პირველი ღამე - 8

-არ ვიცი ... - უკმაყოფილო სახით ამოიფრუტუნა და მომლოდინე თვალები შეანათა მამკაცს ... -რა გინდა აბა ? - იცოდა უკვე ეს მზერა რასაც ნიშნავდა და იმასაც კარგად ხვდებოდა რომ ეს ნიშნავდა "მარწყვი მინდა"-ს - კარგი ხო ეხლავე მოგიტან - ღიმილით წამოდგა და

ზეცაში დაწერილი ბედი (თავი 5)

მთელი დღე თორნიკეზე ვფიქრობდი, ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდა, თვითონ დამშორდა აღარ მიყვარხარო, ეხლა ყვავილებს მიგზავნის და თან მეუბნება მიყვარხარო თან ამავე დროს სხვა გოგოებთან ერთობა. აქამდეც ვიცოდი, რომ მთლად კარგი ბიჭიც არ იყო, მაგრამ მაინც მიყვარდა...

წითელი ფეხსაცმელი [8]

«მე მიყვარს იგი… მე გიგი ახვლედიანი მიყვარს…» _ კარგა ხანს ჩურჩულებდა თავგზააბნეული.დრომ, როგორც ჩანს, შეაჩერა სვლა, მერე კი საერთოდ გაჩერდა… არ ახსოვს ნიას, რამდენ ხანს იჯდა სააბაზანოში, შეიძლება მხოლოდ რამდენიმე წუთი, ან იქნებ, მთელი

კაი ბიჭის გოგო ხარ(თავი მეორე)

-სანდრო მოვიტაცოთ?-(ერთ-ერთი სანდროს ძმაკაცებიდან) -რა? ვინ?-(მარი) -არცკი გაბედოთ მოახლოვება.-(კბილებში გამოვცერი და სანდროს მივაშტერდი) -ეეე, ჩემი ძმა მანდ რა ხდება?(გავიგონე ჩემი ძმის ხმა.) გავიხედე და დავინახე ვაკო და მისი ძმაკაცები ჩვენსკენ

ამდენ ფიქრს, როგორ იტევს გული

მოკლედ, სად გავჩერდი.. საღამოხანი იყო, როცა მზადება დავიწყე, რომ მასწავლებელთან წავსულიყავი. ჩავიცვი, თმა ავიწიე, ჩანთა მხარზე გადავიკიდე, სახლის კარი გამოვიხურე და კიბეებს დავუყევი, სადარბაზოდან გასვლას ვაპირებდი, როცა შევამჩნიე რომ წვიმდა,

ღმერთმა შენი თავი მაჩუქა (თავი 3)

ნერვიულობისგან დილის 7 საათზე გამეღვიძა და ვეღარ შევიბრუნე ძილი. ავდექი და მომზადება დავიწყე, ვიცოდი ძალიან ადრე იყო მაგრამ სხვა ვერაფერს ვაკეთებდი. შავი ჯინსები და თეთრი ზედა ჩავიცვი, შემდეგ კი სამზარეულოში გავედი და ვისაუზმე. შემდეგ სოციალურ

ცხოვრების გემო (3,4)

ძირს დაგდებული უცნობი რომ დაინახა კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა უგულავას და ვნებიანი მზერით ათვალიერა მერი,ის კი იდგა გაოცებული ხმას ვერ იღებდა,მალე ყველა მათ ირგვლივ მოგროვდა -მშვიდობაა ძმა?-გადახედა კასპერამ -კი ძმა-ტუჩზე თითი გადაისვა და

*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან (სრულად)

სიყვარული? არ ვიცი. სიყვარულის დღემდეც არ მჯერა. სამაგიეროდ მჯერა დემეტრესი, მჯერა ჩემი "თითქმის-ქმრის" რომელიც ახლაც გვერდით მიწევს და გემრიელი ძილით გმინავს. მჯერა ჩვენი ბედნიერების და უაზრო გრძნობების რომლებიც ყოველ დღე ახალ ახალ სახეს იჩენენ.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [5]

სამი საათი მასთან ერთად პარკში ვსეირნობდი. არ ვიცი, იქნებ მეჩვენებოდა, მაგრამ მასში ცვლილებები შევნიშნე. ადრე თუ თბილად მეხვეოდა და სულ შუბლზე მკოცნიდა, ახლა მხოლოდ ახლოს დგას. ხმას იშვიათად იღებდა, ეგეც უმეტესად არჩილის კომპანიას ეხებოდა. თავს

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [9]

-აბა რა უნდა ჩემს ჩემპიონს, მამამ რომ მოუტანოს?_ ისეთი თბილი ხმით და ღიმილით კითხა ყიფიანმა, რომ ანა მალევე მოლბა და თავისი სურვილების სია ჩამოურაკრაკა... -კაი, მე მაშინ წავალ და შენ ოთახში ადი, ფეხზე არ გაცვია და გაცივდები_მუცელზე მოეფერა და