ბავშვობიდან დანგრეული ცხოვრება-ანუ გავხდი მეძავი (თავი 9)

გოგონაზე რომელმაც ბავშობიდან არასწორი ნაბიჯი გადადგა და არასწორი გზა აირჩია..დილის 9 საათზე გავახილე თვალი,როდესაც ჩემი ქმარი ოთახში ვერ დავინახე ბავშვისაკენ წავედი, ისევ ეძინა, ძიძას დაველოდე და სამსახურში წასასვლელად მოვემზადე.. სახლიდან 10 -ზე

პეკინის ქუჩა

ისინი ერთმანეთს შეხვდნენ მაშინ როდესაც ორივეს ყველაზე მეტად უჭირდათ, მაშინ როდესაც ორივეს რაღაც ახალი სჭირდებოდათ ხოდა აი ასე ერთ დღესაც ორივე გამოყვა პეკინის გრძელ და დაუსრულებელ ქუჩას, ქუჩას სადაც ხალხი ნაკლებად მოძრაობდა,ქუჩას დასაც რამდენად

I was, you know,suicidal. I just didn’t wanna live (სრულად)

ერთ დილას როგორც წესი სარბენად გავედი,ეს ჩემი ჩვეული წესია. იმის კვალობაზე რომ დედა მშობიარობის დროს მომიკვდა, მამამ მიმატოვა და სრულიად მარტო მიწევს ცხვორება მემგონი ნორმალურად ვარ. მაგრამ ამას მივეჩვიე, მერე რა, მე ასე უფრო მშვიდად ვარ, საერთოდ

ქორწილების ორგანიზატორი 2

-ცოტა სიჩქარეს რო მოუმატო მეჩქარება?.- მოთმინება დაკარგულმა ვუთხარი და გავხედე, მანაც თავისი თვალისმომჭრელი ღიმილით გამომხედა -როგორც იტყვი.- თან გაზის პედალს დააჭირა და მთელი სისწრაფიდ გავარდა, რო ვიკივლე და გაჩერება ვთხოვე -გაგიჟდი, გული გინდა

- შეიცვლები? _ მოიცა რა ! 13

ყველაზე მეტად მეორე დღეს საბას პალატის კარის შეღება გამიჭირდა, არ მახსოს რამდენხანს ვიდექი ასე კარის სახელურს ჩაბღაუჭებული, მერე გამვლელების მზერა ვიგრძენი და მივხვდი რომ თუ არ შევიდოდი გიჟად ჩამთვლიდნენ, ფრთხილად შევაღე კარი და საწოლზე გაწოლილ

ანარეკლი

მე ამრევია გზა ცხოვრების ამ ქვეყნიურად, მე დამვიწყნია გამალებით მფეთქავი გული, ხშირად ამრევია ათას თვალებში შენი თვალები, თითქოს მიგრძვნია მზერა რომელიც მხოლოდ შენია.

წითელი ფეხსაცმელი [7]

გოგონამ წინადადების დამთავრება ვერ მოასწრო, ისე სწრაფად ააფარა მამაკაცმა პირზე ხელი, მეორე წელზე მოხვია და მოწყურებულად დააკვდა ტუჩებზე.ნიას წინააღმდეგობა არ გაუწევია, სიამოვნებით დაჰყვა მის ნებას. ძლიერ მკლავებში მომწყვდეული ნამდვილ თოჯინას ჰგავდა

ვარდისფერი სათვალე

რა ჩემი ბრალია თუ ნორმალურად სიარული დღემდე ვერ ვისწავლე... დავეცი. არა, სულით კი არ დავეცი, სხეულით. სკოლის დერეფანში, გაკვეთილების შემდეგ ახალფეხადგმული ლეკვივით ვიყავი ცივ ბეტონზე „წამოწოლილი“. ვცდილობდი რამდენიმე ათეული დამცინავი გამომეტყველება

ზეცაში დაწერილი ბედი(თავი 2)

ის-ის იყო უნდა დამეძინა, რომ ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა, უცხო ნომერი იყო, მაშინვე მივხვდი რომ ვატოსგან იქნებოდა. „აივნიდან გამოიხედე“-მეტი არაფერი ეწერა მეგონა ხუმრობა იყო, მაგრამ მაინც გავედი და თვალები შუბლზე ამივიდა როდესაც კარებთან ჩემი

წვიმს, წვიმს, მასველებს...3

მეორე დღეს რომ გავიღვიძე უკვე გვიანი იყო. გუშინ მაღთვიძარას დაყენება დამავიწყდა და დედამაც არ გამაღვიძა. ერთი მხრივ გამიხარდა რადგან ყელი მტკიოდა, მგონი სიცხეც მქონდა და თან ხასიათზე არ ვიყავი. ალბათ გუშინ თუ გავცივდი...-დედაა-ამოვიხრიალე მე.-ხო