეშლილის,ვინც იმაზე ადრე წავიდა ამ ქვეყნიდან,ვიდრე მას უნდოდა და ეს პერანგი,ამ სამყაროს ყველა შედევრს მირჩევნია... ყვირილი უნდოდა და ვერ ყვიროდა,კივილი უნდოდა და ვერ კიოდა,მხოლოდ იჯდა ერთ

ჩემი ქიმიის მასწავლებელი

არაფერი უთქვამს ისეთი რაც მის ბრაზს ან გაცხარებას გამოხატავდა.უბრალოდ მშვიდი,მშვენიერი თვალებით მთხოვდა მხოლოდ რამდენიმე წუთი მომესმინა მისთვის. არ მინდოდა დამეჯერებინა. ამიტომ გარეთ გასვლა ვითხოვე.პასუხსაც არ დავლოდებივარ ისე გამოვედი,ახლა კი

ბრმააა, ძვირფასო , სიყვარული .. !

მაშინ 5 კლასსში ვიყავი , როცა პირველად ჩემთან გადმოვიდა კლასსში , ჭკვიანი და უზომოდ ნიჭიერიი იყო , კარგი ხასიათის და გარეგნობის დათი ნიჭარაძე ! ძალიან კარგი მშობლები ყავდა , კარგი სწავლის მიუხედავად ძალიან ცელქი ბავშვი იყო , ამიტომ დედამისი იჯდა

უთარიღო დღეები (13)

კაფეში წავედით მე და დადეშელი. სიცივე კი იყო, მაგრამ ფეხით გავლიეთ კაფემდე მისასვლელი გზა, რომელიც გოგინაშვილების სახლიდან სულაც არ იყო შორი. ხელი გადამხვია და ასე სანახევროდ ჩახუტებულები მივდიოდით ქუჩაში. შეგრძნება იყო რაღაც დაუვიწყარი,

ოცნებები ხდება!!!- ანუ ბრძოლა გრძელდება(1)

1995 წლის თებერვალი.შესანიშნავი თვე. ზამთრის ბოლო თვე. როდესაც დედამიწის ზედაპირი თეთრ საბანს გადაიფარებს, როდესაც ეზოო ბავშვების ჟრიამულმა მოიცვა, როდესაც გადაპენტილია არე-მარე, წყვილები თოვლის ფიფების ქვეშ სეირნობენ. ზოგითვის სიყვარულის, ზოგისთვის